บทที่ 737 มังกรไฟตัวปลอม
“ฮ่องเต้แห่งหนานอี้คงจะชื่นชอบในตัวฮ่องเต้หญิงงั้นสินะ ?”กงชิงวี่กล่าวออกอย่างไม่อ้อมค้อม อ๋าวชิงก็พยักหน้ารับ
“ถูกแล้ว เมื่อในปีนั้นองค์ชายทั้งสามองค์แห่งหนานอี้เดินทางมาเยี่ยมเยือนประเทศเฟิ่ง ซึ่งในเวลานั้นองค์ชายใหญ่และองค์ชายรองต่างก็อยู่ในวัยการอภิเษก ส่วนฮ่องเต้หญิงแห่งประเทศเฟิ่งในตอนนั้นมีวัยสิบหกปี และพวกเขาทั้งสามต่างก็เป็นรักแรกพบกัน เพียงแค่ว่าฮ่องเต้หญิงเป็นรักแรกพบขององค์ชายทั้งสอง แต่องค์ชายรองกลับเป็นคนเดียวที่ฮ่องเต้หญิงทรงมีความรู้สึกดีด้วย จากนั้นองค์ชายใหญ่ก็ทรงใช้ทุกวิถีทางที่จะเข้าใกล้ฮ่องเต้หญิง และทรงถูกฮ่องเต้หญิงปฏิเสธไปแล้ว แต่มีครั้งหนึ่งในระหว่างการเดินทาง ก็ทรงมีความผูกพันกับองค์ชายรอง ทั้งสองต้องการที่จะอยู่ด้วยกัน แต่ถึงอย่างนั้นทั้งสองประเศต่างก็ไม่เห็นด้วย ฮ่องเต้หญิงถึงได้หนีออกไปกับองค์ชายรอง แต่ทว่าองค์ชายรองกลับเสียชีวิตบนหน้าผาต้วนโถว ส่วนฮ่องเต้หญิงก็หายตัวไป ในตอนที่พวกเราเจอตัวฮ่องเต้หญิง ฮ่องเต้หญิงนั้นไม่เป็นอะไรแล้ว หลังจากที่นางได้ขึ้นครองบังลังก์ก็ได้พบกับฮ่องเต้แห่งหนานอี้ครั้งหนึ่ง ซึ่งในตอนนั้นเองที่นางได้รับพิษกู่ และหลังจากที่ฮ่องเต้หญิงได้รับพิษไม่นาน พิษทั้งหมดนี้ก็มาจากกั๋วจิ้ว เพราะเขามีบุตรสาวคนหนึ่ง ต้องการที่จะขึ้นครองตำแหน่งมกุฎราชกุมาร แต่ฮ่องเต้หญิงไม่เห็นด้วย พวกเขาจึงได้ทำเช่นนี้”
“การวางยาพิษ การปล่อยหนอนพิษกู่ คือต้องการที่จะฆ่าคนหรือยังไง?”อันหลิงหยุนนั้นรู้อยู่แล้วว่าที่แห่งนี้มีความน่ารังเกียจเพียงไหน แต่ไม่เคยรู้เลยว่าที่นี่ยังมีความร้ายกาจอยู่ด้วย
เมื่อเทียบกับประเทศเฟิ่งแล้ว ฮ่องเต้ชิงหยู่นั้นเทียบไม่ติดเลยสักนิด เพราะอย่างน้อยก็ยังมีความรักใคร่ในครอบครัว
“พวกท่านพักผ่อนเถอะ ข้าไม่วางใจ จะกลับไปดูเสียหน่อย ”อ๋าวชิงลุกขึ้นตรงไปยังห้องโถงใหญ่ อันหลิงหยุนหันไปมองกงชิงวี่ด้วยจิตใจที่ไม่สงบ
“พักผ่อนก่อนเถอะ”
กงชิงวี่หันไปพักผ่อน หลังจากที่ทั้งสองพูดคุยกัน อันหลิงหยุนที่นอนหลับไปแล้วก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เพราะความเสียใจของเจ้าของร่างเดิม จึงทำให้ตัวนางรู้สึกไม่สบายใจไปด้วย
กงชิงวี่ลุกขึ้นมาพานางเดินเล่นในวิหารบรรทมรอง จนรุ่งสางทั้งสองจึงค่อยกลับไปพักผ่อน
ด้านฮ่องเต้หญิงและแม่ทัพอันนั้นพูดคุยกันตลอดทั้งคืน เมื่อฟ้ารุ่งสางก็เพิ่งได้พักผ่อนเช่นกัน อ๋าวชิงจึงต้องออกไปประกาศว่าเมื่อคืนนี้ฮ่องเต้หญิงไม่ได้นอน วันนี้จึงไม่มีการขึ้นท้องพระโรง
เหล่าคนในท้องพระโรงก็ไม่ได้มีการตอบโต้อะไรมากนัก เพราะประเทศเฟิ่งคุ้นชินกับเรื่องที่ฮ่องเต้หญิงไม่ขึ้นประชุมเพราะการปรบเปรอในวังหลัง เพราะพวกเขาคิดว่าฮ่องเต้หญิงไม่สร้างผลกระทบเรื่องบ้านเมืองก็เพียงพอแล้ว
อันหลิงหยุนได้เจอฮ่องเต้หญิงอีกครั้งในตอนที่นางกำลังอยู่บนเตียงนอน ผมสีดำของนางกระจายอยู่บนเตียง และนางก็นอนอยู่ตรงนั้นอย่างอ่อนแรง
เมื่ออันหลิงหยุน คิ้วของฮ่องเต้หญิงก็ขมวดขึ้นมา ราวกับว่ามีเรื่องราวมากมายที่อยากจะพูดแต่กลับพูดออกมาไม่ได้อย่างนั้น ท่าทางเช่นนั้นของฮ่องเต้หญิงพอมองดูแล้วราวกับต้นไม้ที่แห้งเหี่ยวก็ไม่ปาน
อันหลิงหยุนนั่งลง แล้วทำการตรวจอาการอีกครั้ง
ฮ่องเต้หญิงประหลาดใจ :“อย่าดูอีกเลย คนดูเยอะเกินไปแล้ว”
“ถ้าหากไม่มีพิษกู่ พิษในร่างกายของท่านข้าสามารถที่จะถอนพิษให้ได้ แต่น่าเสียดายที่ข้าไม่รู้ถึงการแก้หนอนพิษกู่ ”อันหลิงหยุนพูดอย่างหมดปัญญา
ฮ่องเต้หญิงไม่ได้ตอบกลับใดๆ แต่อ๋าวชิงกลับพูดขึ้น :“ข้ามีวิธีการแก้หนอนพิษกู่ แต่ข้าไม่แน่ใจว่ามันจะได้ผลหรือเปล่า ”
“แน่นอนว่าไม่ได้ เพราะถ้าหากมันได้ผล พวกเจ้าก็สามารถถอนพิษได้นานแล้ว ข้าว่าจะต้องไปยังหนานอี้ถึงจะได้ ไปพบกับฮ่องเต้แห่งหนานอี้ เขาจะต้องสามารถถอนมันได้แน่”
“พวกเราเคยไปหาแล้ว แต่ไม่ประสบความสำเร็จ ”อ๋าวชิงพูดขึ้นมาจากด้านข้าง
อันหลิงหยุนมองไปยังกงชิงวี่ที่อยู่ข้างกาย :“ท่านอ๋อง ท่านพูดไม่ใช่หรือว่าพวกเราเองก็ต้องไปที่นั่น ถ้าเช่นนั้นพวกเราไปยังหนานอี้ น่าจะมีวิธีการ”
“ก็ดีเช่นกัน เพราะตัวข้าต้องไปที่นั่นอยู่แล้ว”
กงชิงวี่ตอบตกลง ก่อนจะเดินออกไปเตรียมตัวก่อน
อันหลิงหยุนตรวจดูฮ่องเต้หญิงสักพัก :“ได้ยินว่าที่นั่นเป็นสถานที่ที่มีคนตาย ข้าอยากลองไปดูสักหน่อย ท่านจะรอให้กลับมา ”
อันหลิงหยุนหันไปหาแม่ทัพอัน:“ท่านพ่อ ท่านอยู่ที่นี่ พวกเราไปก็เพียงพอแล้ว”
“เดินทางปลอดภัย ”แม่ทัพอันในตอนนี้ไม่ได้มีความกังวลใจมากแล้ว
แต่ด้านฮ่องเต้หญิงที่มองดูแผ่นหลังของอันหลิงหยุนที่เดินจากไปก็เหม่อลอย :“ ท่าทางของนาง ช่างเหมือนข้าในตอนวัยเยาว์เสียจริง พี่อัน ท่านว่าอย่างไร?”
“อืม”
อันหลิงหยุนออกจากตำหนักเฟิ่ง ตามกงชิงวี่มุ่งหน้ายังหนานอี้ ส่วนเฟิงอู๋ฉิงใช้เวลาไม่นานก็ตามทันทั้งสองจนได้ แล้วตามทั้งสองมุ่งตรงไปยังหนานอี้พร้อมกัน โดยที่ไม่มีการกล่าวตำหนิใดๆ
พวกเขาใช้เวลาหลายวันในที่สุดก็มาถึงชายแดนประเทศเฟิ่ง แล้วเปลี่ยนไปสวมชุดของหนานอี้ แล้วตรงไปยังพระราชวังของหนานอี้ด้วยกัน
เฟิงอู๋ฉิงสามารถข้าไปยังวังหลวงแห่งหนานอี้ได้อย่างง่ายดาย แต่ครั้งนี้ในตอนที่อันหลิงหยุนและกงชิงวี่เข้าไปนั้นเพราะทางหลายอย่างดูง่ายขึ้นจึงได้เข้าไป
เพราะว่าตรงนี้มีซูมู่หรง องค์ชายสามแห่งหนานอี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอยาของอ๋องเสียน
เรื่องนี้สนุกมาก ดีมากจริงๆ ขอบคุณผู้แต่ง ขอบคุณผู้แปล ขอบคุณสปอนเซอร์ ขอบคุณ Admin ที่ลงให้อ่านจนจบ ถ้าเป็นไปได้อยากอ่านเรื่องเจ้าห้าต่อ...
หยุนหยุนคือแบบ เห้อออออ...
เต้คือหงเมียหนักมาก ผิดขนาดไหนก็เข้าข้าง...
ฮองเฮาก็ไม่ได้ท้องจริงๆซะหน่อย คนที่ท้องจริงๆก็มีแค่เซียวผินผู้น่างสารเท่านั้น...
ฮองเฮาเลวทรามเพียงใดทุกคนรู้หมด เต้ก็รู้ดีในใจ แต่ก็บังคับให้ทุกคนต้องตายเพื่อเมียรักตัวเอง ช่างเป็นผัวเมียที่เลวทรามสมกันจริงๆ สงสารหยุนหยุน ทำไมต้องชีวิตมาพัวพันกับคนชั่วพวกนี้ด้วยนะ...
ทุกคนรู้มดว่าฮองเฮาพยายามฆ่าหลิงหยุนาตลอด แต่ทุกคนก็ต้องการให้หลิงหยุนช่วยฮองเฮาและบ้านฮองเฮา ฮ่องเต้ก็นิสัยแย่นะ รักเมียหลงเมียจนปิดหูปิดตาทุกทาง ใจขณะดียวกันก็บังคับห้หิงหยุนสละชีวิตเพื่อตัวเองกับเมียัตวเอง บ้าบอ...
อักลิงหยุนคือใช้เงินมือเติบมากอยู่นะ ขึ้นเงินเดือนให้คนั้งจนตั้งเยอะในคราวเดียว อีกทั้งสร้างหนี้สินพันรอบตัวอีก อย่างไรก็ตามรักษาใครก็ไม่เคยได้เงิน คนในราชวงศ์ขี้เหนียวมาก...
กระยาหารังคืออะไรคะ...