ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 703

บทที่ 703 เรื่องที่อันหลิงหยุนไม่รู้ของภูเขาสือหลี่

หยุนโล๋ชวนนิ่งไปสักพัก แล้วพูดว่าจะพาเสี่ยวเฉียวและอะมู่ไปอยู่ด้วย อันหลิงหยุนจึงรู้สึกแปลกใจ : “เจ้ากลับไปจวนอ๋องตวนแล้วหรือ ?”

อ๋องตวนยังอยู่ อันหลิงหยุนจึงไม่กล้าถามเสียงดัง

หยุนโล๋ชวนเองก็ไม่ได้ปิดบัง : “ข้าไม่คิดที่จะกลับไปแล้ว เมื่อคืนก็นอนที่วังหลวง เสด็จแม่เองก็ทรงเห็นด้วยที่จะให้ข้ากลับไปอยู่ที่ตำหนักกั๋วกงสักระยะก่อน ในเมื่ออ๋องตวนไม่สามารถอยู่ร่วมกับข้าได้ ก็ไม่ควรที่จะรบเร้า เพื่อเลี่ยงไม่ให้กระทบกระเทือนถึงทารกในครรภ์

อันหลิงหยุนหันมองอ๋องตวน แล้วรู้สึกจนใจแจนอ๋องตวน ซวยจริงๆ !

แต่อ๋องตวนกลับมีท่าทีเรียบเฉย ทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“มู่มิงล่ะ ? ได้เจอบ้างหรือยัง ?” ที่อันหลิงหยุนไม่วางใจที่สุดเห็นจะเป็นมู่มิง

หยุนโล๋ชวนถอนหายใจ : “ได้ยินว่านางไม่ยอมเป็นฮองเฮา เอาราชโองการของไทเฮาโยนทิ้ง จากนั้นก็ไม่พูดอะไรต่อ เดิมทีข้าตั้งใจจะไปเยี่ยมนาง แต่ถูกเสด็จแม่ห้ามเอาไว้ แล้วส่งออกมาจากวังหลวง”

“มู่มิงเป็นคนดื้นรั้น เรื่องเช่นนี้นางไม่มีทางยอมรับได้ นางเองก็รู้สึกท้อแท้”

อันหลิงหยุนลุกขึ้น แล้วเดินออกไปข้างนอก

หยุนโล๋ชวนเดินตามออกไป ทั้งเดินเดินเล่นด้วยกันในลานจุนจื่อ

หยุนโล๋ชวนถาม : “แล้วจะทำอย่างไรต่อไป ?”

อันหลิงหยุนหันมองรอบๆ เมื่อเห็นว่าเวลานี้ไม่มีคน จึงก้มหัวลงไปกระซิบกับหยุนโล๋ชวน

หยุนโล๋ชวนถาม : “เช่นนั้นต้องถามมู่มิงแล้ว”

“ข้าไม่อาจไปพบมู่มิงอย่างเปิดเผยได้ แต่คนธรรมดาก็เกรงว่าจะทำเรื่องนี้ไม่สำเร็จ จะต้องหาคนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง แต่ยินดีที่จะทำงานให้แก่ข้า” อันหลิงหยุนรู้สึกว่าตอนนี้จะหาคนเช่นนี้นั้นไม่ง่ายนัก หวางหวยอันเป็นคนหนึ่ง แต่หวางหวยอันนั้นไม่เหมาะสม

“ฮี๋วฉิงล่ะ ?” หยุนโล๋ชวนรู้สึกตื่นเต้น อันหลิงหยุนหันไปมอง แล้วส่ายหัว ยอมแพ้อย่างเด็ดขาด นางเป็นคนที่เจ็บเพียงแค่ครั้งเดียวก็กลัวไปอีกนาน ไม่กล้าแส่หาเรื่องกับฮั๋วฉิงอีกแล้ว

“หาข้ามีเรื่องอะไร ?” ฮั๋วฉิงเดินเข้ามาจากด้านนอก แล้วตรงเข้าไปหาพวกนาง หันมองอันหลิงหยุนหนึ่งครั้งแล้วหันไปถามหยุนโล๋ชวน

หยุนโล๋ชวนรู้จักฮั๋วฉิง นางไม่กล้าพูดส่งเดช จึงขอตัวกลับก่อน

“ข้ายังมีธุระต้องทำ ต้องขอตัวกลับก่อน ส่วนอะมู่และเสี่ยวเฉียวค่อยไปวันหลังก็แล้วกัน แม่ทัพน้อย ข้าขอตัวก่อน” หยุนโล๋ชวนรู้สึกว่าที่นี่ไม่เหมาะที่จะอยู่นาน จึงรีบกลับ

เมื่อหยุนโล๋ชวนไปแล้ว คนที่ทำตัวไม่ถูกคืออันหลิงหยุน นางเองก็อยากไปด้วย

“ท่านจะไปไหน ?” แต่เมื่ออันหลิงหยุนเพิ่งจะหันหลัง ก็ถูกฮั๋วฉิงขวางเอาไว้ อันจึงหยุนจึงทำได้เพียงยืนอยู่ต่อ

“วันนี้ข้าไม่ค่อยสบาย ขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อน เชิญแม่ทัพน้อยตามสบาย” อันหลิงหยุนพูดอธิบายเพื่อที่จะได้เดินจากไป ฮั๋วฉิงเดินเข้าไปหาแล้วจับมือของอันหลิงหยุน เปิดผ้าพันแผลออกดู

บาดแผลเป็นรอยกัด แต่ก็เริ่มเน่าแล้ว ผงยาที่ทาภายนอกไม่มีประโยชน์อะไร ดูๆไปแล้วเหมือนจะแย่ลง

“เจ้าเป็นหมอ รักษาตัวเองไม่ได้อย่างนั้นหรือ ?” ฮั๋วฉิงทำสีหน้าเย็นชา แสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างมาก

อันหลิงหยุนรู้ดีว่าฮั๋วฉิงไม่ได้มีจุดประสงค์ร้าย เพียงแต่เห็นนางได้รับบาดเจ็บจึงรู้สึกเป็นห่วง จึงไม่ได้ถือสา เพียงแค่ดึงมือกลับมา พันผ้าพันแผลกลับดังเดิม แล้วไปยังลานโอวหลาน

ฮั๋วฉิงเดินตามอันหลิงหยุนไปด้วยความเคยชิน เดินตรงไปยังลานโอวหลาน

เมื่อเข้าไปข้างในแล้ว อันหลิงหยุนก็นั่งลง ฮั๋วฉิงเองก็นั่งลงด้วย

“หมอกุ่ยอยู่ที่จวนของท่าน ท่านเรียกหมอกุ่ยมาสิ” ฮั๋วฉิงพูดอย่างตรงไปตรงมา

“อาการของข้าต้องค่อยๆรักษา ไม่มีใครเป็นเทพเจ้าไต้โหล ที่ใช้เวลาเพียงไม่กี่วันบาดแผลก็หายดี แม่ทัพน้อยไม่ต้องเป็นห่วง อีกสักพักก็คงดีขึ้น”

“ถ้าหากดีขึ้นจริงคงจะไม่กลายเป็นสีคล้ำเช่นนั้น ถึงแม้ข้าไม่ใช่หมอ แต่ข้าก็ไม่ได้โง่ ดีหรือไม่ดีก็พอจะดูออก” ฮั๋วฉิงรู้สึกร้อนใจ

“เดี๋ยวก็ค่อยๆดีขึ้นเอง ไม่ต้องเป็นห่วง” อันหลิงหยุนเรียกให้คนยกน้ำชาเข้ามา ไม่มีอะไรต้องพูดกับฮั๋วฉิงอีก ดังนั้นจึงไม่ได้พูด

ฮั๋วฉิงลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน : “ให้ข้าดูหน่อย”

อันหลิงหยุนรู้สึกเก้อเขิน : “แม่ทัพน้อย ข้า......”