ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 704

บทที่ 704 ถูกหลอก

ตามฮั๋วฉิงเข้าไปในภูเขาสือหลี่ ฮั๋วฉิงถาม : “เสินหยุนเอ๋อแต่งงานกับอ๋องตวนท่านรู้หรือไม่ ?”

“รู้แล้ว” อันหลิงหยุนถูกถามจนรู้สึกแปลกใจ จู่ๆทำไมถึงได้ถามคำถามพวกนี้

“เสินหยุนเอ๋อแต่งเข้าจวนอ๋องตวนแล้ว ท่านว่าถ้าข้าแต่งเข้าจวนอ๋องเสียน จะได้หรือไม่ ?” ฮั๋วฉิงถาม อันหลิงหยุนหยุดไปชั่วขณะ ในหัวคิดถึงเรื่องที่ฮั๋วฉิงต้องการจะอยู่ร่วมกับกงชิงวี่

“แม่ทัพน้อย......”

“ท่านเรียกข้าว่าอะไรนะ ?” ฮั๋วฉิงหยุดเดินแล้วหันมองอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนรีบกลับคำทันที

“ฉิงเอ๋อ”

ถูกบังคับจนรู้สึกไม่ดี อันหลิงหยุนรู้สึกอึดอัด

ฮั๋วฉิงเอามือไขว้หลัง แสดงท่าทีจริงจัง : “ถ้าหากข้ากลายเป็นพระชายารองเสียน ก็จะสามารถพบหน้าท่านได้ทุกวัน อีกทั้งตามธรรมเนียมแล้ว ข้าจะต้องไปทักทายท่านทุกเช้า แน่นอนว่า ที่ประเทศต้าเหลียงของเรา มีประเพณีที่ภรรยาสองคนสามารถร่วมกันปรนนิบัติสามีได้ สามารถร่วมเตียงกันได้

ประเทศต้าเหลียง ในสมัยฮ่องเต้องค์ก่อน มีเรื่องที่สองพี่น้องนอนร่วมเตียงเดียวกันเพื่อปรนนิบัติฝ่าบาท ข้าเชื่อว่าท่านเองก็น่าจะรู้ หรือต่อให้ท่านไม่รู้ กงชิงวี่ก็น่าจะรู้ ?”

“อย่างนั้นหรือ ?” อันหลิงหยุนไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้มาก่อนจริงๆ แต่เมื่อลองคิดอย่างละเอียด อันหลิงหยุนก็รู้สึกสับสน สักพักใหญ่จึงได้ยิ้มออกมาอย่างจนใจ แล้วจึงหันหลังเดินตรงไปยังภูเขาสือหลี่

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร กลับรู้สึกสงบ

ฮั๋วฉิงถามอันหลิงหยุน : “เรื่องในห้องของพวกท่านสองคนยังดีอยู่หรือไม่ ?”

อันหลิงหยุนหันมองฮั๋วฉิง แล้วทำสีหน้าหม่นหมอง : “ฉิงเอ๋อ เจ้าก็รู้ว่าผัวเมียอยู่ร่วมเตียงเดียวกันแล้วทำอะไร ? คงไม่ใช่จับมือ เจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า จ้องตากันอยู่เช่นนั้น เจ้าเองก็น่าจะรู้ ?”

“แน่นอนว่ต้องรู้อยู่แล้ว ทำไมล่ะ ?” ฉิงเอ๋อทำสีหน้าไม่เห็นด้วย

“ถ้าเจ้าอยากจะแต่งกับท่านอ๋อง ก็ตามใจเจ้าเถอะ”

อันหลิงหยุนเดินต่อ ส่วนฮั๋วฉิงก็พูดเรื่องนี้ไปจลอดทาง อันหลิงหยุนไม่ได้สนใจนัก แต่ฮั๋วฉิงก็ยังคงมีความอดทน มีความสุขสนุกสนานอยู่กับตัวเอง

เมื่อถึงตีนเขาสือหลี่ อันหลิงหยุนจึงหายจากอาการหูอื้อ ฮั๋วฉิงเองก็แสดงท่าทีจริงจังขึ้นมา

“ท่านมานี้ ข้าจะแบกท่านเอง !” ฮั๋วฉิงไปยืนอยู่ด้านหน้าอันหลิงหยุน เตรียมที่จะแบกอันหลิงหยุนขึ้นเขา อันหลิงหยุนหันมองฮั๋วฉิงเหมือนกำลังมองตัวประหลาด

ฮั๋วฉิงรอจนร้อนใจ : “ขึ้นมา ข้าแบกท่านขึ้นไป ท่านอ่อนแอขนาดนี้ ขึ้นไปไม่ได้หรอก”

“ไม่จำเป็น ไม่มีทางที่ข้าจะขึ้นไปไม่ได้ เจ้าเองก็ดูถูกข้าเกินไปแล้ว ข้าขึ้นไปได้”

อันหลิงหยุนเดินเลี่ยงไป จากนั้นจึงมุ่งหน้าขึ้นไปข้างบน ฮั๋วฉิงจึงเดินตามไป : “ถ้าหากท่านเดินไม่ไหวก็ให้บอกข้า ข้าจะแบกท่านเอง”

อันหลิงหยุนไม่สนใจฮั๋วฉิง แต่กลับเป็นห่วงว่าฮั๋วฉิงจะหลอกนางมา

ทั้งสองเดินขึ้นไปข้างบน อันหลิงหยุนเดินขึ้นไปอย่างแข็งแรง ฮั๋วฉิงงง : “ตั้งแต่เล็กจนโตท่านก็เติบโตขึ้นในเมืองหลวง ทำไม่ท่านจึงเดินขึ้นเขาราวกับเหาะได้เช่นนี้ล่ะ ?"

“เวลาข้าว่างๆ ชอบที่จะออกมาปีนเขา ดังนั้นจึงสบายมาก ตอนนี้ร่างกายของข้าไม่ค่อยแข็งแรง ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน คงจะเดินได้เร็วกว่าเจ้าอย่างแน่นอน”

“ขี้โม้ !”

ฮั๋วฉิงหน้าแดงด้วยความเหนื่อย ยิ้มเหมือนกับเด็กๆ อันหลิงหยุนเลิกคิ้วมองหนึ่งครั้ง รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว

ทั้งสองเดินกันอย่างรวดเร็ว ไม่นานอันหลิงหยุนก็เหนื่อยจนก้าวขาไปออก เดินไปได้ครึ่งทาง อันหลิงหยุนก็เดินเข้าไปพิงต้นไม้เพื่อพักผ่อน

แต่ฮั๋วฉิงกลับยังดูผ่อนคลาย : “ให้ข้าแบกท่าน ?”

“ไม่ต้อง ข้าขึ้นไหว เจ้าแน่ใจใช่ไหมว่าข้างบนนั้นมีคนอยู่ ครั้งก่อนที่ข้ามาเดินมาถึงตรงนี้ แล้วก็ก็เดินกลับลงไป” อันหลิงหยุนหายใจเหนื่อยหอบ แล้วนั่งลง

ฮั๋วฉิงหันมองจุดหมาย : “ใกล้ถึงแล้ว ถ้าหากท่านหเนื่อยแล้ว พวกเราก็พักผ่อนกันสักครู่”

“พักสักครู่เถอะ อย่าเดินเพ่นพ่าน ที่นี่มีแมงป่องกับตะขาบ อย่าให้มันกัดเจ้าได้”

“ข้าไม่กลัว !”

“......” อันหลิงหยุนหันมองฮั๋วฉิงเหมือนมองไอ้ทึ่มคนหนึ่ง

ฮั๋วฉิงนั่งลง พิงเข้าไปที่อันหลิงหยุน แล้วซบหัวลงบนไหล่ของอันหลิงหยุน สีหน้าเต็มไปด้วยความสุข

อันหลิงหยุนรู้สึกเหนื่อยแล้วจริงๆ จึงนั่งพิงต้นไม้อยู่พักใหญ่

ฮั๋วฉิงเองก็นอนหลับไปแล้ว ไม่เคยหลับอย่างมีความสุขขนาดนี้มาก่อน

อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมา ฮั๋วฉิงก็ไม่อยู่เสียแล้ว ฟ้าก็เริ่มมืดลงเล็กน้อย อันหลิงหยุนลุกขึ้นแล้วมองหาฮั๋วฉิงไปทั่วทุกด้าน ตอนนี้เป็นเวลาที่พืชพรรณเขียวชอุ่ม ตอนนี้หญ้าที่อยู่ตามพื้นดินเริ่มขึ้นรก ฝนตกห่าใหญ่กระตุ้นหลายต่อหลายสิ่ง บวกกับบนภูเขาที่มแดด

ทำให้ต้นหญ้าโตจนสูงถึงเอว ฟ้ามืด อันหลิงหยุนมองไม่เห็นอะไรเลย