ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 730

บทที่ 730 มีข้าอยู่ใครก็ไม่สามารถแตะต้องหยุนหยุน

ทั้งสองเดินไปถึงห้องด้านข้าง คนของเฟิ่งอู๋ฉิงกำลังจัดระเบียบกันอยู่ เข้าประตูไปกงชิงวี่ก็นั่งลงไป อันหลิงหยุนก็นั่งอยู่ข้างกงชิงวี่ รอให้เฟิงอู๋ฉิงเสร็จธุระแล้ว กงชิงวี่ถึงได้เอ่ยปาก

“เจ้าสำนัก ท่านรู้จักเพลงกระบี่ไร้ใจ เป็นศาสตร์เฉพาะที่ไม่สืบทอดของฮ่องเต้หญิงแห่งประเทศเฟิง?”

เฟิงอู๋ฉิงมองไปทางกงชิงวี่: “ตอนนี้ฮ่องเต้หญิงแห่งประเทศเฟิ่งอายุสามสิบสามปี”

“สามสิบสามปี?”

อันหลิงหยุยแปลกใจ นี่เกี่ยวอะไรกับอายุ

“ปีนี้เจ้าอายุสิบเจ็ดปี” เฟิงอู๋ฉิงกล่าว

อันหลิงหยุนขมวดคิ้ว: “ข้าเป็นลูกสาวนาง?”

“ก่อนที่ฮ่องเต้หญิงแห่งประเทศเฟิ่ง เคยชอบพอกับผู้ชายที่ไม่มีใครเทียบได้คนหนึ่ง ออกจากประเทศเฟิ่งไปกับผู้ชายคนนั้น ในปีนั้นฮ่องเต้หญิงแห่งประเทศเฟิงอายุสิบหกปี มีข่าวออกมาว่าฮ่องเต้หญิงเคยอยู่ข้างนอกเป็นเวลาหนึ่งปี กลับไปประเทศเฟิ่งตอนอายุสิบเจ็ดปี และขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้หญิง”

“เวลาก็พอเหมาะพอดี แต่ว่าท่านจะแน่ใจได้อย่างไร......”

“เพลงกระบี่ไร้ใจไม่ถ่ายทอดให้คนนอก และจนถึงตอนนี้ฮ่องเต้หญิงก็ยังไม่มีลูก แต่นางบอกว่าบัลลังก์ของนางจะยกให้แก่ลูกสาวของนางเท่านั้น นางบอกว่านางมีลูกสาวอยู่ข้างนอกคนหนึ่ง”

“แต่นี้ก็ไม่สามารถจะบอกได้ว่าข้าเป็นลูกสาวนาง”

“ผู้ที่เป็นกระบี่ไร้ใจ ก็คือลูกสาวของนาง นางเคยประกาศไว้ในใต้หล้าของประเทศเฟิ่ง”

“......” อันหลิงหยุนตะลึงไป นี่มันเหลวไหลเกินไปแล้ว

หากนางไม่ได้ฝึกฝนกระบี่ไร้ใจอย่างดีล่ะ นั่นไม่ได้เป็นการ......ขุดหลุมให้ตกลงไปหรือ

“ฮ่องเต้หญิงไม่ได้แต่งงาน?” อันหลิงหยุนถาม

เฟิงอู๋ฉิงมองอันหลิงหยุนครู่หนึ่ง: “แต่งแล้ว นางไม่เพียงแต่งงานแล้ว วังหลังของนางยังมีสามพระตำหนักหกหมู่เรือนเจ็ดสิบสองพระสนม!”

อันหลิงหยุนสูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง มองไปทางกงชิงวี่

“ท่านอ๋อง......”

“นี่ไม่เกี่ยวข้องกับหยุนหยุน”

“ท่านผิดแล้ว มีความเกี่ยวข้องกับนาง ตอนนี้ฮ่องเต้หญิงมีเวลาไม่มากแล้ว ข้าก็มาเพื่อหาลูกสาวของนาง” สายตาเฟิงอู๋ฉิงดูหมิ่น อันหลิงหยุนรู้สึกสับสน

“เจ้าสำนักไม่ใช่คนของหนานอี้หรือ?” อันหลิงหยุนยิ้มอย่างอึดอัดมาก

เฟิงอู๋ฉิงมองอันหลิงหยุนอย่างไม่สบอารณ์ครู่หนึ่ง: “ข้าเป็นคนของหนานอี้แล้วเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย?”

“......” ดูเหมือนจะไม่มีทางโต้แย้งได้ แต่ก็จะเถียงข้างๆคูๆไม่ยอมอธิบาย

อันหลิงหยุนลุกขึ้น: “ข้าไปถามท่านพ่อข้าดู”

“ไปเถอะ เด็กๆ ปกป้องหยุนหยุน” อันหลิงหยุนเพิ่งจะเดินถึงหน้าประตู ก็ได้ยินเฟิงอู๋ฉิงกล่าวขึ้นมา

หันกลับมาครู่หนึ่ง อันหลิงหยุนก็ยังตัดสินใจไม่ไปไต่ถามดีกว่า ออกจากประตูไปหาแม่ทัพอัน

เข้าประตูไปอันหลิงหยุนเดินไปทางแม่ทัพอัน เดินเข้าไปก็ไปนั่งลง หยุนจิ่นอยู่ตรงหน้าประตู ส่วนที่เหลือก็เป็นพวกเด็กๆ อันหลิงหยุนถาม: “ท่านพ่อ เรื่องเกี่ยวกับท่านแม่ ท่านไม่รู้อะไรเลยจริงๆหรือ?”

“หยุนหยุนมาแล้ว?”

แม่ทัพอันยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นข้างนอก อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “ไม่ใช่”

“แล้วมันเรื่องอะไรกัน?”

“วันนี้ข้าถูกดักสังหาร ข้าใช้เพลงกระบี่ไร้ใจ คนพวกนั้นจำเพลงกระบี่ไร้ใจได้ในทันที ดีที่เจ้าสำนักเฟิ่งช่วยข้าไว้ แต่เขาใส่ใจมาก บอกกับข้าว่า เพลงกระบี่ไร้ใจเป็นศาสตร์เฉพาะที่ไม่ถ่ายทอดของฮ่องเต้หญิงแห่งประเทศเฟิ่ง จำได้ว่าท่านพ่อเคยบอกเอาไว้ ไม่ถึงยามคับขันจริงๆห้ามใช้เพลงกระบี่ไร้ใจ”

“......” มือของแม่ทัพอันสั่นเล็กน้อย: “สิ่งที่สมควรต้องมาที่สุดแล้วก็มาจนได้?”

“ท่านพ่อ หรือว่าข้า......”

เราออกไปพูดข้างนอก” แม่ทัพอันลุกยืนขึ้นมา ออกจากประตูก็ไปยังลานโอวหลาน เวลานี้เฟิ่งอู๋ฉิงกับกงชิงวี่ก็อยู่ด้วย

ประตูปิดลงแม่ทัพอันมองไปทางเฟิ่งอู๋ฉิง กล่าวถามว่า: “เจ้าเป็นใครกัน?”