ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 71

บทที่ 71 อยู่ร่วมกัน

อันหลิงหยุนมองเขาสักพัก รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย: “ท่านโกรธหรือ?”

กงชิงวี่สีหน้าไม่ค่อยดี แววตายิ่งดูเย็นชา: “คนของข้ามีคนมาสนใจ แล้วจะไม่ให้ข้าโกรธได้อย่างไร?”

แล้วจึงเดินไปนั่งข้างๆอันหลิงหยุน มือของกงซิงวี่กดขาทั้งสองข้างไว้แน่ แววจาเย็นชา: “ในรถม้าคือใคร?”

อันหลิงหยุนคิดไม่ถึงว่ากงซิงว่าจะถามเรื่องที่เกิดขึ้นในรถม้าเร็วขนาดนี้ จึงปรับอารมณ์ แล้วเล่าเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนรถม้าอย่างคร่าวๆ

ยิ่งได้ฟัง สีหน้าของกงชิงวี่ก็ยิ่งแย่ลง เมื่อฟังถึงตอนจบ ก็ตบมือลงบนเตียงหนึ่งฉาด แล้วพูดด้วยความโมโหว่า: “เด็กชายฉ่าวฉัว?”

อันหลิงหยุนตกตะลึง: “พวกท่านรู้จักกันหรือ?”

“ยิ่งกว่ารู้จักเสียอีก ข้าอยากจะจับเขามาตั้งนานแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะใจกล้าขนาดนี้ ที่กล้ามาสนใจคนของข้า”

กงชิงวี่ลุกยืนขึ้น แล้วกัดฟัน

นึกอะไรขึ้นได้บางอย่าง จึงหันกลับไปสำรวจดูอันหลิงหยุน

ตอนนี้เอง กงชิงวี่เพิ่งจะสังเกตเห็นว่า อันหลิงหยุนมีทีท่ากระอักกระอ่วน ไม่เพียงแค่เสื้อผ้าที่ฉีกขาด ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง ถึงแม้ตรงส่วนอื่นจะไม่เป็นอะไร แต่บริเวณหน้าอกของนางก็มือรอยฝ่ามือที่สกปรกประทับอยู่

มือที่โอบอยู่ทางด้านหลัง เหมือนมีกำลังภายในแผ่ซ่านออกมา อันหลิงหยุนถึงขั้นว่ารู้สึกได้ถึงพลังที่แผ่ออกมาจากตัวของกงชิงวี่ จนทำให้เส้นผมของนางขยับ

“เขาแตะต้องตัวเจ้าแล้วอย่างนั้นหรือ?” ใบหน้าที่ไม่สบายใจของกงชิงวี่ดูไม่ได้เลยจริงๆ

อันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงส่ายหน้า: “ตอนที่เราทะเลาะกัน เขาจับข้าล้มคว่ำลง แล้วพยายามจะจูบข้า แต่ข้าไม่ได้เปิดโอกาสให้แก่เขา บนตัวของข้าพกคางคกเย็นเอาไว้ คางคกเย็นมีพิษร้ายแรง หากไม่ระวังเป็นอย่างยิ่ง เมื่อสัมผัสโดนก็จะเป็นหนองไปทั้งตัว อีกทั้งเมื่อถูกคางคกเย็นเข้ามาสัมผัส พิษบนตัวของคางคกเย็นก็จะทำให้คนคนนั้นต้องรู้สึกหนาวเหน็บและเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

“ในตอนนั้น ข้าปล่อยคางคกเย็นออกมา พวกเขาจึงทำไม่สำเร็จ”

กงชิงวี่คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ก็รู้สึกโกรธแค้นเป็นอย่างมาก

“พวกเศษสวะ ข้าจะไม่ยอมทนแน่นอน”

กงชิงวี่พูดพลางก็มองไปที่อันหลิงหยุน: “รีบไปอาบน้ำซะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไปพักผ่อนที่ห้องของข้า ให้อยู่ข้างกายข้าตลอดเวลา ข้าจะดูซิว่า พวกมันจะกล้าสักแค่ไหน ที่จะกล้าลงมือต่อหน้าข้า”

อันหลิงหยุนรู้สึกซาบซึ้ง แล้วถามว่า: “จริงหรือเปล่า ท่านเต็มใจที่จะปกป้องข้าอย่างนั้นหรือ?”

แต่ไหนแต่ไรมา มีแค่เพียงซูมู่หรงที่ปกป้องนาง ถึงขั้นว่าต่อให้มาที่นี่แล้ว นางก็ยังไม่สามารถลืมซูมู่หรงได้ลง

มาถึงที่นี่ได้พบกับท่านพ่อแม่ทัพ ท่านพ่อแม่ทัพทำดีต่อนางด้วยใจจริง

ส่วนคนอื่นๆนางไม่กล้าคิด

แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ท่านพ่อแม่ทัพเองก็ไม่มีกำลังพอที่จะช่วยเหลืออะไรได้ กล่าวอีกนัยหนึ่งว่า นางหัวเดียวกระเทียมลีบ ต้องเผชิญหน้ากับโลกทั้งใบ นางเองก็ไม่กล้าคิดว่าปลายทางจะเป็นเช่นไร

แต่การที่สามารถได้รับการช่วยเหลือจากกงชิงวี่ นางจะไม่รู้สึกซาบซึ้งได้อย่างไร

กงชิงวี่ก้มหน้ามองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ที่หางตาของนางยังมีหยดน้ำตาเปื้อนอยู่ คิดถึงท่าทางการนั่งคัดลอกหนังสืออย่างสบายๆในทุกๆวัน ก็รู้สึกใจอ่อนขึ้นมา: “คนของข้า ข้าก็ต้องเป็นคนปกป้องเองอยู่แล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ สกปรกแบบนี้ข้าเห็นแล้วรู้สึกอารมณ์เสีย”

พูดจบ กงชิงวี่ก็เรียกคนเข้ามาคอยปรนนิบัติรับใช้ พ่อบ้านเองก็ไม่เข้าใจเหตุผลที่แน่ชัด แค่รู้สึกว่าวันนี้มีอะไรผิดปกตินิดหน่อย

เมื่อท่านอ๋องได้ยินว่าพระชายาถูกทำร้าย ก็รีบมาหาในทันที

ขณะที่ได้รับการปรนนิบัติอยู่ เขาเองก็ไม่ได้จากไปไหน ยังคงนั่งอยู่ภายในห้อง

อันหลิงหยุนเองก็รู้สึกเขินอาย มีผู้ชายคนหนึ่งอยู่ตรงหน้า แล้วนางจะถอดเสื้อผ้าออกอย่างโจ่งแจ้งได้อย่างไรกัน

“ท่านช่วยหันหน้าไปสักหน่อย เมื่อข้าลงไปแล้ว ท่านค่อยหันกลับมาหาข้าก็ได้” เมื่อลงไปในน้ำก็ไม่เป็นไรแล้ว อันหลิงหยุนที่มาจากยุคปัจจุบัน จริงๆแล้วก็ไม่ได้คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญอะไรนัก เวลาที่นางไปว่ายน้ำ ก็ใส่ชุดว่ายน้ำที่วับๆแวมๆ แต่จะให้ถอดเช่นนี้ นางทำไม่ได้จริงๆ

กงชิงวี่หันหลังมองไปทางอื่น: “ข้าเคยเห็นแล้ว”

“......” อันหลิงหยุนพูดไม่ออก แล้วนั่นมันเหมือนกันซะที่ไหน?

อาศัยจังหวะที่กงชิงวี่หันหลังไป อันหลิงหยุนถอดเสื้อผ้าแล้วลงไปในถังอาบน้ำ ชิดเข้าไปอยู่ด้านในแล้วอันหลิงหยุนจึงพูดว่า: “เรียบร้อยแล้ว”

กงชิงวี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงค่อยๆหันหน้ากลับไปมอง

ไอน้ำที่ลอยขึ้นเป็นหมอกอยู่ในถังน้ำ บดบังใบหน้าที่ปกติจะดูสบายๆของอันหลิงหยุน แต่กลับมีความพร่าเลือนขึ้นมาแทนที่