ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 76

บทที่ 76 เลือกยาในห้องเก็บยา

องครักษ์ก้มหัวไม่พูดไม่จา กงชิงวี่ถามว่า: “แน่ใจหรือ?”

เมื่อครู่ตอนที่กงชิงวี่มาถึง ที่ถูกองครักษ์ขวางไว้นั้น เขาเห็นหมดแล้ว เดิมทีคิดว่านางคงจะฟ้อง แต่ตอนนี้พูกเช่นนี้ ทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้เขารู้สึกไม่คุ้นเคยเลยจริงๆ

“ท่านอ๋อง เมื่อครู่พวกเราได้พูดกับพระชายาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ไม่กล้าปิดบัง เพราะรู้ผลที่จะตามาของการปิดบังเป็นอย่างดี

กงชิงวี่ถามว่า: “พระชายาล่ะ?”

“พูดกันแล้วเพคะ” อันหลิงหยุนได้แต่ยอมรับ หากนางไม่ยอมรับ องครักษ์ก็จะถูกลงโทษเพราะพูดโกหก

แต่ถ้าหากนางไม่ยอมรับ กงชิงวี่ก็สามารถเอาชนะนางได้อยู่ดี สู้นาง!

อันหลิงหยุนรอให้กงชิงวี่ตำหนิอยู่ แต่กงชิงวี่ทำเพียงแค่มองไปที่องครักษ์แล้วพูดว่า: “ต่อไปห้องเก็บยาให้พระชายาเป็นผู้รับผิดชอบ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

องครักษ์ผลีกทางให้อย่างประหลาดใจ กงชิงวี่เข้าไปในห้องเก็บยาแล้ว อันหลิงหยุนจึงรีบตามเข้าไป

ห้องเก็บยาของจวนอ๋องเสียนใหญ่กว่าห้องเก็บยาของจวนแม่ทัพสองเท่า อีกทั้งมีตัวยาที่มีค่าอยู่มากมาย และมีอยู่อย่างครบถ้วน

อันหลิงหยุนได้ยินมาว่าที่นี่มียาล้ำค่าอยู่เป็นจำนวนมาก อยากจะเข้ามาดูนานแล้ว แต่ทุกครั้งที่ถามหายา ก็จะมีคนคอยนำไปให้ นางจึงไม่มีโอกาสเสียที วันนี้ได้เข้ามาข้างใน อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น ห้องเก็บยาของจวนอ๋องเสียน ไม่ธรรมดาจริงๆ

อันหลิงหยุนเดินไปถึงหน้ากล่องเก็บยา จึงเปิดออกดูยาที่อยู่ด้านใน แล้วจึงหยิบขึ้นมาดมหนึ่งชนิด เป็นของชั้นหนึ่งจริงๆ

เมื่อก่อน อันหลิงหยุนเพื่อที่จะปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมในถิ่นทุรกันดาร จึงคุ้นเคยกับตัวยาต่างๆในชนบทเป็นอย่างดี อีกทั้งยังตั้งใจศึกษายาแผนโบราณของจีนเป็นเวลาปีกว่า ดังนั้นจึงพูดได้ว่า อันหลิงหยุนคุ้นเคยกับตัวยาเป็นอย่างดีเลยที่เดียว

เมื่อเปิดกล่องออก อันหลิงหยุนก็เริ่มหาตัวยาที่ต้องการ ได้แก่ บัวหิมะ หวงฉี พุทราจีน ไป่เหอ เม็ดบัว......

จรงๆแล้วก็ไม่ใช่ตัวยาล่ำค่าอะไรนัก ที่จะไม่สามารถหาได้ แต่ในเมื่อที่นี่มี นางก็จะไม่เกรงใจแล้ว

อันหลิงหยุนนำตัวยาที่หามาได้วางไว้อย่างดี แล้วไปหาตัวยาที่นางยังไม่เคยเห็น อีกทั้งยังล้ำค่าอย่างมากอีกด้วย

ได้พบกับโสมจีนหนึ่งต้น ซึ่งดึงดูดสายตาของันหลิงหยุนเป็นอย่างมาก

อันหลิงหยุนยืนอยู่ด้านหน้าของโสมจีนด้วยความมึนงง โสมจีนเป็นของที่โปรดปราน แต่โสมจีนที่ใหญ่ขนาดนี้ อันหลิงหยุน้เพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก

กงชิงวี่ถามว่า: “โสมจีนช่วยดูแลผิวพรรณได้ใช่ไหม?”

“อืม โสมจีนถือเป็นที่สุดของการดูแลผิวพรรณ เพียงแต่คนปกติรู้จักแต่เพียงวิธีการนำมากิน แต่ไม่รู้วิธีการนำมาใช้ภายนอก”

“อย่างนั้นหรือ?”

น้ำเสียงของกงชิงวี่แฝงไปด้วยการเยาะเย้ย อันหลิงหยุนรู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนใจกว้างขนาดนั้น อีกทั้งไม่มีทางเชื่อในสิ่งที่นางพูด

แต่นางเองก็ไม่ได้คิดที่จะอธิบายให้มากความ คนบางคน อธิบายมากเกินไป ก็ไม่เท่ากับไม่ต้องอธิบายอะไรเลย

กงชิงวี่เดินไปข้างๆอันหลิงหยุน ได้กลิ่นของโรสแมรี่จางๆอยู่บนตัวนาง ก็รู้สึกจิตใจเบิกบานผ่อนคลาย

สำหรับโรสแมรี่นั้น กงชิงวี่ก็พอจะเคยทำความรู้จักมาบ้าง ว่าเป็นตัวยาแบบกลิ่นชนิดหนึ่ง ไม่เพียงแต่มีคุณค่าทางยาสูง แต่มักจะถูกนำมาใช้ในการดึงดูดด้วยเช่นกัน

ถ้าหากไม่ใช่เพราะช่วงนี้พอที่จะเข้าใจในตัวนางขึ้นมาบ้างแล้ว คงจะต้องเข้าใจผิดว่านางมีกลอุบายอะไรมาคิดร้ายกับเขาอย่างแน่นอน!

รออยู่สักพัก กงชิงวี่ถึงจะสามารถพาตัวเองหลุดออกมาจากกลิ่นอายความหอมของโรสแมรี่ได้ แล้วจึงก้มหน้าลงถามว่า: “ไม่ใช่ว่าจะนำกลับบ้านไปให้แม่ทัพอันหรอกหรือ?”

อันหลิงหยุนคิดอยู่แล้วว่าเขาจะต้องถามเช่นนี้แน่ จึงรีบตอบทันทีว่า: “ไม่ใช่แน่อน”

“อย่างนั้นหรือ?” แล้วจึงมองไปที่อันหลิงหยุนอย่างมีนัยยะ กงชิงวี่เดินจากมา แล้วมองไปทางโสมพันปีต้นนั้น: “หากพระชายาอยากจะนำกลับจวนแม่ทัพไปคารวะแม่ทัพอันล่ะก็ ข้าก็จะเห็นแก่จิตใจที่กตัญญูของพระชายา จะมอบให้พระชายาก็ได้”

เขาจะใจดีขนาดนั้นเชียวหรือ? อันหลิงหยุนไม่อยากจะเชื่อ!

ถึงแม้จวนแม่ทัพจะเทียบไม่ได้กับจวนอ๋องเสียน แต่ท่านพ่อสุขภาพดีมาตลอด ยังไม่ถึงเวลาที่จะต้องกินของบำรุง สำหรับโสมนั้น เป็นของที่บำรุงอย่างมาก ควรกินแต่น้อย แต่ข้าก็หวังว่าท่านอ๋องจะมอบโสมให้แก่ข้า เพื่อที่จะใช้บำรุงผิวพรรณให้แก่ไทเฮา”

“โอ้!”

กงชิงวี่รู้สึกขำ แล้วหันหลังเดินไปนั่งอีกด้านหนึ่ง

อันหลิงหยุนรู้ดีว่า เขาไม่ได้พูดง่ายขนาดนั้น

แต่นางอยากได้โสมต้นนี้จริงๆ เพื่อที่จะนำไปเป็นยาให้ไทเฮา

ต้นใหญ่ขนาดนี้หาได้ยาก ถ้าหากสามารถนำมาใช้เป็นยาได้ ก็คงพอจะไว้ใช้ได้สักระยะหนึ่ง

อันหลิงหยุนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจที่จะลองขออันชิงวี่ดู

จึงหันกลับไปหาอันชิงวี่ แล้วอันหลิงหยุนจึงถามว่า: “ท่านอ๋อง ท่านจะให้ข้าทำอย่างไร เพื่อที่จะยอมมอบโสมต้นนี้ให้แก่ข้า?”

“นี่พระชายายังจะกล้าขอจริงๆหรือ?” กงชิงวี่สีหน้าเฉยชา

“ท่านอ๋อง ในเมื่อเสียดายก็ช่างเถอะ”

อันหลิงหยุนเองก็ไม่คิดอยู่แล้วว่ากงชิงวี่จะยอมรับปากเรื่องนี้ พูดไปก็เสียเวลาเปล่า คนตระหนี่ไม่มีทางที่จะยอมให้คนร่วงแม้แต่เส้นเดียว!

“ข้าไม่ได้เสียดาย เพียงแต่ว่าข้าเตรียมที่จะนำเข้าวังเพื่อถวายให้แก่เสด็จแม่” กงชิงวี่พูดเบาๆ

“เช่นนั้น ท่านอ๋องก็นำไปถวายเถอะเพคะ” อันหลิงหยุนเองก็ไม่บังคับ เพราะถ้าส่งเข้าวัง ยังไงเสียก็ต้องส่งต่อให้นาง

เพียงแต่ว่าอย่าเชื่อคำพูดของผู้ชายเป็นดีที่สุด ก่อนจะเข้ามาก็พูดกับองครักษ์ที่เฝ้าประตูอย่างชัดเจนว่า ต่อไปห้องเกบยาให้นางเป็นคนรับผิดชอบ นางดีใจอยู่ได้เพียงชั่วครู่ มาตอนนี้แม้แต่โสมต้นเดียวก็นึกเสียดายแล้ว

ครั้งหน้า นางไม่มีทางเชื่อเขาอีกอย่างเด็ดขาด

ไปหาตัวยาอื่นๆ อันหลิงหยุนก็ไม่ได้นำไปเยอะเท่าไหร่นัก แต่ละอย่างก็เตรียไปอย่างละนิดอย่างละหน่อย แล้วจึงเก็บอย่างดี เตรียมตัวจะเดินออกไป

กงชิงวี่ลุกขึ้นแล้วมอง: “แค่นี้หรือ?”

ไม่เอาโสมต้นนั้นแล้วจริงๆ!