ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 701

บทที่ 701 เป็นหนักกว่าเก่า

เสินหยุนชูกำลังมองหวางฮองไทเฮาที่นั่งอยู่ด้านบน หวางฮองไทเฮาตรัสถามว่า : “ข้าขอถามเจ้า ที่เจ้าเข้าวังมาแล้วมิอาจตั้งครรภ์ได้เป็นเพราะกินยาจีฟูเข้าไปอย่างนั้นหรือ ?”

“เพคะ” เสินหยุนชูยอมรับ

นางใช้ยาจีฟูมาสิบกว่าปีแล้ว ในภายหลังเป็นเพราะไม่อยากกินจึงไม่กินแล้ว

แต่ยาจีฟูไทเฮาเป็นผู้ประทานให้

หวางฮองไทเฮารู้สึกขำ : “อย่างนั้นหรือ?”

ฮั๋วไท่เฟยเปิดเสื้อออก แล้วถอดถุงเครื่องหอมถุงหนึ่งออกมาจากคอเสื้อ แล้วโยนลงไปยังท้องพระโรงที่อยู่ด้านล่างแท่นบันได เป็นเพราะอยู่ห่างจากเสินหยุนชูไปสักระยะ ขณะโยนจึงออกแรงเล็กน้อย แต่ยาจีฟูกลับโยนลงไปตกอยู่ด้านหน้าของเสินหยุนชู

เสินหยุนชูผงะไปชั่วครู่ ถุงเครื่องหอมมีสีเขียวแกมดำ ด้านบนปักลายดอกโบตั๋นเอาไว้

“ฮองเฮา ลองเปิดดูซิว่าข้างในมีอะไร” ตอนนี้ฮั๋วไท่เฟยมีท่าทีที่เย็นชาขึ้นมาก

เสินหยุนชูหยิบขึ้นมาดูแล้วเปิดออก นางเห็นของที่อยู่ข้างใน ก็เงยหน้าขึ้นมองฮั๋วไท่เฟย : “นี่คืออะไรเพคะ ?”

“นี่คือยาจีฟู” ฮั๋วไท่เฟยรู้สึกขำ : “เสียแรงที่เจ้าเป็นถึงฮองเฮา แม้แต่ยาจีฟูคืออะไรเจ้าก็ยังไม่รู้ ยาจีฟูเป็นยาที่ใช้สำหรับบำรุงผิวพรรณและเลือด ไม่ควรกินติดต่อกันเป็นเวลานาน ทุกเดือนกินได้สามวันรวมเก้าครั้ง จะทำให้ผู้หญิงดูมีน้ำมีนวล ของสิ่งนี้สามารถช่วยชะลอวัยได้ ตอนที่ฮ่องเต้องค์ก่อนยังทรงมีพระชนม์ชีพอยู่ ได้ทรงหาคนมาปรุงให้ข้าและไทเฮาโดยเฉพาะ จะว่าไปก้ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง

มีอยู่คืนหนึ่งฮ่องเต้องค์ก่อนทรงตื่นบรรทมจากพระสุบิน ทรงตรัสว่าในความฝันพระเกศาได้กลายเป็นสีขาวไปหมดสิ้น ดังนั้นจึงทรงเป็นกังวลว่าข้าและไทเฮาก็จะแก่ลงไปด้วย ฮ่องเต้องค์ก่อนจึงตรัสว่า หากพระองค์ชราภาพแล้วก็หวังว่าพวกเราจะยังคงดูอ่อนเยาว์อยู่ ดังนั้นจึงได้เรียกคนมาปรุงยาจีฟูขึ้น

ยาจีฟูเป็นยาบำรุงผิวพรรณและเลือด พวกเราต่างก็กิน

เพียงแต่ว่าของสิ่งนี้ กินไปๆก็ทำให้รู้สึกเบื่อ ข้าเองไม่มีผมขาวมาก็หลายปีแล้ว กินของสิ่งนี้ก็ถือว่าได้ผล

แต่หลังจากที่ฮ่องเต้องค์ก่อนทรงสวรรคต ข้าเองก็ขี้เกียจกิน

เพียงแต่ว่ายาจีฟูยังมีประโยชน์อีกหนึ่งอย่างนั่นก็คือ หากพกติดตัวไว้สามารถช่วยขับไล่พวกแมลงไม่ให้เข้าใกล้ได้ ดังนั้นข้าจึงได้พกเอาไว้

ฮองเฮา เจ้าเข้าวังมา หากไทเฮาทรงให้เจ้าใช้ยาจีฟูแล้วล่ะก็ นั่นหมายความว่าไทเฮาทรงดีต่อเจ้านัก

เพราะว่ายาจีฟูนั้นมีไม่มาก อีกทั้งการปรุงยาจีฟูนั้นก็ถือเป็นสูตรลับของตระกูลหมอหลวงฮู๋ แต่หลังจากที่บิดาของหมอหลวงฮู๋จากไป ก็ไม่ได้ปรุงขึ้นอีก ดังนั้นในวังเองจึงมีอยู่เพียงเล็กน้อย”

เสินหยุนชูแปลกใจ : “ถ้าเช่นนั้นทำไมหลังจากที่หม่อมฉันเสวยเข้าไปแล้ว จึงไม่มีลูกล่ะเพคะ ?”

“เจ้ามีหรือไม่มีลูก ไม่ได้เกี่ยวกับยาจีฟู เจ้าไปได้ยินจากใครมา ว่ายาจีฟูสามารถให้โทษต่อคนได้”

“เพคะ......” เสินหยุนชูน้ำตาไหลรินออกมา : “อ๋องชินจงเพคะ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่หันมองหวางฮองไทเฮา : “เสด็จแม่ ฮองเฮา......”

“ฝ่าบาท เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า ตอนนี้เจ้าไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น” หวางฮองไทเฮามองเสินหยุนชู : “แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องนี้แค่เรื่องเดียว ข้าขอถามเจ้า หลายปีมานี้ที่ฝ่าบาทไม่ทรงมีทายาท เป็นเพราะอะไรกัน ?”

“หม่อมฉันวางยาเพคะ” เสินหยุนชูตอบ หยุนโล๋ชวนเขยิบเข้าไปหาอันหลิงหยุน

“ใครให้ยาแก่เจ้า ?”

“อ๋องชินจงเพคะ”

“ตัวเจ้าเองก็กินด้วยอย่างนั้นหรือ ?”

“หากบางครั้งที่หม่อมฉันไม่สบายใจ ฝ่าบาทเสวยหม่อมฉันเองก็เสวยเพคะ”

“ที่เซียวกุ้ยเฟยถูกพิษเจ้าก็เป็นคนทำ ทำให้กลายเป็นบ้า ?”

“หม่อมฉันเองเพคะ หม่อมฉันเห็นนางให้กำเนิดทายาท หม่อมฉันจึงรู้สึกไม่สบายใจ”

“แล้วทำไมเจ้าจึงใส่ร้ายมู่มิง ?”

“หม่อมฉันอยากทำลายนาง”

เสินหยุนชูยอมรับทั้งหมด หวางฮองไทเฮาหันมององค์หญิงกู้กั๋ว แล้วหันกลับมามองเสินหยุนชู : “เจ้าให้องค์หญิงเสวยอะไร ?”

“ยานอนหลับเพคะ นางเอาแต่ร้อง” ฮองเฮายอมรับแล้ว

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าช่างไร้สาระ เรื่องของมู่มิงกับเซียวกุ้ยเฟยไม่มีทางที่เสินหยุนชูจะเป็นคนทำ

ตอนนั้นนางไม่น่าจะมีความสามารถ เท่ากับว่าเสินหยุนชูออกรับผิดแทนฝ่าบาท แต่ฝ่าบาทกลับไม่พูดอะไร

“เจ้าเป็นถึงฮองเฮา แต่กลับทำเรื่องเช่นนี้ออกมา ก็ควรได้รับโทษ แต่สวรรค์ยังมีเมตตา ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า ในเมื่อเจ้ามีใจฝักใฝ่ธรรมะ ถ้าเช่นนั้นก็จงโกนหัวบวชชีเสีย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไม่อนุญาตให้เสินหยุนชูเข้าวังตลอดชีวิต จงไปสวดภาวนาขอพรให้แก่ฝ่าบาทเถอะ”

เสินหยุนชูผงะ : “พระองค์จะไม่ทรงสั่งประหารหม่อมฉันหรือเพคะ ?”