ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 752

บทที่ 752 คิดบัญชีในท้องพระโรง

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วเจ้าล่ะ ?” ถึงอันหลิงหยุนตอบตกลงก็ไม่มีประโยชน์ ยังมีกงชิงวี่อีกคน ซูอู๋ซินหันมองกงชิงวี่ที่ยืนอยู่ด้านล่างที่ประทับ

ถ้าหากเขาไม่ยอมรับปาก เขาก็จะกักขังพวกเขาเอาไว้

กงชิงวี่หันมองอันหลิงหยุน คิดอยู่พักใหญ่ : “ข้าไม่อาจรับปากได้ แต่เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่ขอก้าวก่าย ถ้าหากต้องให้หยุนหยุนกลับมาจริง ข้าเองก็เคารพการตัดสินใจของนาง แต่ข้ามีฐานะเป็นอ๋องซื่อเจิ้นของประเทศต้าเหลียง จึงไม่อาจรับปากสุ่มสี่สุ่มห้าได้”

“......” ซูอู๋ซินยิ้มออกมา : “ประเทศต้าเหลียงมีเจ้าอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะลูกสาวของข้าแต่งงานกับเจ้าเรียบร้อยแล้ว อีกทั้งยังให้กำเนิดบุตรอีกห้าคน อาศัยสิ่งที่เจ้าพูดในวันนี้ ถือเป็นอันตรายร้ายแรงต่อประเทศเฟิ่งในอนาคตเป็นอย่างมาก ข้าเองก็คงจะต้องฆ่าเจ้า ต่อให้ทั้งสองประเทศต้องสู้รบกัน ก็ไม่อาจปล่อยเจ้าไปได้”

เมื่อกล่าวถึงบุตรทั้งห้าคน ทุกคนต่างอุทานออกมา เยอะขนาดนี้เชียวหรือ ?”

เมื่อมองดูอันหลิงหยุนอย่างละเอียด ก็ไม่กล้าเชื่อเลยว่านางเป็นแม่ที่มีลูกห้าคนแล้ว

ถึงแม้หนึ่งปีจะคลอดหนึ่งคน นางก็คงจะไม่ได้เกิดทีละคนทุกๆปี

ผู้หญิงของประเทศเฟิ่งได้รับความเคารพอย่างสูง มกุฎราชกุมารียอมคลอดลูกให้กับผู้ชายต้าเหลียงถึงห้าคน ในสายตาของทุกคนแล้วถือเป็นเรื่องที่น่าเศร้าเป็นอย่างมาก

เกิดบรรยากาศอึมครึมขึ้นในท้องพระโรง ซูอู๋ซินจึงพูดขึ้นว่า : “แน่นอนว่าเด็กแฝดทั้งห้าคนนี้คลอดออกมาอย่างยากลำบากแน่นอน แต่เมื่อคิดๆดูแล้วก็เหมือนเป็นของขวัญจากสวรรค์ โชคชะตาของพวกเจ้าสองสามีภรรยานั้นเกี่ยวพันกันลึกซึ้ง ข้าเองก็ไม่อาจแยกพวกเจ้าออกจากกันได้ แต่คำพูดของเจ้าเช่นนี้ก็ทำให้ข้ารู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน”

“แฝดห้า ?”

“แฝดห้า ?”

เมื่อได้ยินว่าคลอดลูกแฝดห้าคน ทุกคนก็เกิดความโกลาหลขึ้นทันที แฝดสองพวกเขาพอจะเคยเห็นมาบ้าง รูปร่างหน้าตาดีมาก อีกทั้งยังฉลาดอีกด้วย แต่ถ้าเป็นแฝดห้าล่ะจะเป็นเช่นไร

ทุกคนต่างพูดคุยโต้เถียงกันขึ้นมา จนลืมไปว่ากำลังอยู่ในท้องพระโรง

อันหลิงหยุนรู้สึกเก้อเขิน เกิดลูกแฝดห้าคนนั้นเป็นเรื่องที่พบเห็นได้ยาก แต่ก็ไม่น่าตกอกตกใจกันเช่นนี้

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองซูอู๋ซินที่นั่งอยู่ด้านบน แน่นอนว่าเขาจงใจ

“ข้าเป็นคนพูดตรงไปตรงมามาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่ก็พูดด้วยความจริงใจ หยุนหยุนเป็นพระชายาของข้า พวกเราสองสามีภรรยาไม่มีทางแยกจากกันแน่นอน นอกเสียจากข้าจะตายไปจากโลกนี้เสียก่อน

ถ้าหากมีคนเข้ามาขัดขวาง หรือบังคับให้พวกเราสองสามีภรรยาต้องแยกจากกัน ต่อให้มือของข้าจะไร้เรี่ยวแรง ก็จะขอต่อสู้จนตัวตาย ให้เลือดไหลนองไปทั่วแผ่นดิน”

ทุกคนต่างโวยวายขึ้นมา นี่มันหยิ่งยโสเกินไปแล้ว

“คำพูดของเจ้าเช่นนี้ ดูจะฟังไม่ค่อยลื่นหูนัก สิบเจ็ดปีก่อนก็เคยมีคนพูดกับข้าเช่นนี้ แต่ข้ายังหัวเราะเยาะเขา บอกว่าเขานั้นคุยโวโอ้อวด แต่คิดไม่ถึงว่าสิบเจ็ดปีให้หลัง คำพูดที่ราชบุตรเขยพูดกับข้าเหมือนคำพูดที่ฮองฟูพูดกับข้าไม่มีผิด ทำให้รู้สึกแปลกใจจริงๆ

ก็ดี เจ้ามีจิตใจที่แน่วแน่มั่นคงเช่นนี้ก็ดี ส่วนความสามารถของเจ้านั้น เอาไว้รอให้วันนั้นเกิดขึ้นจริงๆเสียก่อน แล้วข้าจะคอยดู

ตอนที่ข้าอายุยังน้อยก็เคยรักตี้จูน อยากที่จะไปกับเขาทุกหนทุกแห่ง ไม่สนใจความขัดแย้งระหว่างสองประเทศ ข้าจึงได้ตามเขาไป

เดิมทีเขาสามารถสืบทอดอำนาจปกครองหนานอี้ต่อไปได้ มีเหม่ยเหรินในวังหลังของเขา ส่วนข้าเองก็สามารถครอบครองวังหลังของข้าอย่างสงบ เพียงแต่......ข้าเองก็รักเขา เขาเองก็รักข้า ความรักทำให้คนไม่คิดถึงสิ่งอื่นใดอีก

ดังนั้นข้าและเขาต่างก็ละทิ้งแผ่นดิน ออกไปท่องเที่ยวด้วยกัน

แต่คิดไม่ถึงว่า ประเทศเฟิ่งจะไม่ยอมปล่อยข้าไป หนานอี้เองก็ไม่ยอมปล่อยเขาไปเช่นกัน

พวกเราถูกตามฆ่า จนไปถึงหน้าผาสูง

ตอนนั้นเองเขาสามารถหลบหนีไปได้ แต่ข้าได้ตั้งครรภ์ลูกของเขาแล้ว เพื่อที่จะให้ข้าสามารถหนีรอดไปได้ เขาจึงแสร้งทำเป็นว่าร่างกายไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เพื่อที่จะล่อให้พวกเขาออกไป คนเหล่านั้นบังคับให้เขากระโดดลงจากหน้าผา

ความหวังของข้าทั้งหมดสูญสิ้นไปในพริบตา อยากที่จะตายไปพร้อมกับเขา แต่ก็เป็นห่วงลูกที่อยู่ในท้อง นั่นคือเลือดเนื้อของเขาเพียงชีวิตเดียวที่เขาเหลือเอาไว้บนโลกนี้ แล้วจะให้ข้าทำได้ลงคอได้อย่างไร ?

เพื่อเด็กคนนี้แล้ว ข้าจึงได้หลบหนีต่อไป