ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 796

บทที่796  นางปีศาจไร้เมตตา

หลังจากที่ทั้งสองออกจากลานแล้ว กงชิงเซวียนเหอและอันหลิงหยุนก็ปรับเปลี่ยนสีหน้าท่าทาง หาสถานที่ตรงข้ามตามตำแหน่งของเหมืองแร่ อีกทั้งยังห่างไกลออกไป

เมื่อมาถึงล่างเขา อันหลิงหยุนก็มองหน้าผาที่สูงชัน เกิดกลัดกลุ้มในใจ ยกมือขึ้นมาลูบๆคิ้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่

กงชิงเซวียนเหอเป็นศัตรูของนาง แต่นางช่วยกงชิงเซวียนเหอ

“พักเสียหน่อยไหม?”กงชิงเซวียนเหอปลดถุงน้ำออกจากร่างกายมอบให้แก่อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนรับมาเปิดออกแล้วดื่ม กงชิงเซวียนเหอก็ไม่ได้ใช้อันอื่น คิดจะดื่มไปเลย แต่กลับถูกอันหลิงหยุนแย่งไป และปิดฝา

“เจ้าดื่มอีกอัน อันนี้ให้ข้า ข้าเองก็เอามา” ประการแรก อันหลิงหยุนรู้สึกว่าไม่ถูกสุขอนามัย ประการสอง นี่เป็นเรื่องที่ไม่ควรมี

กงชิงเซวียนเหอหัวเราะ ยื่นมือแย่งกลับไป: “ข้าไม่รังเกียจที่เจ้าสกปรก”

“ข้ารังเกียจ!”อันหลิงหยุนเตรียมจะแย่งกลับไป แต่กงชิงเซวียนเหอบิดฝาเปิด เงยหน้าดื่มน้ำกลางอากาศ ใบหน้าเต็มไปด้วยความอาจหาญ อันหลิงหยุนโกรธโมโห หมุนตัวเดินขึ้นไปต่อ ไม่ดื่มอีก

กงชิงเซวียนเหอแขวนน้ำไว้ที่เอว ก้าวฝีเท้ายาวตามอันหลิงหยุนขึ้นไป อันหลิงหยุนเดินไม่ได้ช้าเลย แต่เขาก็ยังเดินนำได้

เมื่อเดินมาถึงที่สูงชัน ก็ยื่นมือให้อันหลิงหยุน และดึงอันหลิงหยุนขึ้นไป

หน้าของอันหลิงหยุนเย็นชาเคร่งขรึม ไม่อยากส่งมือให้กงชิงเซวียนเหอ แต่เขาพูดว่า: “วางใจเถอะ เจ้ากับข้านั้นเสแสร้งต่อกัน ใจของข้านั้นมีแต่ชวนเอ๋อตลอด”

อันหลิงหยุนกลัดกลุ้ม มองทางที่ถูกขวางไว้ อยากจะอ้อมไป แต่ก็ทำไม่ได้

จึงทำได้เพียงยื่นมือให้กงชิงเซวียนเหอ สองมือแตะเข้าด้วยกัน กงชิงเซวียนเหอดึงเล็กน้อย อันหลิงหยุนก็ขึ้นไป

เมื่อปล่อยมือ อันหลิงหยุนก็เดินขึ้นไปต่อ เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการสัมผัสใดๆกับกงชิงเซวียนเหออีก

เดินมาหลายชั่วยาม ทั้งสองคนถึงจะเดินมาถึงยอดเขา อันหลิงหยุนเดินขึ้นไปข้างหน้า หมุนตัวมามองกงชิงเซวียนเหอ: “เจ้ามาที่นี่ แสดงว่ามีความคิดแล้ว”

“จากตรงนี้ลงไปก็คือเหวลึก ข้าเคยมาที่นี่ หากตกลงไปก็ไม่ง่ายที่จะถูกหาพบ สามารถพูดได้ว่าตายอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ข้าต้องการหาที่ซ่อนตัว”

“เจ้าอยากให้ข้าลงไปกับเจ้า?”

“อื้ม”

อันหลิงหยุนมองลงไปล่างเขา เมื่อมองไปก็เห็นความลึกที่ไม่มีสิ้นสุด กงชิงเซวียนเหอจะคิดว่านางเป็นคนโง่?

“เจ้าไปเถอะ ข้าจะรอเจ้า ถ้าเจ้าขึ้นมาก็มีทางรอด ถ้าขึ้นมาไม่ได้ก็คือทางตาย เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

“เอ่อ……ข้าคิดว่าไม่อย่างไร”

กงชิงเซวียนเหอดึงอันหลิงหยุนเล็กน้อย เดินไปถึงปากผาเพื่อกระโดด อันหลิงหยุนผลักเล็กน้อยจนแทบจะตกลงไป กงชิงเซวียนเหอดึงอันหลิงหยุนไว้ ทั้งสองคนกลิ้งไปอีกฝั่ง พอหยุดกงชิงเซวียนเหอก็ทับอยู่บนร่างของอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนขมวดคิ้ว: “หลบ!”

กงชิงเซวียนเหอมองอันหลิงหยุนอย่างละเอียดแล้วหัวเราะ: “ข้าช่วยชีวิตเจ้าไว้”

“หลบไป!”

อันหลิงหยุนขี้เกียจพูดไร้สาระ ใช้แรงผลักกงชิงเซวียนเหอให้ออกไป

“เจ้าออกห่างข้าหน่อย ข้าให้คำแนะนำที่ดีที่สุดแก่เจ้า”ใบหน้าของอันหลิงหยุนเย็นชา ลุกขึ้นและเดินลงเขาโดยไม่หันกลับมามอง

กงชิงเซวียนเหอมอง หมุนตัวเดินไปทางฝั่งหน้าผา อันหลิงหยุนได้ยินเพียงแต่เสียงวิ่ง เมื่อหมุนตัวกลับไปก็ไม่มีคน อันหลิงหยุนก็รีบวิ่งไปมองทางด้านล่าง ด้านล่างก็ไม่มีคน

“กงชิงเซวียนเหอ”อันหลิงหยุนตะโกนตรงปากผา

ด้านหลังมีเสียงฝีเท้าเดินมา เมื่อหันไปดูก็เห็นกงชิงเซวียนเหอยืนอยู่ตรงข้าม

“เจ้าไม่ใช่คนจริงๆ!”

อันหลิงหยุนคิดว่ากงชิงเซวียนเหอกระโดดลงไปแล้ว จู่ๆก็รู้สึกว่านางนั้นเป็นคนโง่

“เจ้ายังเป็นห่วงข้า”กงชิงเซวียนเหอเดินเข้ามาใกล้ แต่เขาไม่ได้ยั่วยุอันหลิงหยุน เพียงแต่พูดในสิ่งที่คิด

อันหลิงหยุนไม่ตอบ กงชิงเซวียนเหอเดินอ้อมไปปากผา ทั้งสองมาถึงปากผาด้วยกัน อันหลิงหยุนมองลงไปด้านล่าง มันสูงและชันเกินไป ลงไปไม่ได้ ลงไปก็คือทางตาย