ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 788

บทที่ 788 มีเลือดเปื้อนบนกระโปรง

อันหลิงหยุนรออีกเป็นเวลาราว ๆ ครึ่งก้านธูป ก็เห็นหนอนเสี่ยวเฮยกลับมา อันหลิงหยุนมองคนที่อยู่ด้านหน้า แล้วพูดกับคนที่อยู่หน้าสุดว่า: "เจ้าออกไปก่อน ระวังน้ำหนักเท้าของเจ้าด้วย อย่าให้ไปกระทบกระเทือนอะไร หลังจากออกไปแล้วข้าจะรู้เอง "

อีกฝ่ายหันหลังเดินออกไป อันหลิงหยุนรอไปเรื่อยๆ จนตอนนี้เหลือคนสุดท้ายแล้ว คนคนนั้นหลุบสายตาลงมองมา พลางครุ่นคิด แล้วเอ่ยขึ้นว่า: “ตอนนี้ก็เหลือแค่พวกเราสองคนแล้ว เจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการให้ข้าออกไปก่อน?"

"เจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้าจะรู้เองเมื่อเจ้าออกไปได้แล้ว"

"เฮอะ เจ้าจะไม่ได้ออกไปหรอก"

คนคนนั้นคิดร้าย ต้องการฆ่าอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่ทรายดูด: "เจ้ารีบไปเถอะ หากช้ากว่านี้อาจเกิดเรื่องขึ้นได้"

อีกฝ่ายหมุนตัวเดินจากไป ทั้งยังเคลื่อนไหวรุนแรงอย่างมาก อันหลิงหยุนเห็นว่าทรายดูดรอบๆ เริ่มเกิดการสั่นสะเทือนจึงเริ่มเดินออกไป อีกฝ่ายไปกระตุ้นโครงสร้างที่ไม่แข็งแรงของภูเขาลูกนี้เข้าแล้ว จึงไร้ประโยชน์ที่จะรอต่อไป เพราะการกระทบกระเทือนนั้นรุนแรงเกินกว่าจะรอได้

อันหลิงหยุนเดินเร็วอยู่มาก แต่ถึงอย่างไรนางก็ไม่มีวรยุทธ ฝีเท้าของนางย่อมไม่เร็วเท่าคนคนนั้น ระหว่างที่วิ่ง ด้านหลังของนางก็เริ่มสั่นสะเทือน คนที่อยู่ข้างหน้าพลันใช้วรยุทธทะยานออกไปจนถึงข้างนอกอย่างรวดเร็ว อันหลิงหยุนเองก็ไล่ตามไปไม่ลดละ เมื่อออกไปถึงข้างนอกก็รีบตะโกนเสียงดังว่า: "กงชิงเซวียนเหอ รีบวิ่งเร็วเข้า "

กงชิงเซวียนเหออยู่ที่ปากถ้ำแล้ว ทันทีที่เห็นว่าคนสุดท้ายใช้วรยุทธหนีออกมา สีหน้าก็พลันคล้ำทะมึนจมดิ่ง ได้ยินอันหลิงหยุนร้องตะโกน เขาจึงสั่งการออกไปทันที: "รีบไป"

คนอื่นๆ ทั้งหมดต่างพากันถอยห่างออกไป กงชิงเซวียนเหอพุ่งทะยานเข้าไปหา อันหลิงหยุนก็วิ่งมาจนถึงปากทางเข้าแล้ว

กงชิงเซวียนเหอใช้มือเดียว คว้าจับเข้าที่เอวอันหลิงหยุน กอดไว้แน่นแล้วพาพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อพานางออกมาจนพ้น เพิ่งจะเหินร่างลงเท้าแตะพื้นได้ ภูเขาก็ส่งเสียงดังกึกก้องกัมปนาท ดูคล้ายว่าจะพังถล่มลงมาได้ทุกเมื่อ

กงชิงเซวียนเหอ โอบอันหลิงหยุนเข้ามาในอ้อมแขน เพื่อกันบรรดาก้อนหินที่แตกร่วงลงมา

หลังจากรอให้ทุกอย่างสงบลง อันหลิงหยุนจึงค่อย ๆ เอาตัวออกมา มองไปไกล ๆ ภูเขาไม่เกิดการสั่นสะเทือนแล้ว

หลังจากถอยห่างออกจากกงชิงเซวียนเหอ อันหลิงหยุนก็แย้มยิ้ม: "ยินดีกับเจ้าด้วย เป็นความโชคดีในความโชคร้ายแล้วจริงๆ ตอนนี้ถ้าเจ้าจะเปิดเหมืองล่ะก็ อย่างน้อยก็น่าจะสักปีไม่ก็สองปีโน่นแหล่ะ ที่เจ้าไม่ต้องกังวลว่ามันจะพังถล่มลงมาอีก ลองขุดเปิดชั้นดินตอนนี้ลงไปอีกหน่อย ก็จะพบแร่เหล็กที่อยู่ด้านล่างเป็นแน่ "

มือของกงชิงเซวียนเหอวางไพล่ไว้ด้านหลัง มองอันหลิงหยุน แล้วเอ่ยถามขึ้นว่า: "เจ้าไม่เป็นไรสินะ?"

"ไม่เป็นไร ขอบคุณมากที่มารับข้า" อันหลิงหยุนกวาดตามองไปรอบ ๆ ได้เห็นคนที่คิดจะทำร้ายนางเข้าก็ไม่ได้สนใจ

เวลานี้ก็ไม่เช้าแล้ว คนที่ตีนเขาก็ขึ้นมาข้างบนกันแล้ว อันหลิงหยุนจึงไปหาเฟยยิง

เฟยยิงเดินเร็วมาก เมื่อคืนนี้ทั้งคืนไม่เห็นอันหลิงหยุน ก็ไม่ได้พักผ่อนเลยทั้งคืน เมื่อได้เห็นนางจึงรีบเดินเข้าไปตรงหน้านาง มองสำรวจขึ้นๆ ลงๆ รอบหนึ่ง พบว่าไม่เป็นไรจึงรู้สึกวางใจ มองไปที่ภูเขาที่ถล่มอยู่ตรงหน้า เอ่ยถามขึ้นว่า: "เจ้ามาทำอะไรที่นี่หรือ?"

"ไม่มีอะไรหรอก" อันหลิงหยุนจับข้อมือเฟยยิงตรวจอาการ เมื่อพบว่าไม่เป็นไรแล้ว นางจึงวางใจ

"ข้าพักกับเฟยยิง พวกเจ้ามีแผนจะจัดที่พักอย่างไรหรือ?”อันหลิงหยุนเหนื่อยแล้ว อีกทั้งได้รับบาดเจ็บ จึงต้องการคนที่ไว้ใจพอจะพึ่งพาได้ให้อยู่ข้าง ๆ เพราะนางเชื่อใจเฟยยิง

กงชิงเซวียนเหอหันมองอันหลิงหยุนแวบหนึ่ง: "คืนนี้เจ้าพักกับข้า"

"... ไม่ได้!" เฟยยิงไม่ยอม แววตาของเขาเย็นชาขึ้นมาทันที

กงชิงเซวียนเหอยิ้มหยัน: "เมื่อคืนนี้พวกเราก็พักด้วยกัน"

"นั่นมันเมื่อคืน" เฟยยิงไม่ยอมถอยให้ กงชิงเซวียนเหอยกยิ้มประหลาด เฟยยิงพลันขมวดคิ้วมุ่น สองมือจิกกำแน่น อันหลิงหยุนรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง รีบจับข้อมือของเฟยยิงเพื่อตรวจอาการ กระเพาะของเฟยยิงเริ่มมีปัญหาขึ้นมาอีกแล้ว

อันหลิงหยุนจึงทำได้เพียงต้องประนีประนอม : “พักด้วยกันสามคน เจ้าตกลงหรือไม่?"

"ไม่ตกลง คืนนี้เจ้าต้องพักกับข้าเท่านั้น ถ้าเขาอยากจะพักด้วย ให้เขาไปพักอยู่ข้างนอก"

กงชิงเซวียนเหอไม่ยอมประนีประนอม อันหลิงหยุนหันไปมองเฟยยิง

"คืนนี้เจ้าพักอยู่ข้าง ๆ ที่พักข้า ข้าจะได้ดูแลเจ้าได้สะดวกขึ้นด้วย" อันหลิงหยุนขยิบตาให้เฟยยิง เขาจึงพยักหน้าตอบรับ

หลังจากตกลงกันเป็นที่เรียบร้อย อันหลิงหยุนก็ขอยาจากกงชิงเซวียนเหอ

เขาให้ยานางไปเม็ดหนึ่ง อันหลิงหยุนส่งยาป้อนให้ถึงปากเฟยยิง