ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 784

บทที่ 784 ออกไปทำธุระข้างนอก

กงชิงเซวียนเหอรู้สึกอยากหัวเราะให้ก้องฟ้า: "เจ้านี่ไม่ใช่แค่ปลาซิวปลาสร้อย ที่ว่ายอยู่แต่ในบ่อจริงๆนั่นล่ะ กี่ครั้งกี่หนที่ข้าคิดจะฆ่าเจ้าให้ตายไปให้พ้น ๆ เจ้าก็ยังเอาตัวรอดไปได้ทุกครั้ง นี่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผลใดสินะ แม้แต่สวรรค์ก็ยังช่วยเจ้าเลย"

อันหลิงหยุนเองก็รู้สึกอยากหัวเราะไม่แพ้กัน:“แต่เจ้ายังไม่ฟังคำชักจูงด้วยเหตุผล ไม่ยอมเก็บรักษากำลังที่มีอยู่ หากท่านอ๋องอยากฆ่าเจ้า เขาจะไม่ปล่อยเจ้ากลับไปที่ต้าเหลียงง่าย ๆ แน่ แต่ถ้าเจ้าจะกลับไปให้ได้ เกรงว่าเจ้าคงมีแต่ต้องตายสถานเดียว พวกตัวปลอมของเจ้าเหล่านั้น ต่างก็ล้มตายกันไปจนแทบหมดแล้วกระมัง เจ้ามองว่าคนเหล่านั้น ไม่ได้มีค่าอะไรในสายตาของเจ้าเลยจริงๆน่ะหรือ?

พวกเขาต่างก็เป็นคนที่ติดตามรับใช้ ร่วมเป็นร่วมตายกับเจ้ามาโดยตลอด เจ้าตัดใจให้พวกเขาเอาชีวิตไปทิ้งได้จริงๆน่ะหรือ?

ลองคิดดูเถอะว่า หากพวกเขายังไม่ตาย เจ้ายังมีโอกาสได้พูดได้คุยกับพวกเขาอีก มันจะดีแค่สักไหน? "

“ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่อยากฟัง”

กงชิงเซวียนเหอมองตรงไปด้านหน้า ร้องถามออกไปว่าอีกนานแค่ไหน คนข้างหน้าบอกกับเขาว่าต้องใช้เวลาต้องนานแค่ไหน หลังจากนั้น กงชิงเซวียนเหอก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก

เฟยยิงอ่อนแอลงเรื่อย ๆ อันหลิงหยุนไม่มีไปเวลาสนใจกงชิงเซวียนเหอแล้วเช่นกัน นางหยิบยาเม็ดออกมาให้เฟยยิงกิน หลังจากกินยาเข้าไป เขาก็เริ่มเกิดอาการง่วงงุน ซบหน้าลงหลับไปกับแผ่นหลังของนาง

หลังจากเดินทางมานานกว่าหนึ่งชั่วยาม อันหลิงหยุนตามกงชิงเซวียนเหอไปถึงถนนหลักสายหนึ่ง จากนั้นเปลี่ยนไปขึ้นรถม้า แล้วเริ่มมุ่งหน้าลงไปทางใต้ หรือก็คืออาณาเขตของประเทศหวูโยนั่นเอง

หลังจากเดินทางมาเป็นเวลาสามวัน ในที่สุดก็มาถึงเขตพรมแดนของประเทศหวูโย มีคนมารอกงชิงเซวียนเหออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเปิดประตูเมือง พวกเขาก็เข้าไปในเวลาพลบค่ำ

เมื่อเข้าเมืองมาได้ อันหลิงหยุนรู้ดีว่า ต่อให้หนานอี้จะมาตามหาจนถึงที่นี่ แต่ก็ใช่ว่าจู่ ๆ จะสามารถเข้ามาในหวูโยได้ตามอำเภอใจ แม้ว่าหวูโยจะเป็นประเทศที่ไม่ได้แข็งแกร่งทรงพลังเท่ากับหนานอี้ แต่ก็ไม่เป็นการดี ที่จะกระตุ้นให้เกิดปัญหาระหว่างทั้งสองประเทศ

หลังจากเข้าไปในพระราชวังหวูโย กงชิงเซวียนเหอก็สวมหน้ากากหนังมนุษย์ เปลี่ยนใบหน้าของตัวเองอีกครั้ง เขายังมีคฤหาสน์ของตัวเองในประเทศหวูโย ทั้งยังมีร้านค้าที่เป็นธุรกิจของตัวเอง ขยายเครือข่ายเส้นสาย สร้างการเชื่อมต่อกับผู้คนมากมาย

เขายังมีนาเกลือ กับสวนชาในสถานที่ที่ดูเปล่าเปลี่ยว ค่อนข้างสันโดษแห่งหนึ่งในเมืองอีกด้วย กงชิงเซวียนเหออาศัยอยู่ที่นั่น

อันหลิงหยุนก็ต้องไปอยู่ที่นั่นด้วย

หลังจากได้รับการรักษาเพียงไม่กี่วัน เฟยยิงก็สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างใจแล้ว แต่ก็ยังมีอาการเจ็บปวดตามร่างกายอยู่ เป็นอาการที่จะเจ็บปวดขึ้นมาเป็นระยะ ๆ

ทุกครั้งที่ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดเช่นนี้ อันหลิงหยุนก็จะไปหากงชิงเซวียนเหอ มีเพียงยาที่เขาให้เท่านั้น จึงจะสามารถบรรเทาอาการเจ็บปวดเหล่านั้นได้

แต่ทุกครั้งที่ไป กงชิงเซวียนเหอก็จะต้องสร้างความลำบากให้อันหลิงหยุน ถ้าไม่ให้นางตากแดดอยู่นอกเรือน ก็ต้องให้ตากฝนจนเปียกปอน เมื่อเป็นอย่างนี้นานเข้า อันหลิงหยุนจึงมีสภาพอนาถาเสียจนพ่อของนาง ก็คงเกือบจำลูกสาวตัวเองไม่ได้แล้ว

ในวันนี้ตอนที่เฟยยิงเริ่มเจ็บปวดขึ้นมา เขาไม่ได้บอกอันหลิงหยุน เขาเพียงนั่งนิ่งๆอยู่คนเดียว นางเห็นเขาอาการไม่สู้ดี จึงเดินเข้าไปจับมือเขาเพื่อสแกนตรวจสอบอาการ เมื่อพบว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง นางจึงคิดจะไปหากงชิงเซวียนเหอ แต่กลับถูกเฟยยิงหยุดเอาไว้

“เจ้าอย่าไปอีกเลย สภาพเจ้าเป็นถึงขนาดนี้แล้ว หากยังไปอีก เจ้าอาจจะไม่ได้กลับมาอีกแล้วก็ได้นะ” เฟยยิงไม่อยากพูดอะไรมาก แต่เมื่อเห็นในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เขาก็เข้าใจแล้วว่า สาเหตุที่อันหลิงหยุน ต้องมาถูกคนอื่นบังคับควบคุม สั่งให้หันซ้ายหันขวาอยู่อย่างนี้ก็เพราะเขา เขาไม่มีหน้าจะไปพบท่านอ๋องได้อีกแล้ว

"ถ้าไม่ไป ทุกสิ่งที่ข้าทำมาก่อนหน้านี้ก็สูญเปล่าหมดน่ะสิ ช่วยเจ้าข้าก็ไม่ได้ขาดทุนอะไร ข้าเป็นหมอ การช่วยชีวิตคนมันคือหน้าที่อยู่แล้ว" อันหลิงหยุนผลักเฟยยิง หมุนตัวแล้วเดินออกไป เฟยยิงส่งเสียงร้องเรียกอยู่ข้างหลัง อันหลิงหยุนก็ไม่เหลียวหลังกลับ

อันหลิงหยุนใช้เวลาไม่นาน ก็มาถึงหน้าประตูห้องพักของกงชิงเซวียนเหอ อาเสี้ยวได้เห็นอันหลิงหยุน ก็รีบไปหยิบมีดออกมา นับตั้งแต่ที่เขารู้ว่า อันหลิงหยุนเป็นภรรยาของกงชิงวี่ เขาก็อยากจะฆ่านางให้ตายไปซะให้พ้น ๆ กระทั่งหลับฝันก็ยังอยากจะฆ่านาง อายู่ตายไปแล้วเขาก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่เช่นกัน ถ้าไม่ใช่เพราะว่า อยากจะอยู่แก้แค้นให้อายู่แล้วล่ะก็ เขาคงจะตายไปตั้งนานแล้ว

อันหลิงหยุนรู้ว่าอาเสี้ยวอยากฆ่านาง แต่ถ้าเขาสามารถฆ่านางได้จริง ๆ ป่านนี้ก็คงลงมือไปนานแล้ว คงไม่มัวรั้งรอมาจนถึงตอนนี้แน่

อาเสี้ยวตั้งใจจะเดินไปข้างตัวอันหลิงหยุน ทันใดนั้นเสียงของกงชิงเซวียนเหอก็ดังออกมาจากในห้อง: "เข้ามา"

อาเสี้ยวชะงักไปชั่วขณะ อันหลิงหยุนจึงสาวเท้าก้าวเข้าไป

ประตูถูกผลักเปิดออก อันหลิงหยุนถึงกับได้ยินเสียงอาเสี้ยวกัดฟันกรอดดังมาเข้าหู

ที่ด้านใน กงชิงเซวียนเหอกำลังนั่งดูบัญชีจำนวนหนึ่งอยู่ อันหลิงหยุนเข้าไปแล้ว ก็ยืนรออยู่ที่หน้าประตู เอ่ยปากออกไปโดยไม่ลังเลว่า "ข้ามาเพื่อรับยา ถ้าเจ้าอยากจะทรมานอะไรข้า ก็พูดมาตรงๆเถอะ"

"วันนี้มีธุระต้องทำ ไม่มีเวลาทรมานอะไรเจ้าหรอก เจ้าไปกับข้าด้วย ส่วนยาจะเอาให้กลับไปก่อน ข้าจะไปรอที่หน้าประตู" กงชิงเซวียนเหอโยนยาไปให้อันหลิงหยุน ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที

อันหลิงหยุนรับยา แล้วเอากลับไปส่งมอบให้เฟยยิง กำชับเฟยยิงไปสองสามประโยคว่าต้องดูแลตัวเองให้ดี ๆ จากนั้นจึงหันหลังเดินออกไป

เฟยยิงรู้สึกไม่วางใจ ลุกขึ้นเตรียมจะตามออกไป จึงถูกอันหลิงหยุนเอ็ดใส่ว่า: "อย่าเพิ่มปัญหาให้ข้าหน่อยเลย เจ้าหายดีแล้วพวกเราถึงจะหนีไปจากที่นี่ได้ ถ้าเจ้าอยากทำร้ายข้าก็ตามมา ข้าดูแลตัวเองได้น่า"

นั่นจึงทำให้เฟยยิงไม่ตามไปแล้ว นางออกไปหากงชิงเซวียนเหอที่นั่งอยู่บนรถม้า มีอาเสี้ยวเป็นคนขับ เมื่อเขาเห็นอันหลิงหยุน ก็อยากจะลงไม้ลงมือ อันหลิงหยุนอดรู้สึกหดหู่ไม่ได้ ได้เห็นอาเสี้ยวทีไร นางก็นึกถึงอาหยู่ทุกที ถ้าสามารถกำจัดนางได้ง่าย ๆ นางก็ไม่ใช่อันหลิงหยุนแล้ว อาเสี้ยวมีส่วนคล้ายกับอาหยู่ไม่น้อย ตรงที่มีคุณสมบัติออกไปทาง โง่เขลาเบาปัญญา พอๆกัน