ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 72

บทที่ 72 ตรวจสอบบัญชี

ตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่ อันหลิงหยุนก็ไม่เห็นมีใครอยู่ข้างๆกาย หลังจากลุกขึ้นจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล แต่จริงๆก็สายป่านนี้แล้ว

อันหลิงหยุนออกมาจากห้อง ไม่กล้าที่จะประมาท

ตอนนี้หากนางออกไปข้างนอก คนอื่นไม่ต้องชัดเจนก็ไม่เป็นไร แต่นางไม่สามารถที่จะไม่ชัดเจนได้

ตายไม่น่ากลัว กลัวว่าจะไม่ตาย

อาหยู่กำลังยืนอยู่ด้านนอก อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ

เมื่ออาหยู่เห็นอันหลิงหยุนก็รีบเข้าไปทักทาย: “พระชายา!”

อันหลิงหยุนมองดูอาหยู่ เมื่อเห็นท่าทางของอาหยู่ก็คิดว่าคงจะไม่มีเรื่องอื่นแล้ว

อันหลิงหยุนถามว่า: “ท่านอ๋องล่ะ?”

“ท่านอ๋องกำลังจัดการธุระอยู่ที่ลานด้านหน้าพ่ะย่ะค่ะ จึงสั่งให้หม่อมฉันอยู่คุ้มครองพระชายาที่นี่ เชิญพระชายาเสวยพระกระยาหารก่อน จากนั้นค่อยไปหาท่านอ๋องที่ลานด้านหน้าพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนไปกินอาหารก่อน เมื่อกินอาหารเสร็จก็ตามอาหยู่ไปที่ลานด้านหน้า ระหว่างทางก็คิดอะไรมากมาย

“อาหยู่” อันหลิงหยุนอดที่จะอยากถามไม่ได้

“พระชายา”

“ก่อนหน้านี้ เรื่องที่เจ้าเห็นข้าป้อนเลือดให้แก่ท่านอ๋องนั้น ได้บอกคนอื่นอีกหรือเปล่า?” เรื่องที่เลือดของนางมีประโยชน์นั้น มีเพียงแค่ไม่กี่คนที่รู้ ตอนนี้เองที่อันหลิงหยุนคิดขึ้นมาได้ว่า จะไม่ยอมปล่อยให้คนมาทำร้ายแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยแบบนี้ได้ นางจึงอยากจะหาสาเหตุที่แน่ชัด

เช่นนั้นก็จะต้องหาจากคนที่อยู่ในจวนอ๋องเสียนที่เคยเห็นเรื่องนี้เพียงไม่กี่คน โดยต้องสอบถามทีละคนๆ

อาหยู่เป็นคนแรก

อาหยู่ไม่เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับอันหลิงหยุนที่ถูกคนลอบทำร้าย ว่าเป็นเพราะสาเหตุอะไร ท่านอ๋องเองก็ไม่เคยถามมาก่อน คนที่อยู่ในจวนก็ไม่เคยเปิดเผยเรื่องนี้ออกไป เพียงแค่รู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ดูแปลกๆ

ในอดีตที่ผ่านมา หากจวนอ๋องเสียนเกิดเรื่องขึ้น ท่านอ๋องจะต้องมีคำสั่งลงมาอย่างแน่นอน แต่ครั้งนี้ไม่มีคำสั่ง แต่กลับมีการเตรียมการไว้

อีกทั้งการเตรียมการในครั้งนี้ก็คือ ให้เขาตามคุ้มครองพระชายา

อาหยู่เองก็ไม่เข้าใจแจ่มแจ้งนัก แต่ถึงแม้จะไม่มีใครพูด อาหยู่เองก็พอจะเดาออกว่า การที่พระชายาเกิดเรื่องในครั้งนี้ จะต้องเกี่ยวข้องกับเลือดของนางอย่างแน่นอน

พระชายาถามถึงเรื่องเลือด ยิ่งเป็นการช่วยยืนยันความคิดของอาหยู่เพิ่มขึ้นไปอีก

อาหยู่ส่ายหัวด้วยสีหน้าจริงจัง

“เรื่องที่พระชายาทรงช่วยท่านอ๋อง มีคนในจวนรู้เพียงไม่กี่คน วันนั้นพระชายาทรงช่วยท่านอ๋องในสถานการณ์คับขัน ข้ากับพ่อบ้านก็อยู่ แต่ว่าในจวนก็มีคนอื่นๆอีกสองสามคนที่เห็นเหตุการณ์ด้วย เรื่องนี้จึงถูกเผยแพร่กันภายในจวนแล้ว ส่วนใครเป็นคนนำออกไปเปิดเผยต่อภายนอกนั้น ก็จะต้องได้รับการตรวจสอบต่อไป แต่ว่าหม่อมฉันไม่มีทางจะพูดเรื่องนี้ออกไปหากไม่ได้รับการอนุญาตจากท่านอ๋อง”

กฎระเบียบภายในจวน หม่อมฉันจำได้ขึ้นใจ กฎระเบียบของท่านอ๋อง ข้าน้อยเองก็จดจำอยู่เสมอ เชิญพระชายาทรงสืบหาเรื่องนี้ให้กระจ่าง”

อันหลิงหยุนพยักหน้า: “ข้าเชื่อเจ้า เพียงแต่ว่าคนในจวนแห่งนี้ก็มีไม่น้อย อีกทั้งข้าเองก็ไม่ได้เข้าใจทุกคน ถ้าพวกเขาคิดอยากจะทำร้ายข้า ก็เป็นไปได้เช่นกัน เพราะเมื่อก่อน ข้าเองก็เคยทำเรื่องที่ทำให้คนรู้สึกเกลียดชังไว้มากเช่นกัน”

อันหลิงหยุนรู้สึกเสียใจจากใจจริง เพื่อเป็นการแสดงความเสียใจต่อพฤติกรรมที่ไม่ดีเหล่านั้นของร่างเดิม

ลูกสาวของแม่ทัพผู้สง่างาม ช่างเป็นเรื่องที่น่าขำสิ้นดี นั่นมันไม่ใช่เรื่องที่น่าเสียใจ แต่มันเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจ!

อาหยู่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เหลือบมองอันหลิงหยุนครั้งหนึ่ง น้องสาวของเขาถูกนางฆ่าตาย จะไม่ให้เขาเกลียดนางได้อย่างไร?

เพียงแต่ ถูกนางช่วยไว้หลายครั้ง เขาจึงไม่อาจลงมือได้

มาวันนี้ได้ยินนางกล่าวคำพูดเหล่านี้ ทำให้อาหยู่ยิ่งรู้สึกจิตใจสับสนจนยิ่งไม่อาจลงมือได้

อันหลิงหยุนเห็นอาหยู่ไม่พูดไม่จา จึงพูดว่า: “เรื่องของน้องสาวเจ้า ข้าต้องขอโทษด้วยจริงๆ ถ้าหากเจ้าอยากจะฆ่าข้า ต้องตายในมือเจ้าข้าเองก็ยินดี”

พูดจบ อันหลิงหยุนยังไม่ทันจะรอให้อาหยู่แสดงท่าทีตกใจออกมา ก็เดินไปข้างหน้าเรียบร้อยแล้ว

ไม่ได้พูดอย่างอื่นอีก เพราะอันหลิงหยุนรู้ดีว่าอาหยู่เกลียดนาง

นางไม่อยากจะแสดงความเมตตาต่ออาหยู่มากนัก เพราะจะทำให้อาหยู่ไม่อาจลงมือได้

ติดหนี้ต้องชดใช้ด้วยเงิน ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต ถือเป็นหลักการของฟ้าดินที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ อันหลิงหยุนเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องที่อาหยู่จะล้างแค้นนาง

ใครใช้ให้ร่างเดิมติดค้างกันล่ะ!