ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 786

บทที่ 786 เป็นประเทศต้าเหลียงที่ทำไม่ถูก

มีหรือที่กงชิงเซวียนเหอ จะไม่เข้าใจความหมายของอันหลิงหยุน ระหว่างทางที่เดินไปจึงพูดขึ้นว่า: "พวกเขาจะหนีไปก็ย่อมได้ ไม่แน่ว่าบางทีข้าอาจหาตัวพวกเขาไม่พบ แต่หากเจ้าหาภาพร่างต้นแบบไม่พบ ข้าก็อาจส่งคนไปตามหา แล้วฆ่าพวกเขาทิ้งซะ"

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำพูดข่มขู่ อันหลิงหยุนกลับดูสงบนิ่งอย่างมาก: "ขอแค่ไม่มาฆ่าคนต่อหน้าข้า ข้าก็ไม่สนใจนักหรอก จะอย่างไรก็ได้"

"หืม?" กงชิงเซวียนเหอมองอย่างงุนงง

อันหลิงหยุนจึงพูดขึ้นว่า: "ข้ากลัวเลือด!"

"....."

จู่ๆกงชิงเซวียนเหอก็พลันรู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจมาก

อันหลิงหยุนเอ่ยขึ้นว่า "บางทีข้าอาจจะช่วยเจ้าได้ ทำตัวสุภาพกับข้าหน่อย ถ้าตัวทำตัวดีๆ ข้าอาจจะถือว่าเจ้าเป็นศิษย์ของข้าก็พอได้อยู่นะ"

"เจ้า?"กงชิงเซวียนเหอนึกอยากหัวเราะให้ฟันหัก อันหลิงหยุนไม่สนใจเขา ตั้งหน้าตั้งตาเดินขึ้นภูเขาไป

ทั้งสองเดินเร็วพอสมควร ไม่นานก็เข้าไปในหุบเขาได้แล้ว

ในหุบเขานั้นมีทางสายหนึ่งที่ใช้ขึ้นไปด้านบน ทั้งยังเป็นเส้นทางที่กว้างขวางอย่างมาก บนพื้นมีร่องรอยของล้อรถเป็นร่องให้เห็นมากมาย ในเวลานี้เอง อันหลิงหยุนก็พูดขึ้นว่า: "รถที่ขึ้นไปบนภูเขาล้วนเป็นรถเปล่า นั่นเพราะรอยล้อเป็นร่องตื้นๆ แต่รถขาลงกลับมีน้ำหนักมาก เพราะรอยล้อรถล้วนเป็นร่องลึก นี่แสดงให้เห็นว่าตอนที่ขึ้นเขาไป ไม่มีอะไรอยู่บนรถเลยสักอย่าง แต่พอขาลง บนรถต้องบรรทุกของที่มีน้ำหนักมากลงมา มีความเป็นไปได้ว่า อาจจะเป็นแร่เหล็ก หรืออีกนัยหนึ่งก็คือหน้าไม้เหล็ก "

"ความช่างสังเกตของเจ้านี่ไม่เลวเลยทีเดียว" กงชิงเซวียนเหอมองไปบนภูเขา ทั้งสองคนเดินขึ้นไป ยังไม่ทันไปถึงที่นั่น ท้องฟ้าก็มืดลงเสียก่อนแล้ว

บนภูเขาไม่มีของอะไรให้กิน อันหลิงหยุนไปหาผลไม้ป่ามาจำนวนหนึ่ง กงชิงเซวียนเหอจับงูมาได้ตัวหนึ่ง แต่อันหลิงหยุนนั้น แต่ไหนแต่ไรมาก็ทำใจกินเจ้าตัวนี้ไม่เคยได้เลยจริง ๆ นางจึงแค่ดูกงชิงเซวียนเหออย่างเดียว ส่วนนางก็กินผลไม้ของตัวเองไป

ทั้งสองคนพักผ่อนครู่หนึ่ง พอดึกสงัดก็เริ่มจุดคบไฟ แล้วค้นหาแหล่งแร่เหล็กในเขาลูกนี้

ค้นหากันกว่าครึ่งค่อนคืนจึงหาพบในที่สุด อีกทั้งนอกพื้นที่แหล่งแร่เหล็ก ยังมีลานถลุงแร่อยู่ด้วยพร้อมสรรพ

หลังจากพักผ่อนครึ่งคืน อันหลิงหยุนตื่นเช้ามา ก็ไปตรวจสอบแหล่งแร่ทันที กงชิงเซวียนเหอเข้าไปดูในเหมือง เห็นอันหลิงหยุนกำลังตรวจสอบลานถลุงแร่อยู่

จนเที่ยงแล้วทั้งสองคนถึงเพิ่งได้เจอหน้ากัน กงชิงเซวียนเหอส่งสัญญาณไฟ คนของเขาใช้เวลาเพียงครึ่งวัน ก็สามารถตามหาตัวเขาพบได้แล้ว

"เจ้าพบอะไรแล้วอย่างนั้นหรือ?" อันหลิงหยุนเริ่มจะหิวขึ้นมาบ้างแล้ว นางไปเจอเนื้อตากแห้งกับข้าวสารจำนวนหนึ่งอยู่ในห้องพัก ซึ่งอยู่บริเวณด้านนอกลานถลุงแร่

กงชิงเซวียนเหอนั่งลงอีกด้าน พลางมองอันหลิงหยุนอย่างแปลกใจ: "เจ้าลองทายดูสิ?"

"ด้านล่างของภูเขาลูกนี้ทั้งลูก ล้วนเป็นแร่เหล็กล่ะสิ?" อันหลิงหยุนพูดไปพลาง มือก็ทำอาหารไปพลาง ตั้งแต่ต้นจนจบ ดวงตาของกงชิงเซวียนเหอจับจ้องอยู่ที่นางอย่างไม่ละสายตา

"ทั้งหมดนั้นเอาไปสร้างหน้าไม้เหล็กได้ ใช้อย่างไรก็ใช้ไม่หมด"

“นั่นก็ไม่แน่เสมอไป แร่เหล็กจำนวนมากมายมหาศาลขนาดนี้ สามารถเอาไปใช้ทำอาวุธในการสงครามได้ ในกรณีนี้ขอเพียงมีคนเสียอย่าง เจ้าก็สามารถโค่นล้มประเทศต้าเหลียงได้แล้ว อีกทั้งในยามขาดแคลนเงินทอง เจ้าก็ยังสามารถขายอาวุธได้อีกด้วย แต่ว่าที่นี่เป็นที่ของประเทศหวูโย จะอย่างไรท้ายที่สุดก็ไม่ใช่ที่ของเจ้า หากว่าถูกพบเข้า เจ้าก็ต้องเป็นฝ่ายไป ดังนั้นเจ้าจะทำอะไรก็ระมัดระวังให้ดีด้วยล่ะ "

"น่าเสียดายแล้วที่เจ้าเกิดมาเป็นผู้หญิง!"

"ไม่น่าเสียดายหรอก ข้ามีลูกชาย และลูกชายของข้าจะต้องกลายเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ เป็นใหญ่เป็นโตในอนาคตอย่างแน่นอน"

อันหลิงหยุนพูดอย่างราบเรียบสงบนิ่ง นั่งลงสายตาจ้องมองที่กองไฟ

การใช้ชีวิตอยู่รอดในป่า นับเป็นเรื่องง่ายดายอย่างยิ่งสำหรับนาง

กงชิงเซวียนเหอถามว่า: "หากข้าให้เจ้าอยู่ที่นี่เพื่อช่วยข้า เจ้าจะยอมอยู่หรือไม่?"

"เจ้าคิดจะฆ่าสามีของข้า ข้าไม่มีทางยอมอยู่ต่อ ยิ่งไปกว่านั้นต่อให้ข้ายอมอยู่ แต่กงชิงวี่ก็ไม่มีทางตกลงแน่ เขาจะฆ่าเจ้า เมื่อไหร่ที่เขาจับเจ้าได้ เขาจะต้องฆ่าเจ้าอย่างแน่นอน"

“ข้าไม่ยอมให้เขาจับข้าได้หรอก”

กงชิงเซวียนเหอมั่นใจสุดขีด แต่อันหลิงหยุนกลับหัวเราะออกมา

"หัวเราะอะไร?"

"เจ้าบอกว่าจะไม่ยอมให้เขาจับเจ้าได้ ทำให้รู้เลยว่า ในใจเจ้าก็รู้ดีว่าไม่สามารถเอาชนะเขาได้ อีกทั้งเจ้ายังกลัวเขาด้วย เพราะตั้งแต่ต้นจนจบ เขาเป็นฝ่ายไล่ล่าตามจับเจ้ามาตลอด ส่วนเจ้าก็เป็นฝ่ายต้องคอยหลบคอยหนีไปจนทั่ว"