ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 700

เมื่ออ๋องตวนเกิดอการปวดปัสสวะจึงได้ตื่นขึ้นมา หลังจากที่ตื่นมาเขาก็ไปตามหาหยุนโล๋ชวน ด้านพ่อบ้านที่เอาเขาไว้ไม่อยู่จึงต้องบอกกับเขาไปว่านางกลับไปยังตำหนักกั๋วกงแล้ว เขาจึงรีบอย่างล้มลุกคลุกคลานจนมาถึงตำหนักกั๋วกง พอมาถึงก็เพิ่งจะได้รู้ว่านางเข้าวังมาพร้อมกับอันหลิงหยุน ซึ่งระหว่างได้มีสานส์ฎีกามาพอดี เขาจึงได้เข้าวังมาพร้อมกับกงชิงวี่

ตอนนี้เขายังคงมีอาการมึนเมาอยู่ เมื่อไห่กงกงทำความเคารพตัวเขานั้นก็เกือบจะล้มทรุดลงไป

อ๋องตวนใช้แรงผลักกงชิงวี่ แล้วออกห่างจากกงชิงวี่ เดินตรงไปยังวังเฉาเฟิ่ง

ไห่กงกงตกใจจนเหงื่อท่วม ：“อ๋องเสียน，อ๋องตวนเป็นอะไรไปพะยะค่ะ？”

“เมาสุรา เขายินดีกับงานมงคล จึงดื่มมากไปหลายจอก ”จากนั้นกงชิงวี่จึงเดินไปยังพระตำหนักเฉาเฟิ่ง ไห่กงกงหันหลังกลับไปมองอ๋องตวนที่เดินอย่างโซซัดโซเซไปยังพระตำหนักเฉาเฟิ่งอ๋อง ดูแล้วเหมือนจะเมาสุราจริง แต่กลับไม่เหมือนว่าดื่มมากไปไม่กี่จอก

อ๋องตวนเดินเข้าประตูมา แต่เพียงครู่เดียวเขาก็ไปสะดุดเข้ากับวงกบประตูจนล้มลงไป ก่อนที่เขาจะนอนดิ้นอยู่ตรงนั้นด้วยความทุลักทุเล

อันหลิงหยุนและหยุนโล๋ชวนพากันหันหน้าไปมองเขา อ๋องตวนหรี่ตาลงนอนราบอยู่ตรงนั้น

ไทเฮามองลงมาด้วยสายตาที่จดจ้อง ：“นี่มันเรื่องอันใดกัน ？”

“ทูลเสด็จแม่ เมื่อวานนี้อ๋องตวนอภิเษกพระชายารอง ทรงเกิดความดีใจจึงดื่มไปหลายจอกพะยะค่ะ ซึ่งในตอนที่เดินทางมาเขายังไม่สร่างเมา ”กงชิงวี่ที่ตามหลังมาก็ได้กล่าวทูล

หวางฮวงไทเฮามองลงไปอย่างเสียอารมณ์ พร้อมกล่าวถาม ：“ดีใจมากเช่นนั้นเชียวหรือ？”

กงชิงวี่ไม่ได้กล่าวตอบใดๆ พลางมองไปยังทางอันหลิงหยุน เมื่อแน่ใจว่านางไม่เป็นอะไร เขาจึงก้มหน้ายืนอยู่ตรงนั้น

“อ๋องตวน เจ้าเข้ามาหน่อยเถอะ จะนอนอยู่ที่ประตูทำไมกัน？”หวางฮวงไทเฮากล่าวด้วยความเสียอารมณ์

อ๋องตวนหลีกตัวออกมาจากประตู ตรงเข้าไปในโถงพระโรง เมื่อมองเห็นว่าหยุนโล๋ชวนกำลังเดิเข้ามา เขาจึงเอื้อมมือออกไปจับมือหยุนโล๋ชวนเอาไว้ พร้อมกับใช้แรงดึงตัวนางเข้าหา

หยุนโล๋ชวนเกิดความสงสัยเล็กน้อยว่า เขามาได้อย่างไร ？

“ท่านอ๋อง”

หยุนโล๋ชวนดิ้นรน อ๋องตวนที่กำลังเมาค้างใช้แรงฉุดหยุนโล๋ชวนเอาไว้ให้อยู่นิ่ง ：“ห้ามเจ้าไป หากเจ้าจะไป ข้าจะตายให้เจ้าดู ！”

ดวงตาทั้งสองของอ๋องตวนจับจ้องมาด้วยความโกรธสุดขีด จนหยุนโล๋ชวนถึงกับหน้าเสีย

ไทเฮามองไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนักอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหันไปยังฮองเฮาอย่างเสินหยุนชูที่กำลังนั่งคกเข่าอยู่ ：“ ฮองเฮา เจ้าทราบโทษของเจ้าหรือไม่？”

เสินหยุนชูคุกเข่าอยู่อย่างนั้นไม่ยอมตอบกลับใดๆ หวางฮวงไทเฮาจึงหันไปหาไห่กงกง：“ไปเชิญฮ้องเต้มาที”

“พะยะค่ะ”

เมื่อไห่กงกงเดินไป หวางฮวงไทเฮาจึงได้พูดขึ้นอีกครั้ง ：“ฮองเฮา พระชายาเสียนเห็นเจ้าป้อนยาให้แก่องค์หญิงน้อย เจ้าจะยอมรับหรือไม่？”

“เสด็จแม่ นั่นไม่ใช่ยา มนเป็นเพียงผงตกใจเท่านั้นเพค่ะ ”เสินหยุนชูไม่ต้องการจะพูดสิ่งใดมาก และนางเองก็ไม่ยอมรับด้วย

หวางฮวงไทเฮาหันมองไปยังเด็กน้อยที่นอนแน่นิ่งไร้การตอบสนอง โดยบริเวณรอบๆล้อมด้วยเหล่าหมอหลวง ที่ตอนนี้กำลังนั่งตัวสั่นอยู่ตรงนั้น

สีหน้าของหวางฮวงไทเฮาเย็นชาขึ้นมาทันที ：“ เจ้าบอกว่าไม่ใช่ยา เป็นเพียงผงเท่านั้น ดีมาก ข้าว่าเจ้าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำสิท่า จนถึงเวลานี้แล้วเจ้ายังดูหมิ่นข้าอีก ตัวข้าไม่เคยคิดที่จะเข้าไปก้าวก่ายเรื่องของวังหลัง ข้าเพียงอยากอยู่อย่างสงบในวังเฉาเฟิ่งเท่านั้น แต่คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะจิตใจโหดเหี้ยม ไม่ละเว้นแม้แต่องค์หญิงกู้กั๋ว ฮองเฮา……เจ้ากล้าทำร้ายบุตรสาวของฮ้องเต้ โทษของเจ้านั้นสมควรตาย แต่เมื่อเจ้าไม่ยอมรับ ข้าก็ไม่อาตัดสินความผิดนี้ได้ ทหาร นำตัวไปโบย ”

“หึหึ……”ทันใดนั้นเสินหยุนชูก็หัวเราะออกมา ทันทีที่นงหัวเราะ ผู้คนที่อยู่รอบด้านต่างพากันเงียบลง และพากันจ้องมองไปยังฮองเฮา

เสินหยุนชูลุกขึ้นยืนตัวตรง จ้องมองไปยังหวางฮวงไทเฮา：“ไทเฮา ไม่ใช่ท่านเองหรอกหรือที่ต้องการให้ข้าสังหารเด็กคนนี้？”

ทันที่ที่ฮองเฮาพูดออกมา ทุกคนถึงกับตะลึงงัน

อ๋องตวนส่ายไปมา แล้วจ้องมองเสินหยุนชู

ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดเข้ามา ฮ้องเต้ชิงหยู่รีบเร่งจนมาถึงเสียที ：“หม่อมฉันถวายพระพรเสด็จแม่”

หวางฮวงไทเฮามองไปยังฮ้องเต้ชิงหยู่ ยิ้มขึ้นมาด้วยความเฉยเมย ：“เชิญนั่ง”

ฮ้องเต้ชิงหยู่ขมวดคิ้วแน่น มองไปยังเสินหยุนชูที่กำลังยืนอยู่ เสินหยุนชูหันหน้าไปมองฮ้องเต้ชิงหยู่：“ฮ้องเต้ ท่านมาแล้วหรือ？”

ฮ้องเต้ชิงหยู่ไม่ได้ตอบกลับ เพียงแต่หันไปหาหวางฮวงไทเฮา：“เสด็จแม่ นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดหรือไม่พะยะค่ะ？”

หวางฮวงไทเฮามองไปยังที่เก้าอี้ข้างๆ ：“ฮ้องเต้ เชิญนั่ง”