ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 787

บทที่ 787 จงฟังที่นางพูด

หลังจากเงียบงันไปครู่หนึ่ง อันหลิงหยุนก็พูดว่า "ใช้ชีวิตต่อไปให้ดีเถอะ เจ้าเป็นคนดี อย่าถูกความเคียดแค้นชิงชังทำให้สมองเลอะเลือนอีกเลย!"

"เคียดแค้นชิงชัง?" กงชิงเซวียนเหอหัวเราะอย่างดูถูกตัวเอง จู่ ๆ ก็เกิดความรู้สึกอยากเห็นหน้าของอันหลิงหยุนขึ้นมาฉับพลัน จึงยื่นมือออกไปคว้าจับ อันหลิงหยุนถึงกับผงะค้างไปชั่วขณะ แต่นางไม่ทันมีเวลาคิดพิจารณาเรื่องที่เกิด หน้ากากบนใบหน้า ก็ถูกฉีกออกจนขาดไปเสียแล้ว

อันหลิงหยุนชักเท้าถอยหลังไปก้าวหนึ่ง เงยหน้าขึ้นมองกงชิงเซวียนเหอ เขาก็ฉีกหน้ากากบนใบหน้าตัวเองออกด้วยเช่นกัน

อันหลิงหยุนขมวดคิ้วมุ่น: "ข้าทำเองก็ได้"

กงชิงเซวียนเหอ มองพินิจอันหลิงหยุนอย่างถ้วนถี่: "ถ้าเจ้าบอกว่าจะติดตามข้า เจ้าจะทิ้งกงชิงวี่หรือไม่?"

"ติดตามเจ้า?" อันหลิงหยุนแปลกใจสุดขีด

"ชวนเอ๋อจากข้าไปแล้ว แม้ว่าวันหน้านางอาจจะกลับมาอีกครั้ง นางก็คงจะเกลียดชังข้าเป็นแน่ สุดท้ายแล้วข้าจะนับเป็นตัวอะไรได้ หากว่าไม่ใช่ชวนเอ๋อ คนคนนี้จะเป็นใครก็ไม่สำคัญอีกแล้ว ที่กงชิงวี่มอบให้เจ้าได้ คือตำแหน่งพระชายาเสียน แต่ข้าสามารถมอบตำแหน่งฮองเฮาผู้บุกเบิกประเทศให้เจ้าได้ หากเจ้ายอมติดตามข้า อยู่เคียงข้างข้า ลูก ๆ ของเจ้าทั้งหมดนั้น ข้าจะถือว่าพวกเขาเป็นลูกของข้าเอง หากในอนาคตข้าไม่มีลูก จะมอบยศตำแหน่ง บรรดาศักดิ์ชั้นอ๋องให้แก่พวกเขา แน่นอนว่าถ้าพวกเขายินยอม ข้าก็จะส่งต่อตำแหน่งนี้ไปให้พวกเขาด้วย "

อันหลิงหยุนนึกอยากหัวเราะให้ฟันหัก: "คนในตระกูลเจ้าทั้งกลุ่มทั้งเหล่า ล้วนแล้วแต่เคี่ยวกรำฝึกฝนดาบอันแหลมคม เพื่อให้เก่งกาจเชี่ยวชาญการศึก การอาวุธ ทั้งหมดก็เพื่อจะออกไปพิชิตใต้หล้ามาไว้ในกำมือ รวมไปจนกระทั่งคนเมื่อบ่ายวานนี้ ต่อให้ไม่ใช่เจ้า หรือต่อให้เป็นเจ้า ข้าก็จะไม่มีวันได้เป็นฮองเฮาผู้ก่อตั้งประเทศ ส่วนพวกเขาก็ไม่มีทางได้เป็นผู้สืบทอดของเจ้าแน่

คนในตระกูลเจ้า จะไม่มีทางยอมเว้นที่ว่างให้ข้า แล้วก็จะไม่มีทางยอมเว้นที่ว่างให้พวกเขาด้วย

มันจะต้องมีวันใดวันหนึ่ง ที่กระต่ายม้วยย่างสุนัข (เป็นสำนวนที่มีความหมายว่า เมื่อหมดประโยชน์แล้วก็กำจัดทิ้ง เหมือนเมื่อใดที่ล่ากระต่ายมาได้แล้ว ก็เอาสุนัขล่าเนื้อตัวนั้นมาฆ่ากิน) โลกใบนี้มันก็เป็นเช่นนี้แหล่ะ

ใช้งานข้าแล้วก็จะกำจัดข้าให้พ้นทาง ไม่มีวันที่จะตอบแทนอะไรให้ข้าทั้งนั้น "

“หากข้ารับประกันให้ล่ะ?” กงชิงเซวียนเหอมีท่าทีจริงจังมาก

อันหลิงหยุนยิ่งรู้สึกอยากหัวเราะมากขึ้นทุกทีแล้ว : "การรับประกันของเจ้า เป็นเพียงคำพูดฝ่ายเดียวของเจ้า แต่ไม่ใช่การรับประกันของคนอื่น เมื่อถึงเวลานั้นที่พวกเขาฆ่าข้า เจ้าเองก็จะไม่มีหนทางทำอะไรได้เหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้น ... หากถึงวันไหนที่เจ้าทำทุกอย่างสำเร็จลุล่วงตามเป้าหมาย พวกเขาก็อาจจะฆ่าเจ้าทิ้งด้วยเช่นกัน!"

"ทำไมล่ะ?"

“นั่นก็เพราะ ความคิดของเจ้าแตกต่างจากพวกเขา เจ้ายังจำอ๋องชินหรงได้หรือไม่ ? ยังจำจวนท่านอ๋องเจ็ดทั้งจวนได้หรือไม่ ? แล้วทำไมวันหนึ่ง เจ้าจะไม่กลายไปเป็นอย่างอ๋องชินหรงล่ะ?

ทันทีที่ไม่มีประโยชน์ก็ต้องตาย

นอกจากนี้ยังมีอ๋องชินยู่อีก เพียงเพราะท่านอ๋องชินยู่เป็นคนซื่อตรง ไม่อยากร่วมทำการต่อต้านไปพร้อม ๆ กับพวกเจ้า ผลสุดท้ายพวกเจ้าก็ส่งเขาไปตาย

ด้วยเหตุผลทั้งหมดที่ว่ามา ดังนั้นคำสัญญาของเจ้าจึงไร้ค่าในสายตาของข้า แต่ที่ข้าช่วยเจ้าก็เพราะเห็นว่ายังนับได้ว่าเป็นคนดี!

ส่วนเรื่องอื่น ข้าเชื่อว่าลูกของข้า จะไม่มีวันทอดทิ้งพ่อของตัวเองเด็ดขาด ข้าเองก็จะไม่ทอดทิ้งสามีหรือลูกเช่นกัน แม้ว่ากงชิงวี่จะไม่ดี แต่ถึงอย่างไรก็เป็นสามีข้า ข้าจะไม่ไปจากเขา ต่อให้เจ้าจะมอบตำแหน่งฮองเฮา หรือมอบประเทศทั้งประเทศ หรือกระทั่งมอบชีวิตของเจ้าให้ข้า ข้าก็ไม่ต้องการ!"

กงชิงเซวียนเหอรู้สึกอยากหัวเราะบ้างแล้ว: "มันก็ไม่แน่เสมอไป บางทีอาจจะมีสักวันที่เจ้าเกิดคิดเปลี่ยนใจ เพราะถ้าเจ้าไม่ตอบรับ ข้าก็จะฆ่าเจ้าซะ"

อันหลิงหยุนเลิกคิ้วสูง: "ทำไม? นี่เจ้าคิดว่าข้ากลัวตายอย่างนั้นหรือ?"

".... " กงชิงเซวียนเหอถึงกับพูดไม่ออกชั่วขณะ

คนของเขามาถึงอย่างรวดเร็ว ชั่วเวลานั้นได้มาถึงตีนเขาเรียบร้อยแล้ว อันหลิงหยุนหันกลับไปมอง ก็เห็นว่าพวกเขากำลังเดินขึ้นมา

กงชิงเซวียนเหอปรายตามองภาพร่าง แล้วเก็บมันไว้อย่างมิดชิด

อันหลิงหยุนมองพลางยกยิ้ม: "ในหมู่พวกเขาต้องมีคนฉลาดมาก ๆ อยู่ในนั้นแน่ ต่อให้เจ้าไม่ให้พวกเขาเห็น แต่พวกเขาก็จะต้องรู้จนได้ ซ่อนไปจะมีประโยชน์หรือ?"

"ไม่รู้อะไรก็อย่าพูดเหลวไหลไปหน่อยเลย" กงชิงเซวียนเหอท่าทางอารมณ์ไม่ดี เงยหน้าขึ้นมองผู้คนที่กำลังเดินอย่างรวดเร็วเข้ามาหา

เพียงไม่นานทุกคนก็มาถึงที่นี่ เมื่อได้พบกงชิงเซวียนเหอ พวกเขาแต่ละคนก็พากันคุกเข่าข้างหนึ่งลงทำความเคารพ : "ข้าน้อยคารวะท่านหัวหน้า"

"อื้ม ลุกขึ้นเถอะ สิ่งปลูกสร้างที่นี่ยังมีเค้าโครงเหลืออยู่ เป็นเพราะพวกนั้นรีบร้อนหนีไปอย่างฉุกละหุก พวกเจ้าไปเตรียมตัวให้พร้อม ลงเขาไปหาช่างฝีมือมาจำนวนหนึ่ง ข้าจะลองทำของตัวอย่างออกมาสักชุดหนึ่ง นำอาหารขึ้นมาที่นี่ด้วย เราอาจต้องอยู่ที่นี่กันสักพัก ไปอาศัยอยู่ในหมู่บ้านตีนเขานั่นก่อน อย่ากระโตกกระตากให้คนสงสัย แต่งตัวให้กลมกลืนกับคนที่นี่ ภายในรัศมีร้อยลี้ต้องควบคุมพื้นที่ให้ได้ทั้งหมด”

"รับทราบ"

คนที่ได้รับคำสั่งลุกขึ้น เตรียมตัวออกไป อันหลิงหยุนกล่าวว่า "ให้พวกเขาพาเฟยยิงมาด้วย ยังมีอาเสี้ยวอีกคน"