ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 748

บทที่ 748 ระเบิดวังไท่จื่อของเจ้าเสีย

เมื่อออกมาจากวังเฟิ่งซี อันหลิงหยุนก็หันมองกงชิงวี่ : “ท่านอ๋องคิดว่าหม่อมฉันจะสามารถรับมือได้หรือไม่ ?”

“ยังไม่มา ค่อยว่ากันเถอะ ตามข้ามา”

ตอนนี้กงชิงวี่เองก็รู้สึกสับสน เมื่อออกมาก็ยิ่งรู้สึกสับสน

อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขำ : “ท่านอ๋อง รู้สึกเสียดายออกมาแล้วหรือเพคะ ?”

“รู้สึกเสียดายตั้งนานแล้ว เสียดายตั้งแต่ยังไม่ได้ออกมาด้วยซ้ำ เดิมทีเกรงว่าจะดึงเด็กๆเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย แต่คิดไม่ถึงว่ากลายเป็นดึงภรรยาเข้ามาเกี่ยวข้อง เดิมทีคนที่ข้าแต่งด้วยก็คือคุณหนูของจวนแม่ทัพ แต่มาวันนี้กลายมาเป็นมกุฎราชกุมารีแล้ว แล้วจะให้ข้ายอมรับได้อย่างไร ?” กงชิงวี่รู้สึกหดหู่ใจเป็นอย่างมาก

อันหลิงหยุนถาม : “ท่านอ๋องนึกเสียใจภายหลังแล้วหรือเพคะ?”

“ที่แต่งกับหยุนหยุนนะหรือ ?”

สองสามีภรรยาสบตากัน อันหลิงหยุนส่ายหน้า : “ข้า !”

“ไม่เสียใจ ชาตินี้ไม่มีทางเสียใจ”

กงชิงวี่มองหน้าอันหลิงหยุน แล้วจับมือของนางไว้ ยืนอยู่บนหอคอยสูงแล้วมองลงไปด้านล่าง ทหารองครักษ์ได้คุ้มกันวังเฟิ่งเอาไว้เรียบร้อยแล้ว แต่สิ่งเหล่านี้ก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี

ที่ประตูวังมีคนเดินมา เมื่อันหลิงหยุนเห็นว่ามีคนเดินมาจึงได้ปล่อยมือ แล้วพูดว่า : “พวกเราควรจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือไม่ ?”

“ไม่จำเป็นหรอก ถ้าหากพวกเขาจำได้ ไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก็จำได้ แต่ถ้าหากจำไม่ได้ ต่อให้เปลี่ยนเสื้อผ้าก็ไร้ประโยชน์”

อันหลิงหยุนหันมองคนที่เข้ามาสิบกว่าคน ล้วนแต่งกายด้วยชุดข้าราชการของประเทศเฟิ่ง มีผู้ชายสองคนที่เหลือล้วนเป็นผู้หญิง

คนเหล่านั้นเข้าวัง คนที่อยู่ข้างหลังคุกเข่าลงไปกับพื้นทันที ถึงขนาดไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมอง

ขันทีรีบเดินเข้ามาทางนี้ทันที แล้วกระซิบรายงานที่ข้างหูกงชิงวี่

“ลงไปกันเถอะ”

ขันทีมองกงชิงวี่ด้วยความกังวลเล็กน้อย ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดี

ขันทีถอยไปอยู่อีกด้านหนึ่ง กงชิงวี่เดินเอามือไขว้หลัง อันหลิงหยุนมองดูรอบๆ หน้าที่ของนางคือจัดการกับหนานอี้ ส่วนที่นี่นางไม่ต้องกังวลใจมากนัด ขอแค่ไม่ทำร้ายกงชิงวี่ก็น่าจะไม่มีปัญหา

“พวกเจ้าสองคนเป็นใคร ?” ผู้หยิงที่เดินนำมาข้างหน้าอายุประมาณห้าสิบกว่าปี สวมใส่เสื้อผ้าที่มีสีดำและสีเหลืองเชื่อมต่อกัน บนชุดปักลายนกฟ้า อันหลิงหยุนพิจารณาดูอย่างละเอียด ในมือถือไม้กระดานที่ดูไม่แตกต่างกับของเสินเฉิงเสี้ยงมากนัก เช่นนั้นนางคงจะเป็นคนของเฉิงเสี้ยง

“นี่คือบุตรสาวของฮ่องเต้หญิง อันหลิงหยุน ข้าคือสามีของนาง” กงชิงวี่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

อ๋าวกวงเหลียนยิ้มเยาะ : “กล้าดีเกินไปแล้ว ที่กล้ามาสวมรอยเป็นรัชทายาทของประเทศเฟิ่งเรา สมควรได้รับโทษตาย ทหาร มาจับกุมตัวไว้”

ด้านหลังมีทหารองครักษ์พุ่งตรงเข้ามากลุ่มหนึ่ง ในมือถือหอกยาว เข้ามาล้อมกงชิงวี่เอาไว้

“ข้าจะดูซิว่าใครกล้า ข้ามีป้ายอาญาสิทธิ์ของฮ่องเต้หญิงอยู่ในมือ ไม่ใช่จะให้พวกเจ้ามาลบหลู่กันได้ง่ายๆ” กงชิงวี่นำป้ายอาญาสิทธิ์ออกมา อ๋าวกวงเหลียนผงะไปชั่วครู่ แต่ก็ไม่ได้สนใจนัก

“พวกเจ้าอย่าไปเชื่อพวกเขา ป้ายอาญาสิทธิ์ในมือของพวกเขาเป็นของปลอม ฮองฟูอ๋าวชิงไม่อยู่ คงจะถูกควบคุมตัวไว้อย่างแน่นอน พวกเจ้ารีบจัดการเขาทั้งสองคนโดยเร็ว ข้าจะตกรางวัลให้อย่างงาม”

ทหารองครักษ์เข้าโจมตี เตรียมที่จะจัดการกับอันหลิงหยุนและกงชิงวี่

กงชิงวี่โบกมือ ทหารองครักษ์ที่อยู่ด้านหลังก็พุ่งเข้าโจมตี

คนของทั้งสองฝ่ายต่อสู้กัน อ๋าวกวงเหลียนสั่งให้ผู้ติดตามที่อยู่ด้านหลังไปจัดการอันหลิงหยุน เมื่อกงชิงวี่ได้ยินจึงยื่นมือเข้าไปคว้าเข็มเงินสองเล่มที่อยู่บนตัวของอันหลิงหยุน แล้วใช้หนึ่งเล่มซัดเข้าไปเพื่อฆ่าอ๋าวกวงเหลียน ตัวของอ๋าวกวงเหลียนสั่น แล้วก็ล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น คนที่อยู่รอบๆต่างแตกกระเจิง

จากนั้นมีคนเดินเข้าไปตรวจสอบดู พบว่าอ๋าวกวงเหลียนสลบไปแล้ว

“เจ้าทำอะไร ?” คนที่อยู่ด้านล่างถามด้วยความโกรธ

“นี่คือพิษกู่ พวกเจ้าคงจะเคยได้ยิน ข้าคือลูกเขยของอ๋องเซ่เจิ้งแห่งหนานอี้ ซูอู๋ซิน ถ้าพวกเจ้ายอมถอยข้าก็จะไม่ถือสา แต่หากว่าไม่ ข้าคงจะต้องใช้พิษกู่จัดการ”

“เจ้า......” เมื่อได้ยินคำว่าพิษกู๋ ทุกคนต่างก็ขวัญหนีดีฝ่อ

อันหลิงหยุนรู้ดีว่า การที่ร่างกายของฮ่องเต้หญิงถูกเล่นงานด้วยพิษกู่ ประเทศเฟิ่งจึงกลัวพิษกู่

ฮ่องเต้หญิงต้องทนทุกทรมานจากการข่มเหงของฮ่องเต้หนานอี้มาหลายปี ประเทศเฟิ่งจึงไม่มีใครนำทัพเข้าโจมตี ไม่ใช่เพียงเพราะประเทศหนานอี้มีความแข็งแกร่งเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่นังเป็นเพราะประเทศเฟิ่งกลัวหนอนพิษกู่ของหนานอี้อีกด้วย

กงชิงวี่มองคนที่อยู่ด้านล่างด้วยใบหน้าเย็นชา : “มีใครอีกไหม ?”

“เจ้าเป็นใครกันแน่ ?” ด้านล่างมีคนถามขึ้นมา เป็นผู้ชาย

อันหลิงหยุนมองดูเครื่องแต่งกายของอีกฝ่าย จะต้องเป็นเสด็จน้องแน่นอน บนตัวของพวกเขามีลายมังกรและหงส์อยู่

กงชิงวี่สั่ง : “ยกเก้าอี้มาให้ข้า”