ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 717

บทที่ 717 หลอกคนให้อยู่ต่อ

ในเวลานี้ สวีกงกงกำลังช่วยดูแลเด็กๆอยู่ เมื่อมีคนเดินเข้ามาแล้วไม่ปิดประตู จึงรู้สึกงงงันขึ้นมา: "ใครล่ะนั่น ช่างไม่รู้ความเสียจริง เปิดประตูแล้วก็ไม่ปิด ประเดี๋ยวลมพัดเข้ามา....."

"พ่อบุญธรรม!" เสี่ยวสวีจื่ออยู่นอกห้องพลันส่งเสียงเรียกออกมาเสียงหนึ่ง ก็ทิ้งตัวคุกเข่าลงทันที อันหลิงหยุนที่ยืนอยู่หน้าประตู ถูกทำให้สะดุ้งตกใจไปเฮือกหนึ่ง

เมื่อเห็นคนที่เข้ามา สวีกงกงถึงกับตกตะลึงไปชั่วครู่

“เสี่ยวสวีจื่อ?”

"พ่อบุญธรรม ลูกมาช้ายิ่งนัก ลูกขอโขกหัวคำนับท่านแล้ว"

แม่ทัพอันนั่งอยู่ข้างใน ข้างหน้าเป็นกลุ่มเด็กๆทั้งหลาย ในเวลานี้เด็ก ๆ ต่างพากันจ้องมองไปที่คนที่อยู่ตรงหน้าประตู อันหลิงหยุนเดินเข้าไปในห้อง แล้ววางเจ้าห้าลงในอ้อมแขนของแม่ทัพอัน แม่ทัพอันหันไปมองอันหลิงหยุนแวบหนึ่ง อุ้มเจ้าห้าไว้พลางตบกล่อมเบาๆ เจ้าห้านอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของแม่ทัพอันอย่างซื่อตรงสงบเสงี่ยม

อันหลิงหยุนไปเยี่ยมดูสวีกงกง สวีกงกงรีบเดินไปหาเสี่ยวสวีจื่อ ยกมือขึ้นได้ก็ตีใส่ไม่ยั้ง: "เจ้าตัวไร้ประโยชน์ ทำไมเจ้ามันถึงใช้ไม่ได้ขนาดนี้ ทำงานรับใช้เบื้องพระพักตร์ฝ่าบาทแท้ๆ เจ้ายังกล้าวิ่งเพ่นพ่านไปทั่ว นี่เจ้าไม่อยากมีชีวิตแล้วใช่หรือไม่ อยากโดนกุดหัวอย่างนั้นหรือ? "

เสี่ยวสวีจื่อกอดต้นขาของสวีกงกงร้องไห้จ้า ทำเอาเจ้าเสือน้อยกับจิ้งจอกหางสั้น ต้องยกอุ้งเท้าขึ้นมาอุดหูตัวเองแน่น

อันหลิงหยุนนึกเรื่องที่เฟิงอู๋ฉิงกำลังจะไปขึ้นมาได้ อีกทั้งไม่เจอเสี่ยวเฉียวกับอามู่ในห้องนี้ด้วย อันหลิงหยุนจึงพูดกับแม่ทัพอันว่า: "เจ้าห้าไม่ค่อยสบาย ไม่รู้ว่าเป็นอะไรไป ข้าคิดว่าน่าจะต้องให้กินยาเสียหน่อยเจ้าค่ะ”

แม่ทัพอันมองไม่ออกว่าเจ้าห้าป่วยแล้ว เขานั่งชมดูเรื่องของคนอื่นอยู่เป็นนานสองนาน ตอนนี้ก็ยังคงนั่งชมดูต่อไป

เด็กคนอื่นต่างมารวมตัวกันอยู่รอบ ๆ แม่ทัพอัน พวกเขาไม่ได้ถูกอุ้มอย่างนั้นบ้าง แค่ได้ขยับเข้าไปใกล้ๆก็ยังดี

อันหลิงหยุนปล่อยให้สวีกงกงกับเสี่ยวสวีจื่อร้องไห้กันต่อไป ส่วนนางก็ไปหาเฟิงอู๋ฉิงก่อน

เมื่อเดินไปจนถึงหน้าห้องพักของเฟิงอู๋ฉิง ก็เห็นอู๋ซานกำลังยืนก้มหน้านิ่งงัน ในมือถือดาบไว้เล่มหนึ่ง ท่าทางเต็มไปด้วยความไม่ยินยอมพร้อมใจ

เมื่อเห็นอันหลิงหยุน อู๋ซานก็ก้าวไปยืนข้าง ๆ อันหลิงหยุนเดินไปถึงหน้าประตู ก็เคาะประตูเรียกคน:

"ท่านเจ้าสำนัก นี่ข้าอันหลิงหยุนเองเจ้าค่ะ"

เฟิงอู๋ฉิงกำลังมองไปยังศิษย์ทั้งสองที่กำลังโศกเศร้าเป็นทุกข์อยู่ ได้ยินว่าอันหลิงหยุนมาแล้ว ความรู้สึกไม่สบายใจก็พลันเหือดหายไปทันที

"เข้ามาเถอะ พวกเจ้าออกไปก่อน"

เฟิงอู๋ฉิงไม่อยากเห็นอามู่กับเสี่ยวเฉียวร้องไห้ที่สุดแล้ว

อามู่กับเสี่ยวเฉียวลุกขึ้น เช็ดน้ำตาแล้วเดินออกไปพร้อมกัน

อันหลิงหยุนเดินเข้าไปพบเฟิงอู๋ฉิง: "ท่านเจ้าสำนักจะจากไปแล้ว?"

ประตูเปิดอยู่ เฟิงอู๋ฉิงเรียกให้อู๋ซานปิดประตู เมื่ออู๋ซานปิดประตูเรียบร้อยแล้ว เฟิงอู๋ฉิงจึงเอ่ยขึ้นว่า "เจ้านั่งลงเถอะ"

อันหลิงหยุนเดินไปนั่งลง แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทางเกรงใจเท่าไรนัก

เฟิงอู๋ฉิงหวนนึกถึงฉากการพบกันเมื่อครั้งแรก ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจคิดไม่อาจฝันได้ว่า อู๋ฮัวจะเป็นอันหลิงหยุนไปเสียได้

คนที่ต้องฆ่าดันฆ่าไม่สำเร็จ เฟิงอู๋ฉิงรู้สึกจนใจอย่างถึงที่สุดแล้วจริงๆ

"เจ้ากับข้าเป็นนายบ่าวกันมาชั่วเวลาหนึ่ง ข้ากำลังจะไปแล้ว เจ้ามีอะไรที่อยากจะพูดหรือไม่?”

อันหลิงหยุนประหลาดใจ: "ข้าเป็นนายอย่างนั้นหรือ?"

เฟิงอู๋ฉิงโกรธจนจมูกแทบจะพ่นควันออกมาได้อยู่แล้ว : "เจ้าคืออู๋ฮัว หรือก็คือชื่ออู๋ฮัวนี้เป็นชื่อที่ข้าตั้งให้เจ้า เจ้าว่าใครควรเป็นนายกันล่ะ?"

"ที่จริงก็ไม่มีคนรับใช้ที่ตั้งชื่อให้เจ้านายหรอก แต่เพราะท่านเจ้าสำนักเป็นคนใหญ่คนโต ข้าถึงได้อนุญาตให้เป็นกรณีพิเศษอย่างไรล่ะ" อันหลิงหยุนเอ่ยตอบอย่างสงบนิ่ง

เฟิงอู๋ฉิงโกรธจัดจนใบหน้าเย็นชาแทบจะกลายเป็นน้ำแข็ง: "อู๋ฮัว.... "

"ท่านเจ้าสำนัก ที่ข้ามาวันนี้ไม่ได้ตั้งใจจะมาหาเรื่องทะเลาะ พวกเรามาคุยกันถึงเรื่องที่ท่านกำลังจะไปดีกว่า" อันหลิงหยุนมีท่าทางคล้ายว่ายินดีเป็นที่ยิ่ง หยิบตั๋วเงินปึกหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ แล้ววางลงตรงหน้าเฟิงอู๋ฉิงทันที

"พวกนี้เป็นค่ารถม้าที่ข้าให้เจ้าสำนักใช้เดินทาง ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ท่านก็ช่วยข้าไว้ไม่น้อย บวกกับเงินค่าที่ก่อนหน้านี้ ท่านลอบสังหารข้าไม่สำเร็จเข้าไปด้วย คงทำให้เจ้าสำนักต้องเสียหายไปมาก พวกนี้ก็ถือเสียว่าเป็นค่าชดใช้ให้ท่านไป ขอเชิญเจ้าสำนักรับไว้ด้วยเถิดเจ้าค่ะ"

เฟิงอู๋ฉิงสีหน้าดำคล้ำ ปรายตามองไปที่ตั๋วเงินปึกหนาๆแวบหนึ่ง: "ข้าดูเป็นคนที่ขาดแคลนเงินทองอย่างนั้นหรือ?"

"เจ้าสำนักย่อมไม่ขาดแคลนเงินทอง แต่ใครทำเรื่องอันใด ก็ควรต้องตอบแทนให้เหมาะสมกับเรื่องอันนั้น ประการแรกเจ้าสำนักยอมปล่อยข้าไป ประการที่สอง ท่านยอมรับพวกเจ้าห้าเป็นศิษย์ ประการที่สาม ท่านปกป้องจวนอ๋องเสียน ไม่ว่าจะด้วยอารมณ์หรือเหตุผลใดก็ตามแต่ เรื่องพวกนี้ย่อมไม่ควรละเลยเด็ดขาด