ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 739

บทที่ 739 ชื่อจินจื่อ

หลังจากออกจากห้องมาได้สักพัก อันหลิงหยุนเตรียมจะเข้าไปถามผู้ที่อยู่ในลาน ว่าในตอนที่กงชิงวี่ออกไปได้มีการสั่งการสิ่งใดไว้หรือไม่ แต่พอหันหลังไปก็ได้พบกับกงชิงวี่ ที่สวมชุดซ่อนตัวสีน้ำเงิน กำลังเดินตรงเข้าใกล้มายังตัวนาง อันหลิงหยุนรีบเดินเข้าไป เงยหน้ามองชิงวี่

กงชิงวี่กุมมือนางเอาไว้ ความหนาวเย็นทำให้เขาเป็นห่วงนาง：“เหตุใดถึงไม่อยู่พักผ่อนในห้อง จะออกมาด้านนอกแต่เช้าตรู่ทำไมกัน？”

“เดินเล่น” อันหลิงหยุนหันหัวกลับไปมองเฟิงอู๋ฉิง：“ทานอาหารเถอะ”

“ข้าไม่ทานแล้ว เข้าห้องก่อนข้ามีเรื่องจะกล่าว อ๋องเซ่เจิ้งเชิญทานเถอะ”

กงชิงวี่ดึงอันหลิงหยุนกลับไป อันหลิงหยุนก็รู้ได้เลยว่าเป็นเรื่องอันใด เมื่อกลับมาถึงห้องอันหลิงหยุนนั่งลง ด้านกงชิงวี่ก็ถอดเสื้อตัวนอกออก แล้วหันหลังไปหานาง ให้อันหลิงหยุนดูแผ่นหลังของเขา โดยบนเสื้อชั้นในสีขาวนั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด อันหลิงหยุนตะลึงไปชั่วขณะ ：“เกิดเรื่องอันใดขึ้น？”

กงชิงวี่ถอดเสื้อออก บนแผ่นหลังเต็มไปด้วยคราบเลือด แต่เลือดนั้นไม่น่ากลัว เพราะสิ่งที่น่ากลัวคือสิ่งมีชีวิตที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในเลือดเหล่านั้น

“สิ่งนี้คือ？”

อันหลิงหยุนจ้องมองอย่างถี่ถ้วน ปรากฏว่าล้วนเป็นสัตว์มีชีวิต จนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจหนักออกมา

“นอ๋องนี่คือแมลงหรือ？”

กงชิงวี่หันหลังไปมองอันหลิงหยุน：“เมื่อคืนนี้ข้าไปยังสุสานจักรพรรดิในพระราชวังของหนานอี้ ในหลุมฝังศพนั้นข้าได้เปิดทางหนึ่งเข้าไป ในตอนที่เข้าไปได้ถูกบางอย่างเกาะตัวเอาไว้ ในตอนที่กลับมาเพิ่งรู้สึกถึงความผิดปกติ แล้วถึงเพิ่งได้รู้ว่าเป็นเช่นนี้แล้ว ”

กงชิงวี่ดึงแขนเสื้อขึ้น อันหลิงหยุนไม่ดูคงจะดี เพราะพอดูแล้วต้องถึงกับตะลึงงัน ！

“นี่คือ？”

“ของสิ่งนั้นตกลงมาบนนี้ ข้าจึงใช้มีดฟันมัน แต่มันเจาะเข้าได้รวดเร็วเกินไป จึงทำให้เหล่าแมลงเริ่มแพร่กระจายจากตรงนี้ ”

“……”

อันหลิงหยุนสำรวจแขนของกงชิงวี่อย่างถี่ถ้วน ซึ่งเป็นรังหนอนขนาดใหญ่เท่าไข่ไก่

“ท่านอ๋องนั่งลงสักครู่เถอะ”

อันหลิงหยุนหยิขวดขึ้นมา เปิดขวดแล้วเริ่มทำการรมควัน ในควันนั้นมีพิษ ซึ่งเป็นพิษที่รุนแรงจนเหล่าแมลงเริ่มเคลื่อนไหว แต่มันกลับมุ่งตรงไปกัดเกาะเนื้อภายในของกงชิงวี่เอาไว้ กงชิงวี่กัดฟันแน่น สีหน้าเจ็บปวดอย่างมาก

อันหลิงหยุนจึงต้องรีบนำพิษดึงออกมา ซึ่งแมลงตายไปเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น แต่ตัวอื่นๆยังเกาะเนื้อของกงชิงว่อยู่

อันหลิงหยุนถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ แล้วยิ้มขึ้นมา：“ท่านอ๋อง น่เป็นเพียงแมลงธรรมดาทั่วไป ไม่ใช่หนอนพิษกู่ ”

กงชิงวี่มองอันหลิงหยุน：“ข้ารู้ ซึ่งตอนนี้พวกมันยังไม่มีเจ้านาย”

“ข้าไม่รู้ว่าจะสามารถเจรจากับพวกมันได้หรือไม่ แต่ดูแล้วพวกมันจะมีการขยายพันธุ์ ซึ่งแสดงว่าต้องมีนางพญาแมลงถึงจะถูก ”

อันหลิงหยุนสำรวจดูอย่างถี่ถ้วน แล้วหลับตาลง นางพยายามที่จะสื่อสารกับนางพญาแมลง ในหูได้ยินเสียงอันวุ่นวาย ราวกับว่ากำลังมักรทะเลาะวิวาทอย่างนั้น

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นมา ：“ท่านอ๋อง ข้าสามารถได้ยินพวกมันพูด”

กงชิงวี่ถึงกับประหลาดใจ แล้วเดินลงไปนั่ง

อันหลิงหยุนนั่งลงอีกข้างกงชิงวี่พร้อมกับจับมือ พลันหลับตาลงอีกครั้งแล้วทำการสื่อสารกับนางพญาแมลง

อันหลิงหยุนยิ้มออกมา แล้วลืมตาขึ้น：“ท่านอ๋อง พวกเขายินยอมที่จะออกจากตัวท่าน”

“งั้นหรือ？”

กงชิงวี่ถึงกับประหลาดใจกับสิ่งที่น่าประหลาดใจเช่นนี้ อันหลิงหยุนไม่เพียงแค่สามารถสื่อสารกับสัตว์ได้แล้ว ยังสามารถสื่อสารกับแมลงได้อีกด้วย

ซึ่งในหนานอี้นั้นแมลงมีเป็นจำนวนมหาศาล