ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 716

บทที่ 716 วิสัยทัศน์ของสวีกงกง

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าออกจะน่าขบขันอยู่ไม่น้อย: "ทำไมจะไม่ได้ล่ะเพคะ ตอนที่องค์ชายสามถือกำเนิดเขาร่างกายอ่อนแอ มักจะล้มป่วยอยู่เสมอๆ บ่อยครั้งที่จำเป็นต้องมีหมอมาคอยอยู่ใกล้ ๆไม่ห่าง เขาต้องผ่านการทดลองคัดเลือกมาแล้วมากมาย และต้องไม่ใช่การทดลองแค่เพียงครั้งเดียว ท้ายที่สุดเขาก็เลือกเมืองหนานอี้ แน่นอนว่าต้องเป็นเพราะเขาได้ศึกษาเรียนรู้เกี่ยวกับแผ่นดินใหญ่ซื่อฟางจนเข้าใจถ่องแท้ดีแล้ว ทั้งยังจงใจเลือกช่วงเวลานี้ด้วย ไม่เช่นนั้นหากเขามาในช่วงอายุ ที่สูงวัยพอๆกันกับท่านราชครูจุนแล้วแบบนั้น ไม่ใช่ว่าอีกไม่นาน เขาก็จะต้องแก่ตายไปก่อนหรอกหรือ?

ตอนนี้เท่ากับว่า เขากำลังวางแผนเล่นงานท่านอ๋องแล้ว ต่อให้ท่านอ๋องทนได้ แต่ข้าทนไม่ได้

เขาไม่มาก็ยังแล้วไป แต่ถ้าเขามาล่ะก็ ข้าจะไม่ยอมวางมือ ยอมยุติเรื่องราวไปง่ายๆแน่ "

กงชิงวี่ถามขึ้นว่า: "แต่เขาเป็นอาจารย์ของเจ้านะ?"

"เขาเป็นอาจารย์ของข้าไปดีๆ แค่นั้นก็พอแล้ว แต่เขาไม่ยอม เขาจะฆ่าสามี ฆ่าลูก ๆ ของข้า ครอบครัวของข้าต้องพังพินาศ บ้านแตกสาแหรกขาด แล้วข้าจะยังอยากได้อาจารย์ไปเพื่ออะไรกันล่ะเพคะ?"

กงชิงวี่ยิ้มร่า: "ข้าอยากกอดหยุนหยุน"

อันหลิงหยุนโน้มตัวเข้าไปหา ให้กงชิงวี่สวมกอดเอาไว้ในอ้อมแขน

กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนพลางยกยิ้ม: "ตั้งแต่เล็กจนโตมา ข้ามีแต่ทำเพื่อคนอื่นมาโดยตลอด นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่มีคนทำเพื่อข้าอย่างนี้"

“ แล้วไม่ดีหรอกหรือเพคะ?”

กงชิงวี่ดันตัวอันหลิงหยุนออก: "ดีสิ พักผ่อนเถอะ ข้ากลัวหยุนหยุนจะคาดโทษเอาได้ เรื่องอื่นหยุนหยุนไม่จำเป็นต้องกังวลหรอก สิงโตตัวผู้ต้องปกป้องแม่สิงโตกับลูกสิงโตทั้งหลาย ข้าเองก็จะปกป้องเจ้ากับลูกๆเช่นกัน"

"อื้ม"

อันหลิงหยุนเอนตัวลงนอน กงชิงวี่นั่งมองดูนางอยู่อีกด้าน

เมื่อหลับตาลง อันหลิงหยุนยื่นมือออกมากุมมือกงชิงวี่ไว้: "ท่านอ๋อง ข้าจะช่วยท่านก่อร่างสร้าง ประเทศต้าเหลียง ให้ยิ่งใหญ่ทรงพลัง จะทำให้ประเทศต้าเหลียงร่ำรวยมั่งคั่ง ทหารไพร่พลแข็งแกร่ง ท่านคอยปกป้องพวกเรา ให้เหมือนกับสิงโตที่ปกป้องฝูงก็พอ"

“ ข้ารู้ ”

กงชิงวี่ถามขึ้นว่า: "ร่างกายของเจ้าดีขึ้นแล้วหรือไม่?"

"ดีขึ้นมากแล้วเพคะ วันนี้ข้าลองดูแล้ว พอจะตรวจอาการคนอื่น ๆ ได้ว่าป่วยเป็นอะไร ตอนนี้ระบบกำลังฟื้นตัวอยู่ เพียงแต่ไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้ เจ้าของร่างเดิมถึงไม่ออกมาปรากฏตัวแล้ว"

อันหลิงหยุนก็ไม่รู้แน่ชัดว่ามันเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่บาดแผลหายดี ระบบก็เริ่มฟื้นฟูตัวเองกลับมา นางลองคิดถึงสาเหตุหลายประการ ที่เป็นไปได้มากที่สุดก็คือ เจ้าของร่างเดิมส่งผลต่อความสามารถในการซ่อมแซมร่างกายของนาง แต่ต่อมาเจ้าของร่างเดิมไม่ได้ปรากฏตัว ทว่าระบบของนางได้ถูกทำลายไปแล้ว ไม่สามารถกลับมาซ่อมแซมตัวเองได้ เมื่อเจ้าห้ามาช่วยนางไว้ จึงทำให้ระบบเริ่มกลับมาฟื้นฟูอีกครั้ง

กงชิงวี่พูดขึ้นว่า“ หยุนหยุน เจ้านั้นฉลาด เรียนรู้เรื่องการแพทย์ได้ง่ายๆ เจ้ารู้อะไรตั้งมากมาย ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ขอให้เจ้าตั้งใจเรียน ไม่ต้องไปคิดมากเรื่องปลูกหยูกยาทั้งหลายเหล่านั้นให้มากจนเกินไป จัดเวลาเรียนการแพทย์ให้มากขึ้น ต่อจากนี้ไปพยายามอย่าใช้ระบบง่ายๆอีก "

"ข้ารู้แล้ว ช่วงนี้ข้าก็อ่านหนังสือทางการแพทย์แล้วเช่นกัน"

“เจ้าอ่านแล้วหรือ?”

กงชิงวี่ไม่เชื่อ เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

"หนังสืออยู่ในสมองข้าทั้งหมดแล้ว ข้าอ่านมันทุกวัน เพียงแต่ไม่ได้ถือหนังสือให้เห็นก็เท่านั้นเอง ข้าตอนนี้กำลังเรียนอยู่ พอจะรู้เรื่องแพทย์แผนจีนนิดหน่อย ยังไม่ค่อยกระจ่างจนแตกฉาน เมื่อก่อนมีระบบอยู่ ข้าจึงไม่ค่อยคิดถึงเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ท่านอ๋องโปรดวางใจเถอะเพคะ ว่าข้าจะผ่านทั้งหมดนี้ไปได้ ภายในระยะเวลาไม่ถึงสามเดือน

สำหรับการแพทย์แผนจีนนั้น ไม่ใช่เรื่องเข้าใจยากมากมายอะไรนัก ต้องมีความเชี่ยวชาญในเส้นลมปราณต่างๆ ของร่างกายมนุษย์ รู้ตำแหน่งอวัยวะภายใน เข้าใจความสัมพันธ์เชื่อมโยงกันทั้งหลาย การเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยของชีพจรในร่าง การฟังและคาดการณ์ ขอเพียงจับจุดได้ถูก นำมาผสมผสานเข้ากับสิ่งที่ข้าได้เรียนรู้มา ก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไปแล้ว "

"ไม่ใช่ปัญหาก็ดี เจ้าเป็นหมอ หากไม่สามารถรักษาโรคภัย หรือช่วยชีวิตคนป่วยได้ เจ้าคงเหงามากแน่ๆ ข้าเองก็ไม่รู้วิธีคลายความหดหู่ให้เจ้าเสียด้วยสิ"

"อื้ม"

หาได้ยากที่อันหลิงหยุนจะทำตัวว่าง่ายเชื่อฟังเช่นนี้ กลับเป็นกงชิงวี่ ที่รู้สึกกดดันหนักหน่วงเสียเอง

หลังจากพักผ่อนแล้วหนึ่งคืน อันหลิงหยุนตื่นเช้ามา รู้สึกว่าสีหน้าของกงชิงวี่ดูแล้วไม่ค่อยดี จึงยื่นมือออกไปจับข้อมือตรวจชีพจร เอียงหน้าไปมองอีกด้าน

กงชิงวี่ยอมให้นางตรวจแต่โดยดี ยืนนิ่งไม่ไหวติงอย่างเชื่อฟัง

อันหลิงหยุนตรวจดูอาการสักพักก็พูดขึ้นว่า "มีอาการฟุ้งซ่านใจร้อน ชี่ในไตไม่เพียงพอ"

"หือ?"