ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 734

บทที่734ขุนนางใต้กระโปรง

แม่ทัพอันจำเหตุการณ์ที่หยุนจิ่นเล่าไม่ได้แล้ว ดังนั้นเขาได้เพียงแค่มองหยุนจิ่นอย่างมึนงง

หยุนจิ่นพูดว่า “ตอนนั้นท่านแม่ทัพยังหนุ่มมาก สำหรับหยุนจิ่นเองแล้วก็ไม่รู้ว่าอะไรคือชอบ แต่พอหยุนจิ่นโตขึ้น สิ่งที่หยุ่นจิ่นอยากทำเพียงอย่างเดียวก็คือการได้เจอแม่ทัพอัน แม้ว่าจะได้แค่มองดู

หยุ่นจิ่นปราศจากความลังเล แต่หยุนจิ่นได้ยินมาว่าท่านแม่ทัพต้องจากไป ก็กลัวว่าท่านแม่ทัพจะไม่ได้กลับมาอีก

“เจ้าเด็กคนนี้ เจ้าไม่ต้องคิดฟุ้งซ่าน ในสายตาของข้าเจ้าก็ไม่ต่างอะไรกับหลิงหยุน ทำไมเจ้าถึงได้คิดเลอะเทอะ เจ้ารีบลุกขึ้นมา”

แม่ทัพอันรู้สึกโมโหมาก นี่มันเรื่องไร้สาระ

อันหลิงหยุนและกงชิงวี่ยืนดูอยู่ในระยะไกล กงชิงวี่รู้สึกแปลก “คนที่หยุนจิ่นชอบก็คือท่านพ่อตา?”

“อืม” แต่อันหลิงหยุนกลับไม่รู้สึกอะไร

กงชิงวี่แปลกใจ “ทำไมเจ้าไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด”

“ข้ารู้เรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว มีอะไรให้น่าแปลกใจหรือ?”

“หยุนจิ่นชอบท่านพ่อตา เจ้ารู้มานานแล้ว?”

“ไปกันเถอะ อันหลิงหยุนลากกงชิงวี่ออกไป นานมากกว่าที่หยุนจิ่นจะออกมา ทั้งสองคนจึงมารอทันที เห็นแม่ทัพอันออกมาด้วยสีหน้าที่ดูไม่ได้ หยุนจิ่นตามข้างหลังเหมือนคนที่ผ่านการร้องไห้มา

กงชิงวี่นั่งอยู่บนหลังม้า สองมือโอบอันหลิงหยุนอย่างสงสัย “หยุนจิ่นชอบอะไรท่านพ่อตานะ?”

อันหลิงหยุนไม่สบอารมณ์ “ท่านพ่อของข้าดีทุกอย่าง มีอะไรที่ไม่น่าชอบละ? ตอนที่พ่อข้ายังเป็นวัยหนุ่ม คนมากมายตั้งเท่าไหร่มาชอบท่านพ่อของข้า”

“.......”

แม่ทัพอันขึ้นขี่ม้า แล้วนำหน้าออกไปก่อน กงชิงวี่ตามไปต่อจากนั้น ท้ายสุดคือเฟิงอู๋ฉิงและอู๋ซาน

ครั้งนี้พวกเขาไปด้วยกันห้าคน แม้แต่อาหยู่ก็ไม่ได้พาไปด้วย

มองพวกเขาออกเดินทางไปหมดแล้ว หยุนจิ่นถึงพาคนกลับ

อันหลิงยุนง่วงนอนเอาตอนกลางทางขณะต้องเร่งรีบกัน กงชิงวี่แบกนางขึ้นหลังห่อด้วยเสื้อคลุมและผูกติดกับร่างกาย แล้วรีบร้อนเดินทางต่อ

ม้าของพวกเขาเดินทางวันละพันไมล์ แม้กลางคืนก็รีบร้อนเดินทาง ครึ่งวันหาที่พักสองชั่วยาม ก็รีบเดินทางต่อ

เส้นทางนี้มีเฟิงอู๋ฉิงนำหน้าเปิดทาง แต่กลับราบรื่นไม่มีอะไรมาขวาง ไม่รอให้ใครมาดักฆ่า เพราะถูกจัดการไปจนหมดสิ้น

ทันใดนั้นข่าวการกวาดล้างยุทธภพของคนของสำนักทิงเฟิงก็ถูกแพร่ออกไป สะเทือนไปทั้งยุทธภพ

เคยได้ยินมานานแล้วว่าเฟิงอู๋ฉิงทำเรื่องแปลกๆ จะฆ่าหรือไม่นั้นอยู่ที่ว่าเขาพอใจไม่ไม่พอใจ เคยได้ยินว่าสำนักทิงเฟิงฆ่าคนไปไม่ใช่น้อยเลย แต่ไม่เคยมีใครออกมาหยุดได้ และก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยถาม

เพื่อไม่ให้เป็นจุดดึงดูดเมื่อเข้าประเทศเฟิ่ง อันหลิงหยุนกลมกลืนไปกันผู้คน เปลี่ยนมาใส่ชุดของคนประเทศเฟิ่งแล้วค่อยเข้าเมือง

ที่ประเทศเฟิ่ง ระหว่างเดินทางได้พบเห็นและรับรู้เรื่องราวไม่น้อย อันหลิงหยุนถึงไม่รู้มาว่า จักรพรรดินีงของประเทศเฟิ่งเป็นคนหลาย.....ใจ เรื่องนี้ล้วนแต่เป็นที่รู้กัน

แต่ก็มีคนพูดว่า จักรพรรดินีองค์นี้เป็นกษัตริย์ที่ดี ขยันหมั่นเพียรรักปวงชน ในเวลาร้อยปีมานี้ยังเป็นราชวงศ์สร้างความมั่งคั่งเฟื่องฟูของประเทศเฟิ่ง

ดังนั้นประชาชนประเทศเฟิ่ง ล้วนสนับสนุนจักพรรดินีองค์นี้

ในประเทศเฟิ่งแห่งนี้แม้ว่าสตรีจะสืบทอดตำแหน่งจักรพรรดิ์ แต่ผู้ชายและผู้หญิงล้วนเหมือนกันคือเป็นที่ปรึกษาภายนอก แต่ระดับชนชั้นในประเทศเฟิ่งสตรีมีสถานะสูงกว่า ชื่อแซ่ของวงศ์ตระกูลล้วนให้สตรีเป็นผู้สืบทอด ไม่ใช่บุรุษ กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ สตรีในประเทศเฟิ่งจะได้รับการปฏิบัติอย่างดี แต่บุรุษยกลับไม่เป็นเช่นนั้น

มาถึงเมืองหลวงของประเทศเฟิ่ง อันหลิงหยุนกับเฟิงอู๋ฉิงรอคนเพื่อไปโรงเตี๊ยม เมื่อเดินเข้าประตูคนกลุ่มหนึ่งมีสี่คน เสี่ยวเอ้อคิดว่านางเป็นเจ้านาย ก็ถามนางไปว่า “นายหญิง กี่ห้อง?”

“สองห้อง” กงชิงวี่ไม่หลบทางให้

เสี่ยวเอ้อสะดุ้ง ตกใจมาก คนคนนี้ทำไมแผดเสียงดังขนาดนี้