ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 783

บทที่ 783 โน้มน้าว

เฟยยิงฝืนใจเดินตามอันหลิงหยุนลงเขาไป ขอเพียงกงชิงเซวียนเหอเดินไปคนเดียว ไม่ว่าจะผ่านไปยังจุดไหน ทุกที่ที่เขาเดินผ่านจะมีสัตว์ร้องครวญคำรามโหยหวนอยู่บนพื้น จากนั้นก็จะตายจากไปทันทีที่เขาเดินผ่าน อันหลิงหยุนจึงค้นพบว่า กงชิงเซวียนเหอสามารถปรุงยาพิษเองได้ แต่ที่นางกับเฟยยิงไม่เป็นไร ก็เพราะบนร่างกายของนางมีพิษ อีกทั้งเฟยยิงก็ได้กินยาของเขาเข้าไปนั่นเอง

ทั้งสองคนประคองกัน เดินตามกงชิงเซวียนเหอไปเรื่อยๆ อันหลิงหยุนพูดขึ้นว่า : “ ออกมาได้ก็ดี เจ้าก็ถือว่ามาเป็นยันต์กันภัยพิบัติให้ท่านอ๋องไปซะก็แล้วกัน

เขาทั้งร้ายกาจ ทั้งเย่อหยิ่งยโส หากปล่อยให้อยู่ที่นั่นเขาอาจจะทำร้ายท่านอ๋องได้ ทุกที่ที่เขาผ่านมีพิษที่ร้ายแรงมากแพร่กระจายจนเต็มไปหมด น่ากลัวเกินไปแล้ว! "

ชั่วขณะนั้นเอง เฟยยิงก็รู้ตัวขึ้นมาได้แล้ว เขาเพียงแค่มองอันหลิงหยุนเงียบ ๆ จากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก

ทั้งสองเดินตามกงชิงเซวียนเหอลงมาจนถึงเชิงเขา ก็ยังไม่เห็นกงชิงวี่มาเสียที

มีคนกลุ่มหนึ่งอยู่ที่ปลายอีกด้านของภูเขา ทั้งยังมีม้าอีกหลายตัว

หนึ่งในนั้นเห็นกงชิงเซวียนเหอ ก็รีบตรงเข้ามาหาทันที: "เจ้านาย อายู่ล่ะขอรับ?"

กงชิงเซวียนเหอในยามนี้ได้รับบาดเจ็บที่ใบหน้า มีคนนำสำลีที่ด้านบนนั้นแต้มผงยาเอาไว้ มาส่งให้กงชิงเซวียนเหอรักษาแผลทันที

"อายู่ตายแล้ว!" น้ำเสียงของกงชิงเซวียนเหอเรียบนิ่ง แต่อันหลิงหยุนยังพอมองออกได้ว่าในใจเขารู้สึกไม่สบายเท่าไรนัก

"อะไรนะขอรับ " จู่ๆสีหน้าของคนถามก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ทั้งยังเป็นสีหน้าที่เจ็บปวดโศกเศร้ามากอีกด้วย

"มันเกิดอะไรขึ้น อายู่ตายได้อย่างไรขอรับ?!" อันหลิงหยุนพลันเข้าใจขึ้นมาได้ในทันทีว่า ความสัมพันธ์ระหว่างคนตรงหน้ากับอายู่นั้น ต้องเป็นอะไรที่ไม่ธรรมดาแน่นอน

กงชิงเซวียนเหอปรายสายตากลับมามองอันหลิงหยุน ความเฉยชาเย็นเยียบในดวงตาเขาปรากฏออกมาให้เห็นเด่นชัด อันหลิงหยุนเข้าใจได้ทันทีว่า กงชิงเซวียนเหอหมายถึงอะไร

"เป็นกงชิงวี่ที่ฆ่านาง" อันหลิงหยุนไม่รอให้กงชิงเซวียนทันได้พูดอะไร ก็ชิงเป็นฝ่ายเปิดปากพูดออกมาเสียก่อน

กงชิงเซวียนเหอกับเฟยยิง ตกตะลึงอึ้งค้างกันโดยถ้วนหน้า คิดไม่ถึงว่าอันหลิงหยุนจะไม่เพียงไม่ยอมรับผิด กลับผลักเอาความผิดนั้นไปให้คนอื่น ทั้งยังผลักความผิดที่ว่านั้น ไปให้กงชิงวี่ตรง ๆ เสียด้วย

เฟยยิงอยากจะพูดอะไรออกมาบ้าง อันหลิงหยุน ก็รีบชิงเอ๋ยออกมาด้วยท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจว่า: "หรือเจ้าอยากให้พวกเราตายกันหมด นับตั้งแต่ที่เจ้าล่อลวงลักพาข้าออกมา เจ้าก็ควรรู้แล้วว่ามันไม่มีทางไหนให้หันหลังกลับไปได้อีก ถ้าเจ้าอยากตายก็รีบบอกข้าให้มันเร็วกว่านี้หน่อยสิ ข้าจะได้ไม่ตามเจ้าออกมา พอมาตอนนี้ทุกอย่างตกลงกันดีแล้ว ข้าก็ตามเจ้าออกมานี่แล้ว เจ้าก็ยังจะเป็นแบบนี้อีก เป็นเจ้านายของเจ้าสำคัญ หรือเป็นข้ากันแน่ที่สำคัญ?”

"นี่เจ้าพูดเรื่องบ้าบออะไรกัน?” เฟยยิงโกรธจนแทบอยากเข้าไปบีบคออันหลิงหยุนให้ตายไปซะให้พ้นๆ อันหลิงหยุนน้ำตาไหลเผาะ บทจะร้องไห้ก็ร้องออกมาได้เดี๋ยวนั้น "เจ้ารบเร้าให้ข้าตามเจ้าออกมา ข้าถึงกับทิ้งลูกของตัวเอง ทั้งยังตัดขาดความสัมพันธ์กับกงชิงวี่จนหมดสิ้น มาตอนนี้เจ้าทำกับข้าแบบนี้ เพราะอยากมีชีวิตรอดจึงไม่สนใจไยดีข้าแล้วใช่หรือไม่ ? เจ้าอย่าลืมนะว่าข้ากุมความลับเรื่องชั่วช้าของเจ้าเอาไว้ในมือ หากข้ากลับไปบอกกงชิงวี่ล่ะก็ เจ้าตายแน่! "

“เจ้าพูดจาเหลวไหล” เฟยยิงอ้าปากพะงาบ ๆ แต่กลับไม่อาจพูดสิ่งที่อยากพูดได้ โกรธจนร้อนใจจนอกแทบจะอกแตกตายอยู่แล้ว

กงชิงเซวียนเหอนึกขบขัน: "ดูไม่ออกจริง ๆ ว่าพระชายาเสียนผู้สง่างามทรงเกียรติจะกลัวตายขนาดนี้ เมื่อเจ้าอยากเล่น ข้าก็จะอยู่เล่นเป็นเพื่อนให้เจ้าเอง"

กงชิงเซวียนเหอหันกลับไปพูดว่า "นางเป็นภรรยาของกงชิงวี่ ในเมื่ออายู่ต้องตายด้วยน้ำมือของกงชิงวี่ เช่นนั้นเจ้าก็ฆ่าภรรยาของกงชิงวี่ทิ้งซะ เท่ากับเป็นการล้างแค้นให้อายู่แล้ว"

อีกฝ่ายตัวสั่นด้วยความโกรธอยู่นานแล้ว เขาแทบอดรนทนไม่ไหว อยากจะเข้าไปป่นกระดูกของอันหลิงหยุนให้เป็นผุยผง

อยู่ในถิ่นศัตรู อันหลิงหยุนต้องหาทางให้ตัวเองมีชีวิตอยู่รอดถึงจะดี

"ข้าจะฆ่าเจ้าให้ตาย!" อีกฝ่ายเงื้อง่าพุ่งเข้าหาอันหลิงหยุนอย่างบ้าคลั่ง อันหลิงหยุนรีบวิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังเฟยยิงทันที เฟยยิงรู้สึกเหนือคาดอยู่บ้าง

ได้ยินเสียงอันหลิงหยุนพูดว่า: "ถึงแม้ว่าข้าจะเป็นชายาของกงชิงวี่ แต่เขาก็ไม่เคยทำดีกับข้าเลยแม้แต่น้อย ที่ข้าออกมากับคนคนนี้ ก็เพื่อจะได้หนีพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราชของเขา ถ้าเจ้าอยากฆ่าเขาล่ะก็ ข้าสามารถช่วยเจ้าได้"