ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 774

บทที่ 774 จะต้องเห็นในสักวันหนึ่ง

"กล่าวเช่นนี้ ฝ่าบาทไม่ได้ตั้งใจที่จะร่วมมือกับข้าจับกงชิงเซวียนเหอให้ได้หรอกหรือ?" กงชิงวี่ไม่แยแส ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินอะไรเลย

ฮ่องเต้หนานอี้เหลือบมองม่านเตียงด้านข้าง "เจิ้งไม่ได้ไม่เต็มใจที่จะร่วมมือ แต่ไม่สามารถเนรคุณได้ กงชิงเซวียนเหออาจไม่ดีในสายตาของพวกเจ้า แต่ในสายตาของเจิ้งเขาได้ช่วยเจิ้งไว้ พวกเจ้าจะฆ่าลูกชายของเจิ้ง แต่เขาช่วยลูกชายของเจิ้งไว้ สิ่งนี้แตกต่างกันโดยธรรมชาติ"

"ถ้าอย่างนั้นฝ่าบาทอธิบายเรื่องที่ช่วงไม่นานมานี้องค์ชายสามไปลอบสังหารที่วังเฟิ่งได้หรือไม่ คนในนั้นมีเพียงไม่กี่เท่านั้นที่เป็นคนของหนานอี้ ส่วนคนที่เหลือล้วนเป็นคนของกงชิงเซวียนเหอ ท่านไม่ทราบงั้นหรือ?"

อันหลิงหยุนไม่รู้เรื่องนี้เลย ในตอนนั้นยังรู้สึกว่าการฆ่านั้นไม่ถูกต้อง ฟังดูตอนนี้เขารู้ตัวคนที่ทิ้งซูมู่หรงไว้และฆ่าคนของกงชิงเซวียนเหอตั้งแต่แรกแล้ว

ทำไมความคิดเขาจึงลึกซึ้งได้ถึงเพียงนั้น?

ฮ่องเต้หนานอี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง "เจิ้งต้องการไปฆ่าซูอู๋ซินที่วังเฟิ่ง มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะใช้คนของหนานอี้ ที่จริงคนของหนานอี้เลื่อมใสซูอู๋ซิน เจิ้งควบคุมตัวเขาเอาไว้ที่สุสานจักพรรดิอันมืดไร้แสงสว่างเป็นเวลากว่าสิบปี เขาออกมาและพรากทุกอย่างไปจากเจิ้งทันที ในสายตาของประชาชนเมืองหนานอี้แล้ว มีสถานะเช่นไร เจ้ายังดูไม่ออกอีกหรือ?

แม้แต่เด็กอายุไม่กี่ขวบ เกรงว่าก็ยังเคยได้ยินชื่อของซูอู๋ซิน แล้วเจิ้งจะให้ประชาชนของหนานอี้ไปได้อย่างไร? "

“กล่าวเช่นนี้แล้ว ยังนับว่ามีความร่วมมืออีกหรือ?”

กงชิงวี่กล่าวโวย ฮ่องเต้หนานอี้รำคาญเขาแทบแย่แล้ว

ถูกบีบบังคับจนพูดไม่ออกฮ่องเต้หนานอี้ถึงได้กล่าวว่า “ที่แท้ก็เป็นเขาจริง ๆ แต่เขาออกไปแล้ว เจิ้งสัญญากับเขาว่าถ้าเขาสามารถเข้าสู่ประเทศต้าเหลียงได้ จะช่วยเป็นกำลังส่วนหนึ่งให้ได้เมื่อเขาบัญชาการกองทัพ”

"ที่แท้……"

ใบหน้าของกงชิงวี่เย็นชา ราวกับว่าฮ่องเต้หนานอี้เป็นสุภาพบุรุษจอมปลอม ฮ่องเต้หนานอี้เห็นเขาก็โกรธ ในปีนั้นซูอู๋ซินก็เป็นเช่นนี้

เอารัดเอาเปรียบแล้วยังทำท่าทางบริสุทธิ์อีก!

“เจิ้งไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เขาช่วยสองสามครั้ง มักจะต้องมีการตอบแทนบ้างเสมอ อ๋องเสียนก็ไม่จำเป็นต้องมาพูดเช่นนี้กับเจิ้ง แม้ว่าอ๋องเสียนจะมีสถานะเหนือกว่าในประเทศต้าเหลียง แต่เมื่อมาที่หนานอี้แล้ว ก็เป็นแค่คนธรรมดาผู้หนึ่งเท่านั้น เจิ้งไม่มีเหตุผลที่จะต้องอธิบายให้เจ้าฟังมากถึงเพียงนี้เลย"

“ข้าก็ไม่ต้องการคำอธิบายของฝ่าบาท ฝ่าบาทไม่ต้องการร่วมมือก็ไม่เป็นไร”

กงชิงวี่เหลือบมองไปที่ขันที และกล่าวว่า "เชิญฝ่าบาทออกไปเถอะ"

"อ๊ะ!" ขันทีตะลึงไปชั่วขณะ น้ำเสียงนี้ ท่าทางเช่นนี้ เหตุใดจึงได้เหมือนกับอ๋องเซ่เจิ้งเพียงนี้!

ขันทีกระวนกระวาย จะฟังหรือไม่ฟังดี

ใบหน้าชราของฮ่องเต้หนานอี้แดงฉาน "ฮึ ไม่ประมาณกำลังตน ที่นี่คือที่ของเจิ้ง เจ้าคิดว่าเป็นที่ของซูอู๋ซินหรือ?"

"ตอนที่อ๋องเซ่เจิ้งจากไปเขาได้ฝากข้อความไว้ว่า ให้ข้าและหลิงหยุนอยู่ที่นี่ สถานะเทียบเท่ากับเขา ฮ่องเต้หนานอี้ก็คิดเป็นไปไม่ได้?"

"เจ้าพูดอะไร?"

ฮ่องเต้หนานอี้โกรธมาก กระทั่งแรงที่จะตบโต๊ะก็ยังไม่มี ยกมือขึ้นยังไม่ทันได้ตบก็ล้มลงไปข้างล่างเสียก่อน ซูมู่หรงรีบตะโกนเรียกเขา

อันหลิงหยุนดูท่าว่าไม่ดีแล้ว จึงลงจากเตียงทันที เมื่อไปถึงด้านล่างก็เห็นว่าฮ่องเต้หนานอี้ใกล้จะไม่ไหวแล้ว ใบหน้าโกรธเกรี้ยวจนกลายเป็นสีม่วงคล้ำ

อันหลิงหยุนรีบหยิบเม็ดยาออกมาใส่เข้าไปในปากของฮ่องเต้หนานอี้ และนำเข็มเงินมาปรับการไหลเวียนเลือดลมของเขา เพื่อให้หัวใจของเขาฟื้นคืนกำลังกลับมาได้บ้าง

ฮ่องเต้หนานอี้มองไปที่อันหลิงหยุนด้วยความเหม่อลอย อันหลิงหยุนเหลือกตาใส่กงชิงวี่อย่างไม่พอใจ คนที่โกรธอย่างถึงที่สุดก็สามารถต่อสู้กับผู้ยิ่งใหญ่ได้โดยไม่ต้องมีกำลังพลแม้แต่คนเดียว

กงชิงวี่ยังคงไม่เห็นด้วย นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างไม่แยแสใด ๆ ทั้งสิ้น

ลมหายใจของฮ่องเต้หนานอี้ดังถี่กระชั้นขึ้นมา อันหลิงหยุนไม่มีเวลาสนใจกงชิงวี่ วุ่นวายอยู่กับการวินิจฉัยรักษาฮ่องเต้หนานอี้ ฮ่องเต้หนานอี้ก็นับว่าให้ร่วมมือ อันหลิงหยุนบอกให้ทำอะไร เขาก็ทำ

ขณะนี้เขามองไปที่อันหลิงหยุนอย่างเลื่อนลอย อันหลิงหยุนก็หยิบยาอีกเม็ดให้เขา "อ้าปาก"

ฮ่องเต้หนานอี้อ้าปาก อันหลิงหยุนยัดยาเข้าไปแล้วพูดว่า "อมไว้ใต้ลิ้น อย่ากลืนลงไป"