ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 773

บทที่ 773 ความน่าเกรงขามของหนานอี้

แต่นางชอบ เมื่อเขาพูดแบบนี้ได้ก็หมายความว่าเขารักนางจริง ๆ

ไม่มีใครอยากจะจากไปคนสุดท้าย คนที่เหลืออยู่จะเป็นทุกข์มากเพียงใด อยู่ในโลกนี้อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย ยังจะมีความหมายอะไรอีก?

คนที่ฆ่าอีกฝ่ายแล้วค่อยตายตามได้ ล้วนเป็นคนที่รักมากที่สุด

"ข้ามีชีวิตอยู่ถึงเก้าสิบเก้า ท่านมีชีวิตอยู่ถึงหนึ่งร้อยสาม เราตายด้วยกัน เกิดใหม่ชาติหน้าท่านไปครอบครัวที่ร่ำรวยของท่าน ข้าก็จะไปเกิดที่หน้าประตูบ้านของท่าน เมื่อโตขึ้นค่อยแต่งงานกัน แล้วอยู่ด้วยกันทุก ๆ ชาติไป”

กงชิงวี่หายใจเข้าลึก ๆ "หลิงหยุน ข้าไร้ความสามารถจะตามไปอยู่กับเจ้าได้อย่างไร?"

อันหลิงหยุนรู้สึกขัน "ข้าไม่ได้มองตรงนั้น จะมีลูกกับท่านมากกว่านี้ได้ไหม ท่านอ๋องอย่าบอกนะว่าคิดเป็นจริงเป็นจังว่าข้าชอบท่านอ๋องเข้าแล้ว?"

สีหน้าของกงชิงวี่หม่นลง “ฮึ!”

เมฆดำในใจของอันหลิงหยุนไม่ทันสลายไปเลย ช่างเป็นคลื่นระลอกแล้วระลอกเล่าจริง ๆ

กงชิงวี่กอดนางจากด้านหลัง เมื่อลมพัด กลิ่นหอมจากผมของอันหลิงหยุนก็กระจายออกมา กงชิงวี่สูดดม "หอมมาก!"

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองกงชิงวี่ "ท่านอ๋อง หากข้าจากไปจริง ๆ ท่านก็ไม่ต้องไปชกกำแพงล่ะ ข้าจะต้องกลับมาอีกแน่นอน"

“ข้าจะไปหาเจ้า”

“อย่าไปหา หากท่านอ๋องหลงทางขึ้นมาจะทำอย่างไร?”

“ไม่หรอก ข้าจะต้องหาหลิงหยุนเจออย่างแน่นอน”

กงชิงวี่สาบานว่า เขาจะหาอันหลิงหยุนให้เจอ พวกเขาจะไม่แยกจากกัน

“ถ้าเช่นนั้นเราสัญญากัน สามปีข้ายังไม่กลับมา ท่านอ๋องค่อยไปตามหา แม้ว่าท่านอ๋องจะไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว แต่ก็ต้องรอข้าสามปี”

กงชิงวี่ไม่ได้ตอบ อันหลิงหยุนกล่าวต่อ "ข้าสามารถให้กำเนิดลูกสาวคนหนึ่งให้กับท่านอ๋องได้"

กงชิงวี่มองอันหลิงหยุน “เจ้าหลอกข้าอีกแล้ว ช่วงนี้ข้าคิดเรื่องนี้มาตลอด ไม่ใช่ว่าเดี๋ยวพอให้กำเนิดบุตรชายเสร็จแล้ว ก็ไม่สามารถให้กำเนิดได้อีกหรือ นี่มันก็ผ่านมานานแล้ว ยังไม่มีลาดเลาอีก”

"นั่นเป็นเพราะข้าได้ใช้มาตรการบางอย่าง ไม่มีแค่ชั่วคราวเท่านั้น" เดิมทีอันหลิงหยุนไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้ นางก็รู้ว่ากงชิงวี่จะไม่มีความสุข แต่เพื่อปกป้องกงชิงวี่ เป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องจ่ายไปบ้าง

กงชิงวี่ผลักอันหลิงหยุนออกไปจริง ๆ และจ้องนางด้วยความโกรธ ดวงตาคู่นั้นราวกับจะกินคน

อันหลิงหยุนกลอกตาโต้ง ๆ ไปที กลัวเขางั้นหรือ?

กงชิงวี่ไม่มีความมั่นใจที่จะโกรธจริง ๆ จะเผชิญหน้ากับดวงตายั่วยุคู่นั้นของอันหลิงหยุน ความมั่นใจของเขาก็ไม่มากพอ

"ข้าอยากมีบุตรสาวมาตลอด หลิงหยุนทำเช่นนี้ก็เป็นการหลอกลวงข้า" สุดท้ายก็ไม่กล้าตะโกนโวยวาย เพียงแค่บ่นว่าเท่านั้น

อันหลิงหยุนมีคำอธิบาย "ประการแรกร่างกายของข้าไม่ค่อยดีมาตลอด ประการที่สองพวกเจ้าห้ายังเล็ก ให้กำเนิดน้องสาวตอนนี้ยังไม่เหมาะสม ข้าต้องการรอให้พวกเขาเดินได้ก่อนแล้วค่อยให้กำเนิด เวลาก็เหมาะสมพอดี

แม้ว่าท่านอ๋องจะร้อนใจไป แต่บางครั้งเด็กก็ต้องการโชคชะตา หากเป็นของของท่านอยากหลีกหนีก็ไม่อาจหลีกพ้นได้ หากไม่ใช่ของท่าน แม้ท่านอ๋องจะเสาะหาแทบเป็นแทบตาย ก็ไม่มีประโยชน์ หลักเกณฑ์นี้ท่านอ๋องยังไม่รู้อีกหรือ"

"แล้วตอนนี้ล่ะ?" กงชิงวี่สีหน้ารู้สึกผิด จะมีลูกสักคนเป็นเรื่องยากถึงเพียงนี้ และความรู้สึกที่ถูกบังคับมันก็ไม่ดีเอาเสียเลย

อันหลิงหยุนรู้สึกขัน "ท่านอ๋องไม่ได้บอกว่าจะไม่ให้กำเนิดแล้วหรือ?"

"ข้าเพียงแค่เป็นห่วง ในเมื่อไม่เป็นไรให้กำเนิดก็ได้"

"อืม"

กงชิงวี่เลิกคิ้ว "แล้วเมื่อไหร่จะให้กำเนิด?"

"กลับไปละกัน กลับไปก็ให้กำเนิด ท่านอ๋องรับปากข้าสิ เรื่องที่จะรอสามปี"

“ถ้าข้าไม่รับปากล่ะ?”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ให้กำเนิด เพื่อหลีกเลี่ยงที่เผื่อถึงเวลาแล้วท่านอ๋องหัวกระแทกตาย ลูกสาวไม่มีใครดูแล ให้คนเขารังแกเหมือนกับเจ้าของร่างเดิม

ท่านอ๋อง ท่านไม่เห็นอกเห็นใจเจ้าของร่างเดิมเลย ท่านไม่เคยคิดบ้างหรือว่า ที่จริงท่านก็ไม่ต่างอะไรจากพ่อของข้าเลย ต่างก็ไม่ได้เป็นคนที่จะอยู่กับลูกสาวได้นาน หากไม่มีข้า หากไม่มีท่าน ลูกสาวของเรากับเจ้าของร่างเดิมจะต่างกันอย่างไร? "