ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 797

บทที่797 จับคน

อะเสี้ยวทำหน้าบึ้งไม่ตอบ อันหลิงหยุนก็มุ่งหน้าเดินไปยังหน้าลาน อะเสี้ยวก็รีบตามไปอย่างร้อนรน ตะโกนเรียกอันหลิงหยุนไว้: “เจ้าหยุดนะ เจ้านายสั่งให้เจ้าไปแล้วหรือ เจ้าอย่าคิดว่าเจ้านายชอบเจ้า แล้วเจ้าสามารถดีใจจนลืมตัวได้ กฎหมายของประเทศต้าเหลียงนั้นรุนแรง เจ้าเคยนอนกับเจ้านายแล้ว ยังคิดกลับไปอีก เจ้ากลับไปกงชิงวี่จะยกโทษให้เจ้าหรือ?”

อันหลิงหยุนไม่ฟังคำพูดของอะเสี้ยว เดินดุ่มๆไป

 นางสวมชุดผู้ชาย ใบหน้าก็ใบหน้าผู้ชาย ดูไม่ออกเลยว่าเป็นผู้หญิง อะเสี้ยวตะโกนอยู่ด้านหลังว่า: “เจ้าเป็นแบบนี้ เจ้าคิดว่าเขาจะรู้จักเจ้าเหรอ?”

กงชิงเซวียนเหอมองเบื้องหลังของอันหลิงหยุนวิ่งจากไป ในใจก็สับสน

“เจ้านาย นางปีศาจจะไปแล้ว ท่านไม่สนใจหรือ?”อะเสี้ยวร้อนใจ

กงชิงเซวียนเหอมองอะเสี้ยว: “เจ้าไม่เกลียดนางหรอ? นางฆ่าอะยู่นะ!”

“เจ้านาย กงชิงวี่เป็นคนฆ่าอะยู่”

“งั้นนั่นก็สามีนาง”

“……”อะเสี้ยวไม่เข้าใจ: “เจ้านาย ท่านคิดจะทำอะไรกันแน่?”

“ไม่ทำอะไร เจ้ากับนางคือศัตรู ถ้าเจ้าไม่ต้องการแก้แค้นนาง เจ้าอยากให้นางอยู่?”

“……ไม่ใช่ว่านางควรอยู่หรือ?”อะเสี้ยวทำหน้าไม่เข้าใจ

กงชิงเซวียนเหอเงยหน้ามองทางที่อันหลิงหยุนไป: “ข้าอยากให้นางอยู่ นางก็อยู่งั้นหรือ?”

“งั้นก็ปล่อยให้นางไป?”

“อื้ม”

ไม่ไปแล้วจะอย่างไร?

ตนเองก็รักษาเอาไว้ไม่ได้

อันหลิงหยุนออกมาจากลาน และหากงชิงวี่อยู่ตรงประตู ตอนนี้กงชิงวี่ลงมาจากม้า เตรียมจะบุกเข้าไปในบ้านเพื่อหาอันหลิงหยุน พอเห็นเด็กหนุ่มวิ่งออกมาจากลานก็ต้องตกใจ วางบังเหียนม้าลง กงชิงวี่จำอันหลิงหยุนได้ ไม่รอให้ทำอะไรอันหลิงหยุนก็ชิดเข้ามาถูกกอดไว้

กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนไว้ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ: “ข้ากังวลแทบตาย!”

อันหลิงหยุนส่งเสียงอื้ม และร้องไห้ขึ้นมาราวกับเด็กน้อย

เฟิงอู๋ฉิงและคนอื่นๆก็ทยอยกันมาถึง อารมณ์ของซูมู่หรงไม่ดีนัก เย็นชากับเขามาก แต่กระตือรือร้นกับกงชิงวี่มาก

“เขาไม่ได้ทำร้ายเจ้าใช่ไหม?”กงชิงวี่ผละอันหลิงหยุนออก นัยน์ตาเต็มไปด้วยความกังวล มองสำรวจไปทั่ว

อันหลิงหยุนฉีกแผ่นหนังบนหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงาม เมื่อกงชิงวี่เห็นใบหน้าของอันหลิงหยุน ก็อดไม่ได้ จู่ๆก็จูบลงไป หน้าของอันหลิงหยุนแดง สองมือตีร่างของกงชิงวี่ แต่นางก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ฝูงชนที่อยู่รอบๆมองมา หน้าของอันหลิงหยุนแดงจนขีดสุด กงชิงวี่ก็เกรงใจ จึงปล่อยนางออก

อันหลิงหยุนหอบสองสามครั้ง ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เหมือนกับมีความรักอีกครั้ง

กงชิงวี่จับมือของอันหลิงหยุนไว้ แล้วมองขึ้นไปบนบ้าน

“เฟยยิงหล่ะ?”

“อยู่ด้านใน ข้าจะพาท่านไปดู ท่านอ๋อง กงชิงเซวียนเหอช่วยข้าไว้ ท่านปล่อยเขาไปดีกว่าไหม แล้วครั้งหน้าค่อยมาจับ”อันหลิงหยุนเจรจา

กงชิงวี่มองไป: “ถ้าไม่จับหลิงหยุนมา ก็จะไม่เกิดเรื่อง”

“งั้นท่านจับเถอะ ข้าจะพาท่านไปหาเฟยยิง”อันหลิงหยุนพากงชิงวี่เข้าประตูไป กงชิงวี่แขวนกระเป๋าเงินไว้ตรงอกของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนมองเข้าไปข้างในแว็บนึง ด้านในมีของที่เหมือนกับถั่วสามเม็ด สามคนนั้นยังคงอยู่เหมือนเดิม เสี่ยวเฮยก็คือเสี่ยวเฮย เสี่ยวจินก็คือเสี่ยวจิน แล้วก็มีไข่หนอนใบนั้น

ตบๆ: “พวกเจ้าไม่เป็นอะไรก็ดี”

“ท่านอ๋อง ฝูโอวของข้าหล่ะ?”

“นางก็ไม่เป็นอะไร”