ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 728

บทที่ 728 จัดการคดีนอกเมือง

“ดูไม่ออกเลย เพลงกระบี่เจ้าไม่เลว” ไม่ง่ายที่เฟิงอู๋ฉิงจะจริงจัง อันหลิงหยุนรู้สึกอึดอัด

“พอใช้ได้น่ะ ตอนที่คนเราตกอยู่ในอันตราย มันง่ายที่จะนึกถึงการป้องกันตัว” อันหลิงหยุนจะสามารถพูดอะไรได้ เพลงกระบี่ไร้ใจเป็นสิ่งที่ท่านแม่ทิ้งเอาไว้ให้ แต่ท่านแม่นางเป็นแค่ผู้หญิงที่อ่อนแอ ไม่น่าจะเป็นเพลงกระบี่ไร้ใจนี่นา!

สีหน้าของเฟิงอู๋ฉิงเคร่งขรึมเย็นชา เอื้อมมือไปจับมืออันหลิงหยุน อันหลิงหยุนหลบออกไปตามสัญชาตญาณ แต่เมื่อสบตากับสายตาเย็นยะเยือกคู่นั้นของเฟิงอู๋ฉิง รู้ว่ามีเหตุผล นางก็ยื่นมาไปให้เฟิงอู๋ฉิงอีกครั้ง

เฟิงอู๋ฉิงกุมมืออันหลิงหยุนเอาไว้: “เจ้าไม่มีกำลังภายในเลยสักนิด สามารถฝึกเพลงกระบี่ไร้ใจได้ขนาดนี้ ข้าประหลาดใจมาก”

“เพลงกระบี่ไร้ใจ?” อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจ เฟิงอู๋ฉิงรู้จักเพลงกระบี่ไร้ใจได้อย่างไร?

“เพลงกระบี่ไร้ใจนั้นเป็นศาสตร์เฉพาะของฮ่องเต้หญิงแห่งประเทศเฟิ่ง ไม่สืบทอดภายนอก”

“อ๋า?” อันหลิงหยุนอ้าปาก: “ท่านพูดอะไร?”

“ที่ข้าพูดเจ้าก็ได้ยินแล้วไม่ใช่หรือ?”

เฟิงอู๋ฉิงกุมมือของอันหลิงหยุนเอาไว้มองไปทางอู๋ซาน สีหน้าจริงจังหนักแน่น: “แจ้งข่าวลงไป ผู้ดูแลทั้งแปดร้อยคนสำนักทิงเฟิง ให้รีบมาให้ถึงอาณาเขตประเทศต้าเหลียงภายในครึ่งเดือน ถ้ามีมาช้า ขับออกจากสำนักทิงเฟิง”

“ขอรับ”

อู๋ซานเป่าปากของเขา บริเวณโดยรอบดูเหมือนจะมีเสียงตอบรับ อันหลิงหยุนอยู่ด้านข้างมองไป คนทั้งคนก็ตกตะลึงไป ผู้ดูแลทั้งแปดร้อยคน?

นั่นต้องมีคนไม่น้อย บวกกับพวกลูกสมุนอีก เปิดโรงแรมได้เลยนะนั่น!

อันหลิงหยุนถูกความคิดของตัวเองโค่นล้มไปอย่างรวดเร็ว อาจจะเป็นเพราะว่าช่วงนี้นางใช้เงินมากไป คิดเรื่องเงินจนบ้าไปแล้ว

“เจ้าสำนักเฟิงดึงข้าไว้หมายความว่าอะไร?”

“ไม่มีความหมายอะไร”

ปากเฟินอู๋ฉิงบอกว่าไม่มีความหมายอะไร แต่สีหน้าเขากลับไม่ดีอย่างมาก อู๋ซานแจ้งข่าวต่อคนของสำนักทิงเฟิงที่อยู่รอบๆแล้ว เวลานี้อู๋ซานเดินมาดูเฟิงอู๋ฉิง: “เจ้าสำนัก หรือว่านางคือ......”

“หุบปาก!”

ทันทีที่เฟิงอู๋ฉิงเอ่ยปาก อู๋ซานก็หุบปากลงทันทีไม่กล้าพูดอะไรมากอีก

เวลานี้อันหลิงหยุนก็รู้สึกมึนงงเล็กน้อยแล้ว ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“เจ้าจะไปไหน?” เฟิงอู๋ฉิงมองไปทางอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนเลยต้องบอกว่าจะไปดูกงชิงวี่

“ไปเถอะ ข้าไปกับเจ้า”

อันหลิงหยุนยังไม่ได้รับปาก ก็ถูกเฟิงอู๋ฉิงดึงตัวไปแล้ว อันหลิงหยุนรีบร้อนจะดึงมือกลับมา แต่มือของเฟิงอู๋ฉิงเป็นเหมือนกับคีม จับมือนางเอาไว้แน่น

นางดิ้นรนไม่หลุด เลยได้แต่บอกกับเฟิงอู๋ฉิงว่า: “เจ้าสำนักเฟิง ประเพณีของประเทศต้าเหลียงเรียบง่าย ท่านดึงข้าเอาไว้แบบนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ดูไม่ดี หากว่าถูกท่านอ๋องเห็นเข้า จะทำลายมิตรภาพเอาได้”

“คนของสำนักทิงเฟิงข้ามีอยู่ทั่วทุกที่ของแผ่นดินใหญ่ซื่อฟาง ข้าเฟิงอู๋ฉิงก็ไม่ใช่คนขี้ขลาดตาขาว ถึงแม้กงชิงวี่จะมีความสามารถอยู่บ้าง แต่ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถต่อกรกับสำนักทิงเฟิงข้าได้ ถ้าหากข้าต้องการแย่งชิงเจ้ามา กลัวว่าเขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า”

อันหลิงหยุนอึดอัด: “ท่านพูดเช่นนี้ก็ดูฝืนใจคนมากเกินไปหน่อย ยิ่งไปกว่านั้นหลายวันมานี้เราก็เข้ากันได้ดีไม่ใช่หรือ ทำไมวันนี้เจ้าสำนักเฟิงถึงได้พูดแบบนี้ออกมา หรือว่าเราผัวเมียไปล่วงเกินอะไรเจ้าสำนักเฟิงเข้า?”

“ไม่ถึงกับล่วงเกินหรอก แต่สิ่งที่เจ้าประสบพบเจอในอดีตข้าก็เคยได้ยินมาบ้าง กงชิงวี่เป็นคนผิดต่อเจ้า เขาไม่คู่ควรให้เจ้าอยู่ต่อ ข้าว่าเจ้าไปกับข้าเถอะ”

สีหน้าเฟิงอู๋ฉิงแสดงความสงสารเล็กน้อย ดูราวกับว่าเจ็บปวดใจเหลือเกิน อันหลิงหยุนไม่ค่อยเข้าใจ: “เจ้าสำนัก......นี่ท่าน?”

“เจ้าหุบปากไปเลย ข้านึกขึ้นมาได้แล้ว เจ้าเป็นคนหัวอ่อน เขาพูดอะไรเจ้าก็ฟังอย่างนั้น เดิมทีข้าก็ไม่ค่อยเข้าใจ ระหว่างเจ้ากับเขามันเป็นอย่างไรกันแน่ ตอนนี้นึกขึ้นมาได้ก็เข้าใจแล้ว ระหว่างเจ้ากับเขาก็คือเขาหลอกเจ้า เจ้าวางใจได้เลย มีข้าอยู่ ไม่ปล่อยให้เขาทำตามใจแน่!”

อันหลิงหยุนรู้สึกจนปัญญา ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น