ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 702

บทที่ 702 เป็นห่วงมู่มิง

“เรื่องในวังยังไม่จบ ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องห่วงข้า สองสามวันนี้คงจะต้องเกิดความวุ่นวายขึ้น หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เวลาของท่านอ๋องคงจะมีไม่พอ ท่านอ๋องไม่ต้องมาสนใจข้า อาการป่วยของข้าข้าสามารถจัดการเองได้ รอให้ประเทศต้าเหลียงมีเสถียรภาพเสียก่อน แล้วข้าจึงจะไปหาท่านแม่ของร่างเดิม”

“......” กงชิงวี่มองดูที่ข้อมือของอันหลิงหยุน แล้วเริ่มที่จะดื้นรั้น

“ท่านอ๋อง ทำไมถึงไม่ทรบพูดอะไรเลยล่ะเพคะ ?” อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจ จากนั้นจึงยกมือขึ้นลูบใบหน้าของกงชิงวี่ กงชิงวี่จับมือของอันหลิงหยุนเอาไว้ เขาไม่พูดอะไร แล้วใช้ใบหน้าถูไปมา

อันหลิงหยุนรู้สึกขำ : “ท่านอ๋อง ทรงทำอะไรเพคะ ?”

กงชิงวี่นอนทิ้งตัวทับลงไปตอนกลางวันแสกๆ อันหลิงหยุนนอนลงไป ทำหน้ารู้สึกขำ : “กลางวันแสกๆเช่นนี้ก็จะส่งเสบียงน้ำอสุจิแล้วหรือเพคะ ?”

“ข้าไม่อยากพูดอะไรมาก มีลูกสาวสักคนเถอะ”

อันหลิงหยุนทำหน้างง : “ท่านพูดจาเหลวไหลอะไร เด็กๆห้าคนนั้นยังไม่พออีกหรือเพคะ ?”

“ไม่พอ”

อันหลิงหยุนขัดขืน แต่นางไม่มีแรง ข้อมือของนางเองก็ไม่สามารถขยับได้

เมื่อเสร็จกิจ กงชิงวี่ก็นอนนิ่งอยู่บนเตียง ส่วนอันหลิงหยุนก็พันแผลใหม่ บาดแผลยังไม่มีวี่แววว่าจะสมานกัน อันหลิงหยุนก็จนปัญญาแล้ว

อันหลิงหยุนพันแผลเสร็จ ก็หันกลับไปดูกงชิงวี่ กงชิงวี่หรี่ตาลง แล้วค่อยๆหายใจอย่างแผ่วเบา ดูเหมือนว่าจะหลับไปแล้ว แต่เขากลับวางมือลงข้างๆตัวแล้วตบเบาๆ

อันหลิงหยุนรู้สึกขำ : “ยังไม่นอนหรือเพคะ ?”

“หยุนหยุน”

กงชิงวี่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“อืม”

“ถ้าหากเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็จะรับปากว่าจะไม่เข่นฆ่าคนบนโลก” กงชิงวี่พูดเช่นนั้น ทำให้อันหลิงหยุนผงะไปชั่วครู่ แต่ไม่นานก็ยิ้มออกมา

“ท่านอ๋องจะทรงฆ่าใคร แล้วเกี่ยวอะไรกับหม่อมฉันด้วยเพคะ ?”

“เดิมทีข้าคิดเอาไว้ว่า รอให้ราษฎรมีความมั่นคง รอให้ประเทศต้าเหลียงมีความมั่นคง ข้าก็จะสามารถเป็นท่านอ๋องที่สามารถโบยบินได้อย่างอิสระไม่ต้องถูกควบคุมอีก แต่การมาของหยุนหยุนนั้นเปลี่ยนแปลงข้า ข้าเองก็เคยคิดว่า อยากให้หยุนหยุนกลายเป็นผู้หญิงที่ได้รับเกียรติสูงสุดบนโลกนี้ คอยยืนอยู่เคียงข้างข้าคอยมองดูราษฎร

ข้าเองก็คิดในสิ่งที่ไม่ควรคิด ทันใดนั้นข้าเองก็นึกขึ้นได้ว่า ข้าเองก็มีความเห็นแก่ตัว

ข้ารู้สึกว่า สิ่งที่ดีที่สุดในโลก ควรที่จะเป็นของหยุนหยุน

“......ท่านอ๋องทรงพูดเหลวไหลอะไรกันเพคะ ที่ท่านอ๋องทรงอยากพิชิตใต้หล้า ไม่ใช่เป็นเพราะอ่านหนังสือประเภทนั้นมากหรอกหรือเพคะ จึงอยากที่จะยิ่งใหญ่ ?”

“ไม่ใช่ ข้าอยากจะมอบสิ่งที่ดีที่สุดทั้งหมดให้แก่หยุนหยุน ตอนที่ข้าเข้าวัง ไม่ชอบให้หยุนหยุนคุกเข่าให้คนเหล่านั้น

แต่ข้ารู้ดีว่านี่คือวิธีที่จะทำให้อยู่รอด ดังนั้นข้าจึงสามารถอดทนได้

ข้าเต็มใจที่จะใช้ชีวิตอย่างสุขสงบกับหยุนหยุนที่นี่ แต่ถ้าหากข้าไม่มีหยุนหยุนแล้ว ก็ยินดีที่จะทำลายที่นี่ทิ้ง”

กงชิงวี่ลืมตาขึ้น ตาของเขามีน้ำตาคลออยู่ เต็มไปด้วยรู้สึกความโกรธแค้น

อันหลิงหยุนสูดหายใจเข้าเต็มปอด : “ท่านอ๋อง นี่ท่านคิดจะทำอะไร ? เกิดแก่เจ็บตายถือเป็นเรื่องธรรมดาเพคะ”

“ในเมื่อพระเจ้าทรงส่งหยุนหยุนมาแล้ว ก็ไม่อาจเอาคืนกลับไปได้ เขาเห็นข้าเป็นตัวอะไร เขาคิดที่จะเล่นตลกกับข้าอย่างนั้นหรือ ?”

“......” อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี

ซาบซึ้งใจไหม ?

ก็มีบ้าง แต่ที่มีมากกว่าคือความกังวล ดูๆไปเหมือนเขาไม่ได้พูดเล่น

“ท่านอ๋อง อย่าทรงพูดเหลวไหลเพคะ”

“ข้าไม่ได้พูดเหลวไหล มาแล้วก็ไม่อาจจากไปได้ มิเช่นนั้นข้าจะใช้เลือดล้างแผ่นดิน ให้ประชาชนต้องเดือดร้อนไปทั่วทุกหย่อมหญ้า”

“เพื่ออะไรกันเพคะ ? ต่อให้ไม่มีหม่อมฉัน ท่านก็ยังเป็นท่าน ?”

กงชิงวี่มองอันหลิงหยุน : “ไม่ใช่”

“......” อันหลิงหยุนกลับไปนอน : “ชะตาชีวิตของคนฟ้าลิขิตเอาไว้แล้ว ได้มาประสบพบพานก็ถือว่าดีมากแล้ว ถ้าหากสองครั้งก่อนที่ข้ากลับไปแล้วไม่อาจกลับมาได้อีก ท่านก็จะไม่มีชีวิตอยู่ต่อแล้วอย่างนั้นหรือ ?”

“อืม”

ผู้ชายรับปากด้วยเสียงอันทรงพลัง

อันหลิงหยุนหันกลับไปมอง กงชิงวี่พลิกตัวกลับมานอนทับอันหลิงหยุนเอาไว้ แล้วมองลึกเข้าไปในดวงตา : “ชีวิตของเจ้าขึ้นอยู่กับข้าไม่ได้ขึ้นอยู่กับสวรรค์ ถ้าหากพระเจ้าคิดจะเป็นศัตรูกับข้าแล้วล่ะก็ ข้าก็จะขอใช้เลือดล้างแผ่นดิน ให้ประชาชนต้องเดือดร้อนไปทั่วทุกหย่อมหญ้า ข้ารู้ว่า......”

“เปรี้ยง !”

ด้านนอกมีเสียงฟ้าร้องดังขึ้น มีสายฟ้าฟาดตัดผ่านท้องฟ้าลงมาในทันที

อันหลิงหยุนผงะไปชั่วครู่ แล้วมองออกไปด้านนอกด้วยความสงสัย

อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจ ทำไมเวลาเช่นนี้จึงมีฟ้าผ่าได้

อันหลิงหยุนยังไม่ทันได้ถาม กงชิงวี่ก็ลุกขึ้นจากตัวนางทันที สวมเสื้อผ้า แล้วเดินจ้ำอ้าวออกไปข้างนอก เขาผลักประตูออก ลมหนาวพัดสวนเข้ามาด้านใน