ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 723

บทที่ 723 กล้าทำไม่กล้ารับ

พูดใหม่อีกครั้งกงชิงวี่ไม่กล้าแล้ว เขาเป็นประเภทตามแบบฉบับที่เมื่อเจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งก็จะแข็งแกร่งมากกว่าเดิมเมื่อเจอคู่ต่อสู้ที่อ่อนแอกว่าก็จะอ่อนแอลงกว่าเดิม เมื่อเห็นดวงตากลมโตที่จ้องมองของอันหลิงหยุน มีแต่จะต้องถอยหลังกลับเท่านั้น

“ข้าโมโหไปชั่วขณะ อย่าใส่ใจคำพูดของข้าเลย” เมื่อกงชิงวี่เห็นว่าอันหลิงหยุนเอาจริง เขาก็รีบโอนอ่อนทันที

อันหลิงหยุนไม่ใช่ลูกแมวตัวน้อย ที่พูดกล่อมสองคำก็จะแล้วไปได้

อันหลิงหยุนหยิบมีดออกมาด้ามหนึ่ง ชี้ไปทางกงชิงวี่

“หยุนหยุนอย่าทำเหลวไหล ข้าไม่กลัวหรอก” กงชิงวี่ก็ยังทำหน้าทำตาว่าข้าไม่กลัว อันหลิงหยุนเลยวางมีดลงไปที่คอ กงชิงวี่ตกใจจนเกือบจะกระทืบเท้าในทันที

“เจ้าวางมันลงเลยนะ อย่าคิดจะทำเหลวไหล รีบวางลง” กงชิงวี่คำรามและชี้ไปที่อันหลิงหยุนด้วยความโกรธ

อันหลิงหยุนถอยหลังสองก้าว: “ท่านอ๋อง ข้ารู้ว่าท่านแค่จะทะเลาะกับข้านิดหน่อย แต่ท่านมาชวนทะเลาะเช่นนี้ทำร้ายความรักของสามีภรรยาได้อย่างง่ายดาย ถ้าหากท่านเป็นเช่นนี้ทุกครั้ง ไม่แน่ว่าครั้งไหนข้าจะคิดจริงจังขึ้นมา ถึงเวลาก็จะจากท่านไป”

“ไม่ทะเลาะแล้ว วางลง ข้ากลัว!”

กงชิงวี่ตกใจกลัวจนเหมือนลูกไก่ตัวน้อย รีบร้อนบอกให้อันหลิงหยุนวางลง

อันหลิงหยุนสูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง ถึงได้กล่าวว่า: “แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ครั้งต่อไปอย่าทำอีก ถ้าหากท่านยังกล้าเอาเรื่องของซูมู่หรงมาว่าข้าอีก ข้าก็จะไปหาเขา อย่าหาว่าข้าไม่ได้บอกกับท่าน”

“ได้ ข้าไม่พูดแล้ว”

กงชิงวี่รับปาก อันหลิงหยุนก็โยนมีดที่อยู่ในมือทิ้งไปอย่างลวกๆ เสียงเคร้งๆที่ดังขึ้นมาทำให้กงชิงวี่ตกใจจนใจสั่นสะท้าน

อันหลิงหยุนยืนอยู่ด้านหนึ่งก็เป็นกังวลอยู่ อะไรคือความห่วงใย นี่ก็คือความห่วงใย

ตอนที่หันมีดไปทางเขา เขาไม่สนใจเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย แต่เมื่อหันไปที่นาง เขาหวาดกลัวอย่างมาก ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก คำพูดโอนอ่อนอะไรก็สามารถพูดออกมาได้ ความอยู่เหนือมวลชนในเวลาปกติ ท่าทางของท่านอ๋องผู้สุขุมเยือกเย็นก็หมดไป

ดังนั้นนางจึงเป็นกังวล เมื่อนางจากโลกใบนี้ไป เขาจะเป็นเช่นไร ไม่ตายก็คงต้องเป็นบ้า

อันหลิงหยุนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ มองดูตัวที่เปียกชื้น ถึงได้คิดจะไปอาบน้ำ

“เวลานี้แล้ว ยังจะอาบน้ำ แค่เช็ดตัวก็พอ”

มือของกงชิงวี่ยื่นมาถึงหน้าอันหลิงหยุน เปลื้องผ้าให้กับนาง

ชีวิตของสามีภรรยา นี่เป็นความผ่อนคลายอารมณ์ที่กงชิงวี่ชอบที่สุด

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองดูรู้สึกว่าความเปียกชื้นมันไม่สบายตัวจริงๆ ก็เลยอยากจะไปอาบน้ำ

“ไม่ต้องใส่ใจมากไปหรอก ข้ายังไม่ใส่ใจเลย ข้ายกน้ำมาเช็ดให้หยุนหยุน”

อันหลิงหยุนถูกไล่ให้เป็ดขึ้นคอน(บังคับให้ทำเรื่องยาก)ถอดเสื้อผ้าออกหมด หลังจากนั้นก็มองกงชิงวี่เช็ดตัวให้นาง ตอนที่ทั้งคู่ไปพักผ่อนก็ใกล้เช้าแล้ว กงชิงวี่ก็หลับลึกลงไป

มีเพียงอันหลิงหยุนที่ถูกเหงื่อเย็นทั้งตัวทำให้หนาวจนตื่น แต่นางลืมตาขึ้นดูเหมือนกับว่ามีใครยืนอยู่ข้างตัวนาง นางไปดู คนคนนี้กลับไม่อยู่ ห่มผ้าห่มเอาไว้ ก็รู้สึกไม่สบาย ร่างกายยิ่งอยู่ก็ยิ่งหนาวขึ้นเรื่อยๆ อันหลิงหยุนถึงได้รู้ว่าเป็นไข้แล้ว

“ท่านอ๋อง”

กงชิงวี่ถูกเรียกให้ตื่น ไปกอดอันหลิงหยุน ทันทีที่สัมผัสก็ถึงกับตกใจ ลุกขึ้นมานั่ง

“เป็นไข้แล้ว?”

กงชิงวี่รีบร้อนลงจากเตียง จุดไฟตะเกียง หันกลับมามองดูอันหลิงหยุนที่ตัวแดงไปทั้งตัว แตะดูเลยรู้ว่าเป็นไข้สูง

“ข้าไปเรียกหมอจวนมา ฉีดยาลดไข้เข็มหนึ่ง”

อันหลิงหยุนคว้ามือกงชิงวี่เอาไว้: “เป็นนาง”

กงชิงวี่ตะลึงไปครู่หนึ่ง นั่งลงไปแล้วอุ้มอันหลิงหยุนขึ้นมา มองดูอย่างละเอียดก็ไม่มีอะไรต่างออกไป แต่อันหลิงหยุนกลับกอดกงชิงวี่และซบอยู่ในอกของเขาด้วยตัวเอง ใช้หน้าของนางถูไปที่คางของกงชิงวี่

“ท่านอ๋อง เมื่อคืนท่านพ่อพูดกับข้าว่าเราต่างก็เป็นลูกสาวของเขา ไม่ว่าเกิดเรื่องกับใครก็ทุกข์ใจทั้งนั้น นางรู้เรื่องนี้เข้าเลยไม่พอใจขึ้นมา นางกำลังลงโทษข้า”