ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 727

บทที่ 727 ถูกคนลอบสังหาร

บรรดาหมอที่อยู่ข้างล่างเงียบไป เงื่อนไขที่พระชายาเสียนเสนอมาล้วนดีต่อพวกเขา ให้เงิน และยังสามารถกลับบ้านไปทำการค้าของตัวเอง อยากจะไปพัฒนาข้างนอกก็ยังได้

ทุกคนต่างก็กำลังคิดคำนวณ ข้อตกลงนี้คุ้มค่าหรือไม่

จู่ๆเจ้าของที่ดินข้างล่างบางคนก็กล่าวว่า: “งั้นพวกเราล่ะ พระชายาเสียนบีบจนพวกเราตายแล้ว ตอนนี้พืชผลทางการเกษตรไม่สามารถเพาะปลูกได้ ไม่มีคนทำงานให้กับเรา เราไม่สามารถจ่ายค่าแรงได้ และก็ทำงานมากมายขนาดนั้นไม่ไหว ทำอย่างไรดี?”

เมื่อคนที่ตะโกนพูดกล่าวจบ ทุกคนที่อยู่ข้างๆเขาต่างก็หลบเลี่ยงออกไป อุทิศตัวเขาออกไป ท่าทางเหมือนกำลังบอกว่า เจ้าออกไปพูดข้างหน้า เจ้าอย่ามาทำให้พวกข้าซวยไปด้วย

อันหลิงหยุนยิ้มออกมา: “เขาไม่ใช่คนเลว เขาเป็นเจ้าของที่ดิน พวกเจ้าทุกคนที่อยู่ที่นี่ข้าสืบมาหมดแล้ว มีแค่คนคนนั้นที่มีปัญหา รอให้จับคนได้ก็จบแล้ว”

ทุกคนกลัวขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว ใครเป็นคนดีใครเป็นคนเลวพระชายาเสียนยังรู้ พระชายาเสียนแทบจะเป็นเทพเจ้าแล้ว

อันหลิงหยุนรู้ว่าในใจทุกคนกำลังคิดอะไรอยู่ กล่าวต่อไปว่า: “งานของบรรดาเจ้าของที่ดินข้ารับเหมาเอาไว้เอง พวกเจ้าก็จ่ายเงินข้าตามเงินที่พวกเจ้าจ่ายเมื่อปีก่อน ข้าจะให้คนทำงานของพวกเจ้าให้เสร็จ เงินส่วนที่เหลือ ข้าจ่ายเอง

ปีหน้าพวกเจ้ามาหาข้าตั้งแต่ต้นปี ปีนี้ข้าอยากปลูกยาสมุนไพร เมื่อเก็บยาสมุนไพรแล้ว ยังสามารถปลูกพืชอย่างอื่นได้อีกด้วย ถึงเวลานั้นพวกเจ้าก็สามารถปลูกตามข้าได้ ค่าแรงพวกเจ้าต้องจ่ายตามที่ข้าจ่ายแน่นอนว่าพวกเจ้าจะไม่ทำกับข้าก็ได้...... สรุปคือมีกำไรพวกเข้าก็ทำ ไม่มีกำไรก็ไม่ต้องทำ ข้าก็ยังยืนยันคำเดิม พื้นที่บริเวณเมืองหลวงเป็นเขตทดลอง รอให้ข้าทำเสร็จแล้ว ทุกคนก็มาทำพร้อมกัน ถ้าหากพวกเจ้าเรียนจนเป็นแล้ว ก็ไปยังสถานที่อื่นของประเทศต้าเหลียง รับเหมาที่ดินลงมาปลูกยาสมุนไพร ถึงเวลาข้าก็รับซื้อคืน พวกเจ้าได้กำไรก็พอแล้ว”

ทุกคนต่างก็เงียบไป อันหลิงหยุนมองไปทางอาซิ่ว อาซิ่วก็เป็นคนโหดคนหนึ่งเลย ใช้ดาบฟันแขนข้างหนึ่งของคนคนนั้นลงไป แขนร่วงลงพื้นคนถูกเตะออกไปไกลสิบเมตร แต่ชั่วพริบตาอาซิ่วก็ไปถึงหน้าคนคนนั้น แกว่งดาบลงไป เกือบจะฟันหัวของอีกฝ่ายลงมา ทุกคนตกใจจนไม่กล้าหายใจแรง

เสียงดังซวบขึ้นมาทั้งหมดต่างก็คุกเข่าลงไป

“พระชายาไว้ชีวิตด้วย ไว้ชีวิตด้วย”

นี่คือจุดจบของการรวมตัวกันก่อความวุ่นวาย ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างก็มีความรู้สึกเช่นนี้ เวลานี้อันหลิงหยุนสงบนิ่งเป็นพิเศษ อันที่จริงเขาถูกอาซิ่วทำให้ตกใจมากกว่า

นางมองไปทางอาหยู่ที่อยู่ไม่ห่างจากตัว อาหยู่กลัวว่าจะเกิดเรื่องเลยอยู่ที่นี่ ตอนนี้ใบหน้าอาหยู่ซีดขาวไปแล้ว

อันหลิงหยุนคิดในใจ ไม่มีธุระอะไรเจ้าอย่าไปยุ่งกับอาซิ่วล่ะ จะได้ไม่ตายแล้วยังไม่รู้ว่าตายอย่างไร

ตอนที่อาซิ่วมองอันหลิงหยุน ท่าทางภาคภูมิใจ อันหลิงหยุนยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง มองไปทางคนที่อยู่บนพื้น: “ลุกขึ้นมาเถอะ พวกเจ้ากลับไปก่อน นี่เป็นเงินที่จะแบ่งให้กับพวกเจ้า อาหยู่เจ้านับดูว่ามีกี่คน แล้วแบ่งเงินออกไปตามจำนวนคน”

“ขอรับ” อาหยู่หยิบเงินไปแล้วพาคนเข้าไปข้างใน เรื่องนี้มีอิทธิพลต่อฝูงชนอยู่ค่อนข้างมาก พระชายาเสียนเป็นคนดี พวกเขาเข้าใจพระชายาเสียนผิดไปแล้ว

อาหยู่แจกจ่ายเงินออกไป อันหลิงหยุนไปหาอาซิ่ว: “อาซิ่ว ตอนนี้เจ้ากุมคนกลับไปก่อน แล้วข้าจะไปสอบสวนภายหลัง”

“ค่ะ” อาซิ่วลากคนออกไป ถือดาบเล่มใหญ่จากไป

อันหลิงหยุนถูกอาซิ่วทำให้ตกใจ สาวน้อยคนนี้อีกหน่อยอย่าคิดจะหาสามีเลย นี่มันน่าตกใจเกินไปแล้ว

อันหลิงหยุนรออาหยู่อยู่ครู่หนึ่ง อาหยู่เสร็จธุระนางก็จะไปนอกเมือง

“พระชายา ท่านไปหายาสมุนไพรนอกเมืองหรือ?” อาหยู่แปลกใจ อันหลิงหยุนเป็นกังวลกับไอคิวของอาหยู่อย่างจริงใจ

เขาไม่เห็นสักนิดเลยหรือ ท่านอ๋องออกไปแล้ว

ที่นี่คือสถานที่จำเป็นต้องผ่านตอนออกจากเมือง ท่ายอ๋องออกไปจากที่นี่ นางกับอาซิ่วต่างก็เห็น ทำไมมีแต่อาหยู่ที่ไม่เห็น

ก็ไม่รู้ว่านังหนูตงเอ๋อชอบอาหยู่ตรงไหน

ออกจากเมืองห่างจากโรงน้ำชายังมีระยะห่างอีกช่วงหนึ่ง อันหลิงหลิงหยุนเดินไปเดินไปก็หันหลังกลับไปมองข้างหลัง ดูเหมือนด้านหลังจะมีใครตามมา

อันหลิงหยุนหยุดลง: “อาหยู่ เจ้าไม่รู้สึกหรือ?”

“พระชายาไม่พูดก็ไม่รู้สึก แต่ตอนนี้รู้สึกแล้ว ที่นี่มีคน”

อันหลิงหยุนพยักหน้า: “ถูกต้อง และไม่ใช่แค่คนเดียว”