ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 726

บทที่ 726 การดำเนินการถูกขัดขวาง

กงชิงวี่ขี่หลังเสือแล้วลงยาก จำต้องรับปากทั้งสองเรื่องของเจ้าของร่างเดิม จึงส่งคนออกไปตามหาเสินหยุนเจ๋

ร่างกายอันหลิงหยุนแข็งแรงดีแล้ว ออกไปบนถนนตั้งแต่เช้า นางซื้อที่ในเมืองหลวงเอาไว้ผืนหนึ่ง หาช่างฝีมือมาสามพันคน ก่อสร้างตามที่นางบอกทั้งวันทั้งคืนไม่หยุดพัก อีกทั้งยังส่งคนมาจากเมืองโบราณถงกวนหนึ่งร้อยคนเข้าเมืองหลวง นอกจากนี้ยังวาดออกแบบภาพให้กับบรรดาช่างไม้ด้วยตัวเอง ให้ช่างไม้สร้างเตียงและสิ่งอำนวยความสะดวกบางอย่างที่ใช้สำหรับการรักษา

เรื่องที่อันหลิงหยุนดำเนินการก่อสร้างขนาดใหญ่เผยแพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว เจ้าของที่ดินและหมอบางคนที่ได้ยินข่าวก็เริ่มไม่พอใจแล้ว

บรรดาเจ้าของที่ต่างพากันไปร้องเรียน บอกว่าอันหลิงหยุนให้เงินเยอะ ทำให้ชาวบ้านบางคนไม่ทำงานให้พวกเขา แต่กลับไปทำงานให้กับอันหลิงหยุน บอกว่าอันหลิงหยุนกำลังฉวยโอกาสขึ้นราคาค่าแรงของแรงงาน การค้าของบรรดาเจ้าของที่ดินเดิมทีก็ยากลำบากมากอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ให้ราคาที่สูงขึ้น พวกเขาขาดทุนไม่มีกำไร ให้ราคาต่ำก็ไม่มีคนไปทำงาน ตัวพวกเขาเองก็ทำไม่ไหว

เดิมทีคนเยอะมาก อยากจะใช้อย่างไรก็ใช้อย่างนั้น แต่ตอนนี้กลับขาดแคลนอย่างมาก

พระชายาเสียนดำเนินการก่อสร้างขนาดใหญ่ต้องการใช้คน นางเปิดพื้นที่รกร้างบนภูเขาเพื่อใช้ในการเพาะปลูกต้องการใช้คน คำนวณลงมาแล้วต้องการใช้คนในทุกที่ ทั้งคนในเมืองและนอกเมืองเกือบทุกคนก็ถูกใช้หมดแล้ว ก็ไม่มีคนให้ใช้แล้ว

เวลานี้บรรดาหมอทั้งหลายก็อดรนทนไม่ไหวแล้ว พระชายาเสียนทำเรื่องเช่นนี้ออกมา เห็นได้ชัดว่าอยากผูกขาดเป็นจ้าวใหญ่คนเดียว ถึงเวลานั้นจะยังมีที่ไหนที่พวกเขาจะหากินได้ พวกเขาจะทำอย่างไร?

ทางเขาประตูหยาเหมินสองวันมานี้แน่นจนแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ผ่านไปไม่ได้ ทั้งหมดล้วนแต่ยื่นหนังสือร้องเรียนกันมาทั้งนั้น

สองวันก่อนกงชิงวี่ก็ระงับเรื่องนี้ลงไปแล้ว แต่วันนี้หน้าประตูของเจ้าเมืองเมืองหลวงก็มีคนมาอีกกลุ่มหนึ่ง พอเห็นกงชิงวี่ก็คุกเข่าลงไป ร้องไห้เสียงดังว่าไม่มีทางรอดแล้ว

กงชิงวี่มือไขว้หลัง: “ตอนนี้พวกเจ้าไม่ได้ไม่มีกำไรหรือ? ทำไมถึงไม่มีทางรอด?”

“ตอนนี้ยังมีกำไร หลังจากนี้ล่ะ?” หมอถามขึ้นอย่างไม่เต็มใจ

สายตาเย็นชาของตงฟางอ้าวดูราวกับมีดฟาดฟันไปทางที่คนพูด ไอสังหารทำให้คนที่อยู่รอบข้างไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

อ๋องเสียนเป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิตมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้าพวกเขาไม่ได้มากันเป็นกลุ่ม ใครจะกล้าบังอาจร้องเรียนเช่นนี้ ร้องเรียนถึงพระชายาเสียนเชียวนะ

“หลังจากนี้ก็ต้องดูความสามารถของพวกเจ้า หรือข้ายังจะต้องดูแลพวกเจ้าตลอดชีวิตเลย?”

“อ๋องเสียน แต่ว่าพระชายาเสียนให้เงินเยอะ ขอทานก็ยังไปแล้ว”

“ขอทานไปแล้วก็ช่วยลดปัญหาของพวกเจ้าพอดีไม่ใช่หรือ ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าต่างก็ต้องซ่อนตัวจากขอทาน ที่หิวตายยังมีน้อยหรือ?”

กงชิงวี่เหลือบมองคนที่อยู่บริเวณโดยรอบครู่หนึ่ง: “ข้าไม่เข้าใจ พวกเจ้าไม่ใช่คนที่ไม่เข้าใจหลักครองตนในสังคม พวกเจ้าต่างก็มีคู่ต่อสู้ทั้งนั้น หรือเพราะพวกเจ้า พระชายาก็ไม่ต้องทำการค้าแล้ว?

หากนางไม่ใช่พระชายาของข้า นางจะทำการค้า ข้าจะทำอะไรได้?

พวกเจ้าก็ถือเสียว่านางเป็นคนอื่น ไปที่อื่นเถอะ วันนี้ข้ายังต้องออกนอกเมือง ไม่รู้ว่าที่นั่นมีคนตายหรือ?”

กงชิงวี่เบื่อหน่ายมาก ชาวบ้านเจ้าเล่ห์เป็นพวกที่โง่และไม่มีความรู้ที่สุดแล้ว

ถ้าหากทุกคนล้วนแต่เป็นเช่นนี้ ไหนเลยจะมีการพัฒนา

หยุนหยุนพูดถูก ล้วนแต่ถูกเขาให้ท้ายจนเสียคนหมด!

กงชิงวี่ไปที่นอกเมือง ที่นั่นมีคนเปิดโรงน้ำชา อากาศอุ่นขึ้นแล้ว คนที่ดื่มชาก็มีมากขึ้น คนที่รีบเดินทางส่วนใหญ่ ตอนที่ออกจากเมืองต้องดื่มชา ตอนที่เข้าเมืองก็ต้องดื่มชา โรงน้ำนอกเมืองจึงกลายเป็นสถานที่ที่ใช้ในการพักเท้า