ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 743

บทที่743ราชาหนอนพิษกู่

ซูอู๋ซินหยิบเอากำไลคู่ สีเขียวมรกต อันงดงามออกมาจากหลุมฝังศพ

“เก็บเอาไว้”

ซูอู๋ซินส่งกำไลข้อมือให้กับอันหลิงหยุน แต่อันหลิงหยุนไม่ต้องการ ：“สิ่งของของคนตายข้าไม่ต้องการ”

“ล้วนเป็นของเสด็จพ่อ รับเอาไว้ ตายไปแล้วก็ไม่ได้ใช้ จะให้เอาวิ่งของเหล่านี้ไปใช้การอันใด ？หากเจ้าชื่นชอบทั้งหมดสามารถหยิบไปได้เลย ประเทศต้าเหลียงนั้นทุรกันดาร เจ้าคงจะไม่ได้ชีวิตอย่างสุขสบายแน่นอน เขาเป็นท่านอ๋อง แต่อย่างไรเสียก็เป็นเพียงท่านอ๋อง เมื่อมีฮ่องเต้คอยนำหน้าแน่นอนว่าคงจะต้องอึดอัดใจ หากมีเงินทอง ก็ไม่มีผู้ใดกล้าจะทำสิ่งใดกับเจ้า เมื่อมีมรัพย์สมบัติเป็นคนร่ำรวย เป็นคนมีเงินทองในประเทศต้าเหลียง แน่นอนเจ้าจะทำสิ่งใดก็มีอำนาจไปหมด

รอให้ผ่านไปสักพักเมื่อได้พบกับเสด็จแม่ของเจ้าแล้ว ก็จะมอบบตำหน่งแก่เจ้า ให้ขึ้นเป็นมกุฎราชกุมารแห่งประเทศเฟิ่ง ทั้งยังเป็นองค์หญิงแห่งหนานอี้ของข้า ถึงแม้ในหนานอี้สตรีจะมีฐานะต่ำต้อย แต่เจ้าเป็นบุตรสาวของข้า แน่นอนว่าจะต้องแตกต่างจากผู้อื่น ”

อันหลิงหยุนถึงกับงงงวย พูดราวกับว่าฐานะของนางสูงส่งมากเสียอย่างนั้น

ภายในสุสานมีขนาดกว้างใหญ่ พร้อมกับโลงศพจำนวนมากตั้งเรียงรายกันอยู่ ซึ่งมีโลงศพอันหนึ่งในนั้นมีขนาดใหญ่กว่าอันอื่นตั้งอยู่ตรงกลางพอดี ซูอู๋ซินเดินไปยังตรงกลาง ก่อนจะมุ่งตรงไปทำความคารวะโลงศพนั้นอย่างนอบน้อม พลันหันหน้ากลับมาส่งสัญญาให้อันหลิงหยุนเดินเข้าไป อันหลิงหยุนเดินไปจนถึงข้างกายซูอู๋ซิน แล้วซูอู๋ซินพูด ：“นี่คือเหล่าบรรบุรุษของเจ้า เจ้าจงถวายการเคารพให้กับพวกเขาเล็กๆน้อยเถอะ ส่วนทรัพย์สมบัติที่อยู่ด้านนอกนั้นล้วนเป็นของเจ้าแล้ว ถือเสียว่าเป็นของกำนัลในการพบเจ้าจากพวกเขา ”

อันหลิงหยุนรู้สึกงุนงง การกระทำเช่นนี้ช่างไม่มีการอ้อมค้อมเลยสักนิด

“อ๋อ”

ดังนั้นอันหลิงหยุนจึงต้องแสร้งก้มหน้าลงทำความเคารพหน้าโลงศพ ：“หลิงหยุนขอถวมเข้าเฝ้าเหล่าบรรพบุรุษ？”

ซูอู๋ซินยิ้มขึ้นมา ：“เอาล่ะ ไปหาเสด็จปู่ของเจ้ากันเถอะ”

ซูอู๋ซินหันหน้าเดินไปข้างหน้า ส่วนอันหลิงหยุนก็เดินตามไป ซึ่งอยู่ยังทิศใต้สุดมีโลงศพปิดทองตั้งอยู่ตรงนั้น เมื่อเดินไปถึงซูอู๋ซินจึงหยุดเท้า แล้วมองโลงศพอยู่สักพัก ก่อนจะหันมามองอันหลิงหยุน：“ในโลงศพของเสด็จปู่ของเจ้ามีของดีอยู่ด้านในนั้น ”

“อ๋อ”

อันหลิงหยุนมีความสับสนเล็กน้อย ราวกับร่างไร้วิญญาณเสียอย่างนั้น

ภายในสุสานแห่งนี้ส่องแสงสว่าง ทั้งที่ในตอนที่เดินเข้ามายังมีเพียงความืดเท่านั้น แต่เพียงเดินมาถึงตรงนี้ แสงไฟตรงผนังก็สว่างขึ้นมาด้วยตัวเองเสียอย่างนั้น ช่างนับว่ามีประสิทธิภาพกว่าหลอดไฟในโลกหน้าอีก

“เสด็จพ่อ นี่คือหลานสาวของท่าน ไม่ใช่ว่าท่านไม่ชื่นชอบซูซูหรอกหรือ ตอนนี้เด็กน้อยได้เติบโตถึงเพียงนี้แล้ว ท่านเองก็สิ้นพระชนม์แล้ว หากท่านโกรธเคือง ก็จงออกมาจากโลงศพเสียเถอะ ”

“……”

อันหลิงหยุนเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา นี่เขามาเพื่อยั่วโมโหหรือ？

ซูอู๋ซินเดินไปยังอีกฝั่งของโลงศพ แล้วยื่นมือออกไปเปิดโลงศพ แล้วมองลงไปภายในโลงศพ อันหลิงหยุนที่รู้สึกสงสัยจึงเดินเข้าไปดู

ภายในโลงศพมีร่างของศพที่เหมือนกับคนมีชีวิต อายุราวหกเจ็ดสิบปี หลับตานอนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น

ร่างกายสวมด้วยชุดมังกรสีทองประกาย ในมือถือสายลูกประคำอยู่เส้นหนึ่ง

ซูอู๋ซินมองดูอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะโน้มตัวลงไปแล้วหยิบเอาเส้นลูกประคำขึ้นมา ทันทีที่เส้นลูกประคำถูกนำออก ศพที่อยู่ในนั้นก็กลายเป็นเถ้าธุลี

อันหลิงหยุนตกตะลึง พลางมองไปหาซูอู๋ซิน ซูอู๋ซินม้วนเส้นลูกประคำเป็นสองวง แล้วคล้องใส่คออันหลิงหยุน ก่อนจะหยิบเอาไข่มุกดำใต้โลงศพขึ้นมา

ไข่มุกนางเคยเห็นมาแล้ว ที่เป็นสีดำก็พบเจอไม่น้อย แต่ดูเหมือนไขมุกนี้จะแตกต่างไป

อันหลิงหยุนจึงถาม ：“นี่คืออะไรกัน？”

“นี่คือราชาหนอนพิษกู่ ”

ซูอู๋ซินนำเอาไข่มุกดำใส่ลงในถุงใบเล็กตรงหน้าอกของอันหลิงหยุน ซึ่งทำให้ราชาหนอนเริ่มมีการเคลื่อนไหว และไม่อาจที่จะอยู่ด้านในอย่างสงบอีกต่อไป