ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 724

บทที่ 724 สื่อสารกับเจ้าของร่างเดิม

เรื่องของก้อนหินไม่มีคนเห็น อันหลิงหยุนก็ไม่ได้สืบหาในเชิงลึกและจริงจัง หาคนมาเปลี่ยนอันใหม่ ก็ถือว่าได้ชมความงามของทิวทัศน์ทำให้มีความสุขทั้งทางด้านสายตาและจิตใจ

พักผ่อนไปสองวัน ฮั๋วฉิงก็มา

ตอนที่มาถึงท่าทางดุดัน ถีบประตูห้องของอันหลิงหยุนออกโดยตรง เดิมทียังคิดจะหาอันหลิงหยุนเพื่อคิดบัญชี แต่พอเห็นสภาพของอันหลิงหยุน ฮั๋วฉิงยืนอยู่หน้าประตูเป็นเวลานานก็ยังไม่ได้สติกลับมา พอได้สติกลับมาก็เดินไปข้างตัวอันหลิงหยุน นานครึ่งวันกว่าฮั๋วฉิงจะพูดออกมา

“เจ้าเป็นอะไรไป? หรือว่าเพราะเรื่องการถอนหมั้นฮ่องเต้ถึงกับตีเจ้าเลย?” ฮั๋วฉิงนั่งลง มองไปที่อันหลิงหยุน

“ข้าก็แค่ป่วย ร่างกายไม่แข็งแรง เจ้ามาได้อย่างไร?” เวลาที่คนเราป่วย ไม่มีแรงแม้แต่จะพูด อันหลิงหยุนจัดอยู่ในประเภทนั้น เวลาที่พูดก็รู้สึกอ่อนเพลีย นานครึ่งวันก็พูดไม่ออกมา พูดออกมาแล้ว ก็ราวกับว่าใกล้จะหมดลม

กงชิงวี่อยู่ในห้องตลอด และตอนนี้ก็กำลังดื่มชาอยู่

เขาก็ไม่ถือสาเรื่องที่ฮั๋วฉิงถีบประตูออก

กลับเป็นฮั๋วฉิงที่จ้องมองอันหลิงหยุนอย่างตั้งใจ เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“สีหน้าของเจ้าซีดขาวมาก คนก็ซูบผอมไปเยอะ เจ้าเป็นหมอไม่ใช่หรือ ทำไมถึงเกิดเรื่องเช่นนี้ได้?”

อันหลิงหยุนก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร นางแค่รู้สึกว่าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน สิ่งที่ต้องทำมีมากมายเหลือเกิน ฮั๋วฉิงอยากจะเอะอะเสียงดังก็ไม่อยากสนใจแล้ว

ถึงกล่าวว่า: “ตำหนักจู๋หยุนถ้าเจ้าชอบก็อยู่ไปเถอะ ในจวนถ้าเจ้าชอบก็มาได้ตามสบาย”

“อ๋า?” ฮั๋วฉิงก็ยิ่งรู้สึกว่าอันหลิงหยุนคงจะหายดีไม่ได้แล้ว

อันหลิงหยุนลุกขึ้นลงจากเตียง: “วันนี้ข้าจะออกไปข้างนอก ไม่อยู่เป็นเพื่อนเจ้าแล้ว ถ้าหากอยากจะตามข้าไปด้วย ก็ตามไปได้”

ฮั๋วฉิงรีบร้อนตามไปด้วย กงชิงวี่ก็ลุกตามออกไปด้วย ก็ไม่ได้ต่อต้านอะไรนาง

ทั้งสามขึ้นรถม้าไป อันหลิงหยุนเอนกายอยู่ในอ้อมแขนกงชิงวี่ ถึงแม้นางจะดีขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ว่าร่างกายก็ยังไม่แข็งแรง เอนกายอยู่ในอ้อมแขนกงชิงวี่แล้วหลับไป

ฮั๋วฉิงเห็นแล้วรู้สึกร้อนรนในใจ ถามกงชิงวี่: “นางเป็นอะไรไป?”

“ไม่สบาย”

“นางเป็นหมอ ยังมีหมอกุ่ย ทำไมถึงไม่รักษา นี่ท่านทำอะไรกิน(ทำไมโง่จัง) ปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป นางไม่ใช่จะถูกท่านปล่อยให้ตายหรือ?” ฮั๋วฉิงโกรธแล้ว

สายตาเย็นชาของกงชิงวี่มองไปที่ฮั๋วฉิงครู่หนึ่ง: “ข้าอดทนต่อเจ้าอย่างมากแล้ว หากไม่ใช่ว่าเห็นแก่ที่เจ้าทำความดีความชอบในการสู้รบไว้ให้แก่ประเทศต้าเหลียง ข้าฆ่าเจ้าไปแล้ว”

กงชิงวี่พูดคำว่าฆ่าได้อย่างสงบนิ่งมาก แต่ฮั๋วฉิงกลับฟังออกถึงความเย็นชาไร้ความปรานีที่อยู่ในนั้น

แต่ฮั๋วฉิงไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ เพราะอย่างไรนางกับกงชิงวี่ก็ไม่ได้มีมิตรภาพอะไรต่อกัน นางมองไปทางอันหลิงหยุน: “ข้าก็แค่อยากเจอนางอีกครั้ง ทำไมถึงได้ยากขนาดนี้?”

กงชิงวี่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่กอดอันหลิงหยุนเอาไว้ในอ้อมกอด

รถม้ามาถึงเชิงเขาก็หยุดลง อันหลิงหยุนถูกปลุกให้ตื่น ลงมาจากรถม้าแล้วมองขึ้นไปทางภูเขาครู่หนึ่ง ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ขึ้นไปก็ยากแล้ว ลงมากลัวว่าคงจะยากกว่า

“แบกขึ้นไปเถอะ” กงชิงวี่มีแรงล้นเหลืออยู่แล้ว ก้มตัวลงและแบกอันหลิงหยุนไว้บนหลัง

อันหลิงหยุนมีใจสู้แต่ไม่มีแรงจริงๆ พิงอยู่บนหลังก็เหมือนกับว่าจะนอนหลับไม่ตื่น

กงชิงวี่ก็ไม่รบกวนนาง แบกนางขึ้นไปตลอดทาง

ถึงบนภูเขา อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาพอดี ลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆครู่หนึ่ง ถางเหอรีบเดินมาคำนับ ถางเหอไม่รู้เรื่องในจวนอ๋องเสียนเลยสักนิด โดยพื้นฐานแล้วตอนนี้เขาไปๆมาๆบนภูเขาและทุ่งนา

“คำนับพระชายา ท่านอ๋อง”

“ไม่ต้องมากพิธี ท่านถาง ที่ข้าขอให้ท่านเตรียมเอาไว้ ท่านเตรียมไว้หรือยัง?”