ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 744

บทที่744ราชวังหนานอี้ดินแดนไร้ผู้คน

ซูอู๋ซินยิ้ม ：“ดูแล้วระหว่างพวกเจ้าคงจะยังไม่ถึงจุดสูงสุดของการเสียความบริสุทธิ์ เจ้าถึงยังได้เขินอายเช่นนี้ ช่างเหมือนกับเสด็จแม่ของเจ้าจริงๆ ”

อันหลิงหยุนอยากจะฟาดมือออกไปตบสักครั้ง มีเสด็จพ่อที่ไหนกันที่พูดเรื่องเช่นนี้

“อีกอย่างคือ ราชาหนอนพิษกู่จะร้ายกาจหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับนิสัยของเจ้า หากเจ้าอ่อนแอ เขาก็จะอ่อนแอ หากเจ้ามีนิสัยที่โหดเหี้ยม เขาก็จะโหดเหี้ยม แต่ว่าข้าดูแล้วเจ้าเลี้ยงดูเขานั้นกำลังพอดี ไม่เยือกเย็นไม่รุ่มร้อน อ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ แข็งแต่กระด้างกระเดื่อง ”

อันหลิงหยุนไม่ตอบกลับ เพราะนางคร้านที่จะตอบแล้ว

“ไปเถอะ พวกเราออกไปกันก่อน ข้าอยากจะพบกับเสด็จแม่ของเจ้าเต็มทีแล้ว ”ซูอู๋ซินยิ้มราวกับดอกท้อที่เบ่งบานอันหลิงหยุนที่เดินตามหลังก็พลันคิด ท่านพบก็คงจะโกรธตายเป็นแน่ เพราะอ๋าวชิงนั้นอายุน้อยกว่าท่านมาก ส่วนท่านตอนนี้ราวกับกระดูก ท่านไม่กลัวว่าจะต้องไปต่อสู้กับสามตำหนักลานทั้งหกแล้วสนมทั้งเจ็ดสิบสองคนอีกก็ให้รู้ไป

สองพ่อลูกเดินออกมาจากสุสานจักรพรรดิก็พบว่าด้านนอกมีคนอยู่กลุ่มหนึ่ง หนึ่งในนั้นก็มีคนที่สวมชุดคลุมสีดำแถบทอง อายุก็ไม่น้อยแล้ว บนหัวของเขาปักเข็มเงินเอาไว้สะท้อนส่องประกายอยู่ใต้จันทรา

โดยด้านหลังของเขามีคนอีกยี่สิบกว่าคนยืนอยู่ สายตาของคนเหล่านั้นต่างไร้ความรู้สึก แววตาหม่นหมอง แต่พวกเขากลับดุร้ายอย่างมาก

อันหลิงหยุนหันไปหาซูอู๋ซิน：“พวกเขาคือใคร？”

“พวกเขาเป็นสมุนของซูอู๋เหิ้ง ไปยืนด้านหลังเสีย”เมื่อซูอู๋ซินพูดเช่นนั้นอันหลิงหยุนจึงต้องเดินไปด้านหลัง จากนั้นซูอู๋ซินก็ขยับปากท่องอะไรบางอย่าง ก่อนที่บริเวณโดยรอบจะมีการสั่นสะเทือน เสียงซู่ซ่าเริ่มดังขึ้น อันหลิงหยุนจึงนำเอาราชาหนอนเก็บเข้าไปไว้ในถุงกระเป๋า ทั้งสองเจรจากันราชาหนอนก็ไม่ยินยอมที่จะเข้าไป เพราะรู้สึกว่ามันอันตราย แต่เพราะอันหลิงหยุนให้คำสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องเกิดขึ้น ดังนั้นจึงสามารถหลอกให้ราชาหนอนกลับเข้าไปจนได้

ในตอนนี้โดยรอบเกิดการต่อสู้ขึ้นมาอย่างกึกก้อง จนราชาหนอนถูกกระตุ้น

ราชาบินออกมาหวังจะช่วยเหลือ แต่บนพื้นกลับปรากฏงูจำนวนมากออกมา แล้วเหล่างูพิษก็พุ่งตรงเข้าไปโจมตีคนเหล่านั้น แล้วสงครามระหว่างงูกับมนุษย์จึงได้เริ่มขึ้น

อันหลิงหยุนที่ยืนดูการต่อสู้อยู่ด้านหลังไม่ได้มีความกังวลใจใดๆ ทั้งที่คนเหล่านั้นจะร้ายกาจเช่นกัน ไม่เกรงกลัวงู โดยคนที่ยืนอยู่ตรงกลางนั้นกำลังขยับปากท่องอะไรบางอย่างอยู่ ราวกับกำลังควบคุมคนเหล่านั้น แต่แล้วคนเหล่านั้นก็ถูกจัดการโดยงูที่อยู่บนพื้น

อีกฝ่ายทรุดลงไปกับพื้นถึงกับไอเลือดออกมา

“องค์ชายรองยังคงร้ายกาจเช่นเดิมเลย คิดไม่ถึงเลยว่าหลายปีมานี้อยู่ในสถานที่ไร้วันเวลา ยังไม่สูญเสียทักษะไปเลย ”

ซูอู๋ซินไขว้มือทั้งสองไว้ด้านหลัง แล้วยิ้มยังนิ่งเฉย ：“เจ้าแก่แล้ว แต่ข้าไม่ พวกเจ้าไม่ควรที่จะให้ข้ามีชีวิต เพราะข้ายังมีชีวิตอยู่นั่นก็จะถึงเป็นเวลาตายของพวกเจ้า ”

“ในตอนนั้นเจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเราด้วยซ้ำ เหตุใดกัน？”ชายคนนั้นยังไม่อาจตายใจ

“เพื่อลูกสาวของข้า เพื่อคนรักของข้า ในตอนนั้นซูซูได้ตั้งครรภ์แล้ว หากข้าสู้กับพวกเจ้า อาจทำให้นางแท้งได้ หากข้าตาย โดยที่พวกนางยังมีชีวิตอยู่ นั่นถือเป็นผลประโยชน์สูงสุดแล้ว ซูอู๋เหิ้งนั้นละโมบเกินไป เพียงแค่ฆ่าข้าเสียทุกอย่างก็สิ้นสุดแล้ว แต่เขากลับต้องการราชาหนอนพิษกู่ เวลานี้ถือว่าดีเพราะข้าออกมาแล้ว เวลาตายของเขาก็ได้มาถึงแล้ว ”

“เจ้าคิดจะสังหารฮ่องเต้？”

ชายผู้นั้นเดินเข้ามาหนึ่งก้าวอย่างยากลำบาก ซูอู๋ซินหน้านิ่งลงทันทีเมื่ออีกฝ่ายหัวเราะเสียงดัง ก่อนที่จะมีบางอย่างออกมาจากปากของเขา ตัวมันเต็มไปด้วยเลือดคลานอยู่บนพื้น แต่เพียงครู่เดียวมันสลัดตัวเป็นสีขาวบินพุ่งตรงมาหาซูอู๋ซิน ซูอู๋ซินรีบท่องคาถาอย่างรวดเร็ว แล้วงูที่อยู่บนพื้นก็เคลื่อนตัวไปหาพวกเขาทันที แต่ทันใดนั้นสิ่งของสีขาวนั้นก็แบ่งออกเป็นสองตัว ตัวหนึ่งพุ่งไปโจมตีซูอู๋ซิน อีกตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาโจมตีอันหลิงหยุน สีหน้าของซูอู๋ซินหมองลงทันที ไม่ทันการที่จะจัดการการกับทั้งสองตัวได้ จึงหันหลังไปโอบอันหลิงหยุนเอาไว้ เพื่อที่จะปกป้องอันหลิงหยุน

แต่ใครจะรู้ว่าเจ้าตัวสีดำในถุงกระเป๋าของอันหลิงหยุนจะบินออกมา เพียงชั่วครู่มันก็บินทะลุหนอนพิษกู่สีขาวสองตัว หนอนพิษกู่ร่วงลงไปบนพื้นพลันกระพือปีกสองครั้ง อันหลิงหยุนเบิกตากว้างมองดูหนอนพิษกู่สีดำบินลงมาเกาะตรงไหล่ซูอู๋ซิน แล้วคลานไปมา

ซูอู๋ซินผลักตัวออกจากอันหลิงหยุน หันหน้าไปดูหนอนพิษกู่ดำตัวน้อยบนไหล่ ขนาดของมันเทียบเท่ากับเล็บ เพียงแต่ลำตัวเป็นสีดำสนิท พร้อมกับเปล่งประกาย ซึ่งเป็นแสงประกายที่ส่องสว่างออกมาราวกับไข่มุกดำ

ชื่อจินจื่อกลัวราชาหนอนพิษกู่ จึงหลบเข้าไปในถุงกระเป๋าของอันหลิงหยุน ด้วยตัวที่สั่นเทา

อันหลิงหยุนก็รีบจับถุงกระเป๋าเอาไว้ ไม่ให้ราชาหนอนพิษกู่เข้าไป

ซูอู๋ซินเอื้อมมือไปลูบราชาหนอนพิษกู่ ：“เจ้าออกมาแล้วหรือ？”

ราวกับว่าราชาหนอนพิษกู่จะเข้าใจคำพูดของซูอู๋ซิน จึงส่งเสียงร้องออกมาสองครั้ง ตอนนี้อันหลิงหยุนถึงได้เห็นชัดว่าราชาหนอนพิษกู่นั้นไม่ได้มีความแตกต่างจากชื่อจินจื่อเลยสักนิด แม้แต่ขนาดยังเหมือนกันอีกต่างหาก