ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 707

บทที่ 707 ช่วยประเทศต้าเหลียงสักครั้ง

แม่ทัพอันนั่งอยู่สักพัก ข้อมือของอันหลิงหยุนเจ็บจึงตื่นขึ้นมา

เมื่อเห็นแม่ทัพอัน อันหลิงหยุนก็ลงมาจากเตียง

“ท่านพ่อ”

แม่ทัพอันพูดว่า : “นอนลงเถอะ เจ้าไม่สบายจะลุกขึ้นมาทำไม ?”

อันหลิงหยุนนั่งพิงลง : “ก็ไม่ใช่ว่าไม่สบายมาก ท่านพ่อไม่ต้องกังวลไป ?”

แม่ทัพอันมองอันหลิงหยุนสักพัก : “ตอนนี้เจ้าพูดคุยกับหยุนหยุนได้หรือไม่ ?”

“อืม”

“เจ้าบอกนางว่า ถ้าหากนางเต็มใจ ข้าสามารถบอกเรื่องเกี่ยวกับท่านแม่ของนางได้ รอให้เจ้าหายดีก่อน ก็ให้ไปหา”

“ท่านพ่อ ไม่เป็นไร” อันหลิงหยุนรู้สึกซาบซึ้งใจ

คนหนึ่งเป็นลูกแท้ๆ อีกคนไม่มีความเกี่ยวข้องกันแม้แต่น้อย แต่เพื่อคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่น้อย พ่อของนางก็ยังคงสนใจนางอยู่

แม่ทัพอันลุกขึ้น : “ตอนนี้เจ้าเป็นแบบนี้ กลัวว่าจะอยู่ไม่ทันถึงพบนางนะสิ”

พูดจบแม่ทัพอันก็เดินจากไป อันหลิงหยุนเห็นประตูห้องปิดลง จึงพิงไปที่หัวเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง แล้วยกมือขึ้นมาดูบาดแผลที่เน่าเปื่อย คิดถึงสิ่งที่หมอกุ่ยพูด อันหลิงหยุนไปหาเทียนมาจุด แล้วยื่นมือเข้าไป ลนไฟตรงแผลเน่าที่ข้อมือ

ตอนที่กงชิงวี่เข้ามา อันหลิงหยุนกำลังลนไฟอยู่ กงชิงวี่เดินเข้าไปหาอันหลิงหยุนแล้วมองนาง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจนัก ไม่มีเรื่องอะไรสามารถทำให้เขาแปลกใจได้อีกแล้ว เพียงแต่เขายังรู้สึกเป็นห่วง

“เจ็บไหม ?” กงชิงวี่ถาม อันหลิงหยุนส่ายหัว

“ไม่เจ็บเพคะ แบบนี้รู้สึกสบายขึ้นสักหน่อย ท่านอ๋อง หม่อมฉันอยากไปหาไปหาป๋ายสู้สู้ ท่านสามารถหานางเจอไหม ? ถ้าหากหาเจอ หม่อมฉันอาจจะยังพอมีหนทาง”

“นางล่ะ ?นางคิดจะทำอะไร ?” กงชิงวี่พูดถึงร่างเดิมสีหน้าก็ไม่ค่อยสู้ดีนัก เกลียดจนอยากจะฆ่าร่างเดิมทิ้งเสีย

“นางพักผ่อนแล้ว แต่ร่างกายของข้ายังไม่ดีขึ้น คิดว่าอีกไม่นานก็คงจะหาย”

“ข้ารอไม่ไหวแล้ว ถามนางว่าจะออกมาเมื่อไหร่ ข้าต้องการที่จะพูดกับนาง”

อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา แล้วเป่าเทียนให้ดับ นำผงยามาใส่บาดแผลใหม่ อันหลิงหยุนสังเกตดูผงยาเหล่านั้นอย่างละเอียด แล้วเริ่มคิดทบทวนถึงคำพูดของหมอกุ่ย ถ้าหากเป็นเพราะร่างกายมีพิษจึงไม่ดีขึ้น เช่นนั้นถ้าหากใช้พิษรักษาพิษล่ะ ?”

พิษที่อยู่ในปิ่นปักผมของอันหลิงหยุน เป็นพิษที่มีความสัมพันธ์กันกับพิษที่อยู่ในร่างกายของอันหลิงหยุนพอดี แก้พิษไม่ใช่ปัญหา เพียงแต่จำเป็นจะต้องกำจัดพิษที่อยู่ที่ข้อมือไปให้ได้ เพื่อผนึกพิษเอาไว้

อันหลิงหยุนลุกขึ้น แล้วตรงไปที่ห้องยา แล้วเริ่มเตรียม

“ท่านอ๋อง ท่านช่วยข้า หม่อมฉันจะกลั่นยาถอนพิษ”

อันหลิงหยุนออกคำสั่ง โดยมีกงชิงวี่คอยช่วย ทั้งสองคนง่วนอยู่กว่าสองชั่วยาม จึงสามารถทำครีมทาแผลออกมาได้เล็กน้อย อันหลิงหยุนนำครีมยาทาลงไปบนผิวหนัง บริเวณข้อมือเริ่มชาก่อน แล้วจึงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ จากนั้นก็ค่อยๆกระจายออกไป

พันแผลเสร็จ อันหลิงหยุนกลับขึ้นไปนอนบนเตียง นั่งลงแล้วเรียกหมอจวนโจวมาฉีดยาให้หนึ่งเข็ม

เมื่อหมอจวนโจวกลับไป อันหลิงหยุนจึงพักผ่อน

ผ่านไปหนึ่งคืน รุ่งเช้าอันหลิงหยุนเปิดบาดแผลออกดู ถึงแม้จะไม่ดีขึ้นสักเท่าไหร่ แต่ก็เริ่มเห็นผลแล้ว

“ท่านอ๋อง ดูสิเพคะ” อันหลิงหยุนยื่นข้อมือไปให้กงชิงวี่ดู กงชิงวี่นิ่งไปชั่วครู่

“หยุนหยุนยอดเยี่ยมจริงๆ“ กงชิงวี่รู้สึกดีใจ อารมณ์ดีตลอดทั้งวัน

คนในจวนเห็นต่างก็รู้สึกตื่นตกใจ ไม่รู้ว่าท่านอ๋องเป็นอะไร เมื่อคืนตอนกลับมามีสีหน้าเคร่งเครียด พ่อบ้านถามถึงอาการป่วยของพระชายา เขาก็ทำสีหน้าบึ้งตึง มาเช้าวันนี้กลับเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

เมื่อกินอาหารเย็นเสร็จ อันหลิงหยุนก็เปิดบาดแผลดูอีกหนึ่งรอบ ดีขึ้นเล็กน้อย เริ่มที่จะตกสะเก็ดแล้ว