ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 747

บทที่ 747 เวลานี้โกหกหรือไม่โกหกก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญแล้ว

นางสวมใส่ฉลองพระองค์สีแดง เดินพลางมองซูอู๋ซินไปพลาง

เห็นได้ชัดว่าอยู่ห่างออกไปไกล แต่ฮ่องเต้หญิงยืนอยู่ตรงนั้นดูเหมือนใกล้แค่เอื้อม ซูอู๋ซินยิ้มออกมาแล้วเดินเข้าไปหาฮ่องเต้หญิง

อ๋าวชิงรีบลงมือในทันที ไม่รู้เหมือนกันว่าโดยรอบมีการจัดเตรียมกำลังคนไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จู่ๆก็มีคนหลายสิบคนปรากฏตัวออกมาพร้อมๆกัน เพื่อที่จะเข้ามาขวางซูอู๋ซินเอาไว้

อันหลิงหยุนมองคนเหล่านั้นก็รู้สึกแปลกใจ ล้วนแล้วแต่แต่งกายอย่างงดงาม อีกทั้งยังดูไม่ต่างจากอ๋าวชิงมากนัก

ซูอู๋ซินพูดว่า : “กงชิงวี่ คุ้มกันหยุนหยุน”

“ข้ารู้แล้ว ท่านเองก็ระวังตัวด้วย !” กงชิงวี่ยืนอยู่ข้างๆอันหลิงหยุน

คนสิบกว่าคนเข้ามาล้อมซูอู๋ซิ

เอาไว้แล้วเริ่มต่อสู้กัน อันหลิงหยุนเองก้รู้สึกเป็นห่วง ถึงแม้จะไม่เข้าใจซูอู๋ซินมากนัก แต่เมื่อดูจากความหยิ่งยโสของเขาแล้ว ก็พอจะบอกความสามารถของเขาได้ เพราะถ้าหากไร้ความสามารถจะกล้าหยิ่งยโสถึงเพียงนั้นได้อย่างไร

เพียงครู่เดียว คนที่อยู่รอบๆก็ร่วงลงมาเหมือนกับดอกไม้สวรรค์ ลงไปล้มกองอยู่ที่พื้นกันทุกคน แต่ซูอู๋ซินกลับยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน

ทหารองครักษ์กรูกันออกมาจากวังหลวงทั้งหมด ยืนประจันหน้าอยู่กับเขาพันกว่านาย

เขาไม่ได้สนใจ เขาหันไปมองฮ่องเต้หญิงแล้วเดินตรงเข้าไปหาฮ่องเต้หญิง

ไม่มีใครกล้าเข้าไปขวาง เพราะอ๋าวชิงเองก็ได้รับบาดเจ็บแล้ว

ซูอู๋ซินเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าฮ่องเต้หญิง ฮ่องเต้หยิงไม่ได้ร้องไห้ นางทำเพียงแค่มองซูอู๋ซิน ซูอู๋ซินยิ้มออกมา : “พูดไม่ออกเลยหรือ ?”

“ข้าฝันไปหรือเปล่า ?” เฟิ่งป่ายซูยื่นมือออกไปลูบใบหน้าของซูอู๋ซิน ซูอู๋ซินจับมือของเฟิ่งป่ายซูเอาไว้แล้วบรรจงจูบ

“ถ้าเป็นความฝันแล้วยังไง ?”

เฟิ่งป่ายซูร้องไห้ออกมา : “หากเป็นความฝัน ท่านจะทำร้ายพวกเขาได้อย่างไร ? ท่านเคยบอกว่า ท่านจะไม่มีวันทำร้ายคนของข้า”

“พวกเขาก็ไม่ได้บาดเจ็บสักหน่อย เพียงแค่นอนลงไปเฉยๆ”

“ท่านโกหกข้า !”

“โกหกเจ้าแล้วยังไง ? ไม่ชอบหรือ ?”

เฟิ่งป่ายซูดึงมือกลับ : “ข้า......”

“พูดกับสามี เจ้ายังจะแทนตัวว่าข้าอีกหรือ ?”

เฟิ่งป่ายซูมองซูอู๋ซินแล้วไม่พูดอะไร ซูอู๋ซินโน้มตัวลงไปอุ้มเฟิ่งป่ายซูขึ้นมา แล้วหันหลังกลับไปมองลานของวังเฟิ่ง

คนในลานยังไม่ยอมแพ้ อ๋าวชิงลุกขึ้นแล้วจ้องมอง ซูอู๋ซินยิ้ม แต่คงยังคงมีดูเรียบเฉยไม่แสดงท่าทีแปลกใจ

“หลีกไป”

ขันทีไม่กล้าเข้ามาขวาง ฮ่องเต้หญิงเองก็ยังอยู่ในอ้อมแขนของซูอู๋ซิน

ขันทีคุกเข่าลง ส่วนคนอื่นๆก็ลังเลอยู่สักครู่แล้วจึงคุกเข่าตาม

อ๋าวชิงไม่ยอมคุกเข่า พวกเขาทำเพียงแค่มองซูอู๋ซิน มาถึงขั้นนี้แล้ว พวกเขาไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจ : “จะโดนฆ่าตายหรือไม่ ?”

ความสามารถของซูอู๋ซินนั้น อันหลิงหยุนรู้ดี เขาสามารถฆ่าคนเหล่านี้ได้ ในเมื่อเขากล้าบุกเข้ามาคนเดียว หมายความว่าเขาแน่ใจแล้วว่าจะสามารถควบคุมวังเฟิ่งเอาไว้ได้

“ฮ่องเต้หญิงเคยอภิเษกกับองค์ชายรองของหนานอี้ ซูอู๋ซิน แต่เป็นเพราะฮ่องเต้หนานอี้ไม่ทรงอนุญาต เพื่อที่จะปกป้องฮ่องเต้หญิงและลูกในท้อง องค์ชายรองจึงได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก ถูกคุมขังอยู่ภายใต้สุสานของฮ่องเต้หนานอี้

วันนี้ ได้กลับมาแล้ว”

ซูอู๋ซินก้มหน้าลงไปมองฮ่องเต้หญิง : “ฮ่องเต้หญิงจะทรงพระราชทานตำแหน่งอะไรให้ดี ?”

“ข้า......” ฮ่องเต้หญิงยังไม่ทันจะพูดจบก็ถูกตัดบทเสียก่อน

ซูอู๋ซินเงยหน้าขึ้น : “วันนี้ ขอแต่งตั้งซูอู๋ซินเป็นตี้จูน ดูแลวังหลัง มีส่วนร่วมในราชการงานเมืองได้”

ขันทีเงยหน้าขึ้น ฮ่องเต้หญิงไม่พูดอะไร จึงรีบรับพระบัญชา

ซูอู๋ซินหันมองอ๋าวชิง : “วันนี้ข้าขอแต่งตั้งอ๋าวชิงขึ้นเป็นต้าซีซื่อ มีส่วนร่วมในราชการงานเมือง ส่วนเรื่องในวังหลัง ก็ให้อ๋าวชิงเป็นผู้ดูแล ทุกๆวังตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะไม่ได้รับหน้าที่เป็นพระชายาของฮ่องเต้อีก แต่ให้รั้งตำแหน่งกงจู่ เช่นอ๋าวชิงเอง ก็จะรั้งตำแหน่งเป็นอ๋าวกงจู่

ส่วนเรื่องการถวายงานต่อฮ่องเต้หญิงนั้นจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง

ฮ่องเต้หยิงยังคงประทับอยู่ที่วังเฟิ่งซี ส่วนข้าจะสร้างวังฉิงคุนขึ้นมา

แต่งตั้งอันหลิงหยุนเป็นมกุฎราชกุมารี เมื่อฮ่องเต้หญิงครองราชย์ครบร้อยปี ก็ให้นางขึ้นดำรงตำแหน่งฮ่องเต้ต่อ”

“รับด้วยเกล้า”