ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 72

บทที่ 72 ตรวจสอบบัญชี

ตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่ อันหลิงหยุนก็ไม่เห็นมีใครอยู่ข้างๆกาย หลังจากลุกขึ้นจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล แต่จริงๆก็สายป่านนี้แล้ว

อันหลิงหยุนออกมาจากห้อง ไม่กล้าที่จะประมาท

ตอนนี้หากนางออกไปข้างนอก คนอื่นไม่ต้องชัดเจนก็ไม่เป็นไร แต่นางไม่สามารถที่จะไม่ชัดเจนได้

ตายไม่น่ากลัว กลัวว่าจะไม่ตาย

อาหยู่กำลังยืนอยู่ด้านนอก อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ

เมื่ออาหยู่เห็นอันหลิงหยุนก็รีบเข้าไปทักทาย: “พระชายา!”

อันหลิงหยุนมองดูอาหยู่ เมื่อเห็นท่าทางของอาหยู่ก็คิดว่าคงจะไม่มีเรื่องอื่นแล้ว

อันหลิงหยุนถามว่า: “ท่านอ๋องล่ะ?”

“ท่านอ๋องกำลังจัดการธุระอยู่ที่ลานด้านหน้าพ่ะย่ะค่ะ จึงสั่งให้หม่อมฉันอยู่คุ้มครองพระชายาที่นี่ เชิญพระชายาเสวยพระกระยาหารก่อน จากนั้นค่อยไปหาท่านอ๋องที่ลานด้านหน้าพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนไปกินอาหารก่อน เมื่อกินอาหารเสร็จก็ตามอาหยู่ไปที่ลานด้านหน้า ระหว่างทางก็คิดอะไรมากมาย

“อาหยู่” อันหลิงหยุนอดที่จะอยากถามไม่ได้

“พระชายา”

“ก่อนหน้านี้ เรื่องที่เจ้าเห็นข้าป้อนเลือดให้แก่ท่านอ๋องนั้น ได้บอกคนอื่นอีกหรือเปล่า?” เรื่องที่เลือดของนางมีประโยชน์นั้น มีเพียงแค่ไม่กี่คนที่รู้ ตอนนี้เองที่อันหลิงหยุนคิดขึ้นมาได้ว่า จะไม่ยอมปล่อยให้คนมาทำร้ายแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยแบบนี้ได้ นางจึงอยากจะหาสาเหตุที่แน่ชัด

เช่นนั้นก็จะต้องหาจากคนที่อยู่ในจวนอ๋องเสียนที่เคยเห็นเรื่องนี้เพียงไม่กี่คน โดยต้องสอบถามทีละคนๆ

อาหยู่เป็นคนแรก

อาหยู่ไม่เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับอันหลิงหยุนที่ถูกคนลอบทำร้าย ว่าเป็นเพราะสาเหตุอะไร ท่านอ๋องเองก็ไม่เคยถามมาก่อน คนที่อยู่ในจวนก็ไม่เคยเปิดเผยเรื่องนี้ออกไป เพียงแค่รู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ดูแปลกๆ

ในอดีตที่ผ่านมา หากจวนอ๋องเสียนเกิดเรื่องขึ้น ท่านอ๋องจะต้องมีคำสั่งลงมาอย่างแน่นอน แต่ครั้งนี้ไม่มีคำสั่ง แต่กลับมีการเตรียมการไว้

อีกทั้งการเตรียมการในครั้งนี้ก็คือ ให้เขาตามคุ้มครองพระชายา

อาหยู่เองก็ไม่เข้าใจแจ่มแจ้งนัก แต่ถึงแม้จะไม่มีใครพูด อาหยู่เองก็พอจะเดาออกว่า การที่พระชายาเกิดเรื่องในครั้งนี้ จะต้องเกี่ยวข้องกับเลือดของนางอย่างแน่นอน

พระชายาถามถึงเรื่องเลือด ยิ่งเป็นการช่วยยืนยันความคิดของอาหยู่เพิ่มขึ้นไปอีก

อาหยู่ส่ายหัวด้วยสีหน้าจริงจัง

“เรื่องที่พระชายาทรงช่วยท่านอ๋อง มีคนในจวนรู้เพียงไม่กี่คน วันนั้นพระชายาทรงช่วยท่านอ๋องในสถานการณ์คับขัน ข้ากับพ่อบ้านก็อยู่ แต่ว่าในจวนก็มีคนอื่นๆอีกสองสามคนที่เห็นเหตุการณ์ด้วย เรื่องนี้จึงถูกเผยแพร่กันภายในจวนแล้ว ส่วนใครเป็นคนนำออกไปเปิดเผยต่อภายนอกนั้น ก็จะต้องได้รับการตรวจสอบต่อไป แต่ว่าหม่อมฉันไม่มีทางจะพูดเรื่องนี้ออกไปหากไม่ได้รับการอนุญาตจากท่านอ๋อง”

กฎระเบียบภายในจวน หม่อมฉันจำได้ขึ้นใจ กฎระเบียบของท่านอ๋อง ข้าน้อยเองก็จดจำอยู่เสมอ เชิญพระชายาทรงสืบหาเรื่องนี้ให้กระจ่าง”

อันหลิงหยุนพยักหน้า: “ข้าเชื่อเจ้า เพียงแต่ว่าคนในจวนแห่งนี้ก็มีไม่น้อย อีกทั้งข้าเองก็ไม่ได้เข้าใจทุกคน ถ้าพวกเขาคิดอยากจะทำร้ายข้า ก็เป็นไปได้เช่นกัน เพราะเมื่อก่อน ข้าเองก็เคยทำเรื่องที่ทำให้คนรู้สึกเกลียดชังไว้มากเช่นกัน”

อันหลิงหยุนรู้สึกเสียใจจากใจจริง เพื่อเป็นการแสดงความเสียใจต่อพฤติกรรมที่ไม่ดีเหล่านั้นของร่างเดิม

ลูกสาวของแม่ทัพผู้สง่างาม ช่างเป็นเรื่องที่น่าขำสิ้นดี นั่นมันไม่ใช่เรื่องที่น่าเสียใจ แต่มันเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจ!

อาหยู่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เหลือบมองอันหลิงหยุนครั้งหนึ่ง น้องสาวของเขาถูกนางฆ่าตาย จะไม่ให้เขาเกลียดนางได้อย่างไร?

เพียงแต่ ถูกนางช่วยไว้หลายครั้ง เขาจึงไม่อาจลงมือได้

มาวันนี้ได้ยินนางกล่าวคำพูดเหล่านี้ ทำให้อาหยู่ยิ่งรู้สึกจิตใจสับสนจนยิ่งไม่อาจลงมือได้

อันหลิงหยุนเห็นอาหยู่ไม่พูดไม่จา จึงพูดว่า: “เรื่องของน้องสาวเจ้า ข้าต้องขอโทษด้วยจริงๆ ถ้าหากเจ้าอยากจะฆ่าข้า ต้องตายในมือเจ้าข้าเองก็ยินดี”

พูดจบ อันหลิงหยุนยังไม่ทันจะรอให้อาหยู่แสดงท่าทีตกใจออกมา ก็เดินไปข้างหน้าเรียบร้อยแล้ว

ไม่ได้พูดอย่างอื่นอีก เพราะอันหลิงหยุนรู้ดีว่าอาหยู่เกลียดนาง

นางไม่อยากจะแสดงความเมตตาต่ออาหยู่มากนัก เพราะจะทำให้อาหยู่ไม่อาจลงมือได้

ติดหนี้ต้องชดใช้ด้วยเงิน ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต ถือเป็นหลักการของฟ้าดินที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ อันหลิงหยุนเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องที่อาหยู่จะล้างแค้นนาง

ใครใช้ให้ร่างเดิมติดค้างกันล่ะ!

ตอนที่อยู่ในห้องวิจัย มีหลายอย่างที่คนอื่นต้องพึ่งปากกา แต่นางพึงสมอง ไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่ตัวเดียว อีกทั้งสูตรการคำนวณก็เปลี่ยนไปร้อยแปดพันเก้า ผลการคำนวณก็ไม่เคยผิดพลาดมาก่อน

อันหลิงหยุนดูอยู่สักพักก็เอ่ยปากถามว่า: “ขอถามหน่อยว่าเป็นบัญชีของนักบัญชีท่านใด?”

กงชิงวี่เหลือบตาไปมอง รู้สึกแปลกใจ นี่ก็ทำเป็นด้วยหรือ?

ลูกตาดำขลับของกงชิงวี่ชำเลืองมองภายในห้อง หนึ่งในนั้นมีนักบัญชีที่ดูมีอายุท่านหนึ่งรีบพูดขึ้นมาว่า: “ของหม่อมฉันพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนมองไป แล้วพยักหน้า: “กำไลหยกเขียวหนึ่งคู่ ลูกหนานหงสามคู่ ไข่มุกเม็ดใหญ่และเล็กรวมห้าสิบหกเม็ด ถ้วยแก้วหลากสีสามคู่ ลูกหยกเขียวเม็ดใหญ่และเล็กรวมห้าสิบหกเม็ด”

นักบัญชีรีบพูดว่า: “หม่อมฉันจำได้ชัดเจนว่า มีจำนวนเท่านี้พ่ะย่ะค่ะ”

ที่อันหลิงหยุนดูอยู่คือหน้าแรก ดังนั้นของเหล่านี้คือของที่อยู่ในกล่อง

อันหลิงหยุนมองดูกงชิงวี่ที่มีท่าทีสงบเยือกเย็น ทั้งสองคนได้แต่มองหน้ากันไปมา กงชิงวี่จึงพูดว่า: “ว่าต่อสิ”

อันหลิงหยุนพยักหน้าแล้วพูดขานรับ มองไปที่นักบัญชี รู้ดีว่าคนในจวนล้วนไม่ใช่สามัญชนคนธรรมดา แต่การแต่งตั้งพระสนมของฮ่องเต้ชิงหยู่ในครั้งนี้ ถือเป็นเรื่องที่สำคัญมากในรอบหลายสิบปี ราชวงศ์กับตระกูลของราชครูจุนล้วนแล้วแต่ได้รับความสนใจเป็นพิเศษ สิ่งของที่พวกเขาตระเตรียม ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งของที่ไม่สามารถหาได้ทั่วไป ไม่เพียงแต่ล้ำค่า แต่มีความยุ่งยากด้วย คนน้อยก็ย่อมที่จะมีความผิดพลาดเกิดขึ้นได้

“กำไลหยกเขียวหนึ่งคู่ ดีหรือว่าไม่ดี มีสภาพเช่นไร?” อันหลิงหยุนถาม

นักบัญชีรีบตอบทันทีว่า: “ชั้นหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ!”

“เช่นนั้น ให้เขียนกำกับไว้ด้านหลังว่าชั้นหนึ่ง นอกเหนือจากนี้ พวกไข่มุกเหล่านี้ก็ให้เขียนให้ชัดเจนอีกหน่อย เช่น ไข่มุกห้าสิบหกเม็ด เป็นไข่มุกน้ำเค็มหรือไข่มุกน้ำจืด มาจากเมืองหนานหยางหรือเป็นของท้องถิ่น สีสัน ระดับ ความไวต่อแสง ล้วนต้องเขียนให้ชัดเจน......” เมื่ออันหลิงหยุนพูดสิ่งเหล่านี้ ทุกคนล้วนเงยหน้าขึ้นมองอันหลิงหยุน แม้กระทั่งกงชิงวี่เองก็กำลังมองนางอยู่

ถึงแม้นักบัญชีจะรู้สึกตกตะลึง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้า: “หม่อมฉันเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

กงชิงวี่นึกถึงไข่มุกราตรีขึ้นมาได้ ไม่เพียงแต่พยายามคาดเดาว่า อันจือซานเป็นคนตั้งใจแอบซ่อนไว้ หรืออันหลิงหยุนเป็นคนเปลี่ยนใจ เขาคงจะต้องดูดีๆ!

ยัยแม่มดที่เคยร้ายกาจ มาวันนี้กลับกลายเป็นหญิงงามผู้มีความสามารถ อันหลิงหยุน แบบไหนกับแน่ที่เป็นตัวเจ้าจริงๆ!

อันหลิงหยุนรู้ว่าทุกคนล้วนแต่เป็นคนฉลาด จวนอ๋องเสียนเองก็ไม่ใช่ที่ธรรมดาๆ ลองดูผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆนี่สิ ก็โหดไม่เบา

เอาบัญชีให้นาง เพราะไม่อยากให้เรื่องหยุมหยิมเล็กน้อยพวกนี้ เป็นเรื่องไร้สาระมาคอยกวนใจคนในจวนเหล่านี้ แต่เมื่อเรื่องนี้ตกถึงมือนาง ก็จะมีวิธีจัดการที่แตกต่างออกไป