ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 78

บทที่ 78 นั่ง

เมื่อได้ยินที่อันหลิงหยุนพูดอะไรบางอย่าง หมอจวนก็น้ำตาไหลนอง ดึงแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตา เกือบจะร้องครวญครางออกมา

อันหลิงหยุนเห็นแล้วก็ไม่สบายใจ จิตใจของหมอผู้เป็นพ่อแม่ ไปหาหมอแต่หมอก็ช่วยอะไรไม่ได้ นางเองก็ไม่สบายใจนัก

จึงพูดขึ้นว่า: “ไม่ทราบว่าลูกชายของท่านอายุเท่าไหร่?”

“สิบแปดปีแล้วพ่ะย่ะค่ะ” หมอจวนเช็ดน้ำตา สีหน้าตั้งตารอ

อันหลิงหยุนคิดชั่วครู่: “ข้าจะลองช่วยท่านดู แต่ท่านเองก็อย่าตั้งความหวังไว้มากนัก โรคเช่นนี้ข้าเห็นมาเยอะ ถ้าหากเกิดจากการตกใจ เริ่มต้นหากมีคนช่วยนำทาง ก็อาจจะยังพอมีโอกาส แต่ถ้าหากปล่อยไว้เป็นเวลานาน เช่นนั้นก็พูดยาก”

“พระชายา ขอเพียงท่านช่วยหม่อมฉันดู หม่อมฉันก็เต็มใจที่จะไปหาหนอนไหมฤดูหนาวบนเขาสือหลี่เป็นคนแรก พระชายา หม่อมฉันมีความจริงจะบอก หม่อมฉันมีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับหนอนไหมฤดูหนาว เพื่อลูกแล้วหม่อมฉันจะยอมบอก

อันหลิงหยุนรู้สึกผิดหวัง ต่อให้สามารถจับหนอนไหมฤดูหนาวมาได้จำนวนมาก แต่นางก็ต้องการความสามารถเช่นนี้ด้วย

“เอาอย่างนี้ ท่านไปพาลูกชายของท่านมา ข้าจะลองดูก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

“พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

ค่อยๆเล่าเรื่องของตนเองให้หมอจวนอีกสี่ห้าคนฟัง หลังจากนั้นจึงใช้เรื่องจับหนอนไหมฤดูหนาวมาล่อใจอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนเองก็พูดลำบาก อาหยู่จึงทนดูไม่ได้

“หมอจวนทุกท่าน ถึงแม้ไม่มีพวกท่านไปช่วยจับหนอนไหมฤดูหนาว ในจวนก็มีคนไปจับหนอนไหมฤดูหนาวให้ได้ พระชายาจิตใจงดงาม แต่ก็ไม่ได้เป็นคนโง่เขลา

เมื่ออาหยู่พูด หมอจวนต่างก็นิ่งเงียบ อันหลิงหยุนจึงพูดเพียงว่า: “ทุกท่าน ต่อให้ข้ามีใจคิดจะช่วย แต่ก็คงช่วยไม่ไหว ไม่ดีเท่ากับทุกท่านอยู่ช่วยที่นี่ เมื่อข้าทำงานเสร็จ ก็จะช่วยเหลือพวกท่าน พวกท่านว่าเป็นอย่างไร?”

เช่นนี้ก็ไม่มีอะไรติดค้างต่อกัน มีหนึ่งในนั้นเป็นผู้นำ ทูลถามขึ้นมาว่า: “ไม่ทราบว่าพระชายาต้องการทำเรื่องใด หม่อมฉันต้องทำอะไรบ้าง?”

“หมอจวนทุกท่าน ที่ข้านี้มีตัวยาอยู่หลายอย่าง แต่ต้องการจะบดให้กลายเป็นผงนั้นเสียเวลาอย่างมาก คืนนี้ข้าต้องการที่จะเห็นผงยา ไม่ทราบว่าทุกท่านพอจะมีวิธีที่ดีบ้างหรือไม่ เพื่อประหยัดแรง ประหยัดเวลา!”

เมื่ออันหลิงหยุนพูดจบ หมอจวนต่างก็รู้สึกโล่งใจ คิดว่ามีเรื่องใหญ่อะไรเสียอีก เรื่องง่ายๆเช่นนี้ ทำไมถึงไม่พูดตรงๆ

ทุกคนทยอยเดินไปดูตัวยาของอันหลิงหยุน มีเพียงไม่กี่ชนิด คงไม่ต้องใช้เวลานาน

ทุกคนปรึกษากัน ตัวยามีทั้งหมดสิบกว่าชนิด หนึ่งในหมอจวนพูดว่า: “พระชายา เอาอย่างนี้ดีไหม หม่อมฉันจะแบ่งให้เท่าๆกัน เมื่อบดเสร็จก็จะส่งให้พระชายา แล้วพระชายาลองดูว่าทรงพอใจกับผงยาที่หม่อมฉันบดหรือไม่”

“ก็ดี ถ้าเช่นนั้นต้องลำบากทุกท่านแล้ว” อันหลิงหยุนขอความช่วยเหลือ หมอจวนแต่ละคนล้วนแล้วแต่เป็นหมออาวุโสที่มีความสามารถอย่างมาก แต่ละคนก็มีความสามารถของตนเอง การบดยาก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร

อันหลิงหยุนให้สาวใช้ทั้งสองออกไป ให้พวกนางไปช่วยอาหยู่เลือกขวดกระเบื้องที่ลวดลายสวยงามมาจากในจวน

อันหลิงหยุนอยุ่ต่อเพื่อเรียนรู้ว่าจะบดตัวยาเหล่านี้ให้กลายเป็นผงยาที่ละเอียดที่สุดได้อย่างไร เพราะไม่ควรจะขอความช่วยเหลือจากคนอื่นไปเสียทุกครั้ง จึงควรจะไปเรียนให้รู้

คนมากแรงก็เยอะ ไม่นานตัวยาสิบกว่าชนิดก็กลายเป็นผงยา อันหลิงหยุนแอบจดจำเทคนิคของหมอจวนเหล่านี้ ถือว่าเป็นการแอบขโมยเคล็ดวิชาที่ได้รับประโยชน์มากมาย

เก็บผงยาเรียบร้อยแล้ว อันหลิงหยุนประหยัดเวลาไปได้มากทีเดียว ตอนนี้เองที่เหล่าหมอจวนพาคนป่วยจากที่บ้านเข้ามา เพื่อที่จะจัดการเรื่องนี้ อันหลิงหยุนถึงขั้นตั้งตัวเองขึ้นเป็นหมอ

ไม่ว่าจะเป็นใคร แค่นั่งลงนางก็ตรวจให้ ด้านข้างมีพู่กันและกระดาษวางไว้ ตรวจหนึ่งคนก็เขียนใบสั่งยาหนึ่งแผ่น

นางพบว่า เพียงแค่นางคิด เมื่อวางมือกดชีพจรของอีกฝ่าย นางก็จะสามารถเริ่มสแกนได้อัตโนมัติ สามารถมองออกได้ทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นโรคอะไร

คนก่อนหน้านี้หลายคน อันหลิงหบุนสามารถตรวจได้อย่างรวดเร็ว ใบสั่งยาก็เขียนให้แล้ว แม้แต่โรควัณโรค อันหลิงหยุนก็สั่งยาให้ ถึงแม้จะไม่หายขาด เพราะกำจัดต้นตอของโรคไม่ได้ แต่อย่างน้อยสั่งยาให้ก็เพื่อช่วยลดความเจ็บปวด ให้อาการป่วยทรงตัว

คนสุดท้ายคือลูกชายของหมอ ที่ตกใจจนปิดกั้นตัวเองคนนั้น อันหลิงหยุนเห็นว่าอีกฝ่ายอายุยังน้อย หน้าตาเกลี้ยงเกลา จึงรู้สึกทำใจไม่ได้ แต่นางเองก็ตรวจโรคนี้ไม่ได้ ในใจก็รู้สึกขอโทษ