ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 753

บทที่ 753 ถูกข้าราชสำนักล้อมเอาไว้

“อ๋าวกวงเหลียน เจ้าคงจะรู้ความผิดดีใช่ไหม ?”

เมื่อจัดการกับเฟิ่งป่ายหมิงเฟิ่งป่ายเสี้ยวแล้ว ก็มาถึงตาของเฉิงเสี้ยงแล้ว

อ๋าวกวงเหลียนเงยหน้าขึ้นมองเฟิ่งป่ายซู : “ที่ฝ่าบาททรงตรัสมา หม่อมฉันไม่เข้าใจ”

“เจ้าไม่เข้าใจ ข้าก็จะพูดให้ฟัง เฟิ่งป่ายหมิงสมรู้ร่วมคิดกับฮ่องเต้หนานอี้ ส่วนเจ้านั้นสมรู้ร่วมคิดกับคนในราชสำนัก คนที่อยู่ข้างกายข้าส่วนมาก ล้วนแล้วแต่เป็นคนที่เจ้าจัดหามาทั้งสิ้น เรื่องที่ข้าพบกับตี้จูน คิดว่าคงมีคนไปแจ้งให้เจ้ารู้ เมื่อเจ้ารู้ว่าตี้จูนกลับมาก็นั่งไม่ติด ในเจ้าเจ้าอยากให้อ๋าวชิงกุมอำนาจวังหลังทั้งหมด แล้วบริหารจัดการงานบ้านงานเมือง นี่ไม่ใช่เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นในเร็วๆนี้ ข้าพูดอะไรผิดไปหรือไม่ ?”

“ฝ่าบาท ถึงแม้อ๋าวชิงจะเป็นลูกของหม่อมฉัน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องเป็นคนแจ้งข่าวแก่หม่อมฉัน......”

อ๋าวกวงเหลียนนิ่งเงียบไป แล้วไม่พูดอะไรอีก

เฟิ่งป่ายซูพูดอย่างไม่สบอารมณ์ : “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้ายังจะมีข้อแก้ตัวอะไรอีก ? เจ้าเป็นถึงเฉินเสี้ยงของประเทศเฟิ่ง ไม่เพียงแต่ยักยอกเงินของหลวง แต่ยังแอบไปสร้างคฤหาสน์ไว้ภายนอกอีกหลายหลังด้วย อีกทั้งยังไปฉุดสามีของคนอื่น เรื่องนี้ไม่ได้เป็นความลับมานานแล้ว สารลับที่ข้าได้รับนั้นก็พอที่จะทำให้เจ้าเข้าไปนอนอยู่ในโลงได้แล้ว

มิหนำซ้ำเจ้ายังวางอำนาจบาตรใหญ่ ตอนที่เจ้าสร้างบ้านในเมืองหลวง มีคนเข้ามาขัดขวางเจ้า เจ้าก็ตีเขาจนตาย

ยังไม่นับรวมเรื่องนี้อีก ที่เจ้าซื้อขายตำแหน่งของข้าราชการในราชสำนัก จับกุมเหล่าขุนนางที่ภักดี นำไปสู่การทะเลาะเบาะแว้งกัน และเข่นฆ่าผู้ที่จงรักภักดี”

“ฝ่าบาท ทรงกล่าวหาหม่อมฉันโดยไม่มีหลักฐาน หม่อมฉันกังวลนัก”

“ทหาร นำออกมาดู” เมื่อเฟิ่งป่ายซูพูดจบก็มีคนยกกล่องใบหนึ่งเข้ามา เมื่อเปิดดูด้านในมีเอกสารที่เป็นความลับและคำสารภาพจำนวนหนึ่ง

เมื่ออ๋าวกวงเหลียนเห็นของที่อยู่ในกล่องก็ทำเพียงแค่ยิ้มออกมาสวยสีหน้าเรียบเฉย : “ฝ่าบาท เอกสารสามารถปลอมแปลงขึ้นมาได้ หม่อมฉันไม่ยอมรับ ขอฝ่าบาททรงตรวจสอบโดยละเอียดด้วย”

“อ๋าวกวงเหลียน เจ้าเป็นคนประเภทที่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ข้าก็จะให้เจ้าได้พบกับพยาน” เฟิ่งป่ายซูหันมองประตูพระตำหนักเฟิ่งเซียว อันหลิงหยุนเองก็มองตามไปที่ประตูเช่นกัน มีคนหนึ่งคนเดินเข้ามาจากประตู

เป็นผู้หญิงอายุราวๆสี่ห้าสิบปีคนหนึ่ง เดินเข้ามาโดยใช้ไม้เท้าพยุง แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่ดูรกรุงรัง

ผมของนางยุ่งเหยิง หน้าตาก็สกปรก แต่ก็พอจะมองเห็นใบหน้าของนางได้ เมื่อลองมองอย่างละเอียดแล้วนางก็เป็นคนที่มีผิวพรรณที่ขาว และเป็นผู้หญิงที่หน้าตาดีทีเดียว

“อ๋าวกวงเหลียน ท่านยังจำข้าได้ไหม ?” นางกัดฟันพูด จ้องมองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความแค้น

อ๋าวกวงเหลียนผงะไปชั่วครู่ : “เซียวเหอ?”

“ท่านยังจำข้าได้นี่ ท่านทำร้ายข้าจนเป็นแบบนี้ แล้วพาตัวสามีของข้าไป วันนี้ข้าจะให้ท่านชดใช้ด้วยชีวิต”

อ๋าวกวงเหลียนใบหน้าซีดเผือด : “เจ้าบอกว่าข้าทำร้ายเจ้า เจ้าเองก็ไม่ใช่คนดี เจ้าเก็บเงินของคนอื่น เจ้า......”

“สามีของข้าสามารถเป็นพยานได้ ฝ่าบาท สามีของข้าถูกนางแย่งไป ถ้าหากตอนนี้ลองไปค้นบ้าน ข้าคิดว่าน่าจะหาคนเจอ”

“เบิกตัวก่วงยุ่น”

มีคนเดินเข้ามาจากด้านนอกวิหาร เป็นชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบปี เป็นชายหนุ่มที่รูปร่างหน้าตาดี สวมใส่เสื้อผ้าสีเขียว ดูแล้วสง่างามเป็นอย่างมาก เป็นชายหนุ่มที่ดูดีทีเดียว

“ก่วงยุ่นถวายบังคมฝ่าบาท”

ก่วงยุ่นคุกเข่าลง อ๋าวกวงเหลียนรู้สึกขำ : “ก่วงยุ่น เจ้าลองบอกมาซิว่า เจ้าเป็นสามีของใคร ?”

“......”

อันหลิงหยุนเกือบจะสำลักออกมา ผู้หญิงสองคนนี้อายุปูนนี้แล้ว ยังจะมาแย่งชายหนุ่มกันอีก

ก่วงยุ่นพูดว่า : “ทูลฝ่าบาท เดิมทีหม่อมฉันถูกพ่อแม่นำตัวมามอบให้เป็นสนมของใต้เท้าเซียวเหอเพื่อเป็นของกำนัล ใต้เท้าเซียวจึงจัดงานแต่งงานขึ้น แต่คิดไม่ถึงว่าในคืนส่งตัวเข้าหอจะถูกชิงตัวไป และคนที่ชิงตัวข้าไปก็คืออ๋าวกวงเหลียน !”

เฟิ่งป่ายซูหันมอง : “อ๋าวกวงเหลียน เจ้ามีอะไรจะพูดอีกไหม ?”

“เหอะเหอะ......ในเมื่อตั้งใจที่จะเอาผิดหม่อมฉันอยู่แล้ว หม่อมฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก หม่อมฉันไม่ยอมรับ ฝ่าบาทเห็นว่าเป็นเช่นไรก็เป็นเช่นนั้นเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

อ๋าวกวงเหลียนหันมองอ๋าชิงที่ยืนอยู่ข้างๆ นั่นคือลูกสาวของนาง

นางไม่เชื่อว่าเฟิ่งป่ายซูจะทำได้ลงคอ

แต่ตอนนี้อ๋าวชิงไม่พูดอะไร อ๋าวกวงเหลียนจึงรู้สึกแปลกใจ

“มีทั้งพยานและหลักฐานพร้อมมูล วันนี้ข้าจะส่งเจ้าไปขังในคุกหลวง เจ้าทำผิดก็ให้คนของเจ้าเป็นคนจัดการ เรื่องนี้ยกให้เป็นหน้าที่จองอ๋าวชิงจัดการ”

อ๋าวกวงเหลียนตกตะลึง : “ฝ่าบาท หม่อมฉันเป็นอาจารย์ของพระองค์นะเพคะ”

“เพราะว่าเจ้าเป็นอาจารย์ของข้า ข้าจึงไม่ลงโทษประหารเจ้า แต่ก็ไม่คิดที่จะทำให้ผู้อื่นต้องขุ่นเคืองใจ”