ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 799

บทที่799 เจ้าของร่างเดิมเหมือนเด็ก

เจ้าของร่างเดิมไม่เป็นอะไร มุดหัวออกมาจากในอ้อมแขนของกงชิงวี่ ลุกขึ้นมามองใบหน้ายิ้มของกงชิงวี่: “สุดท้ายก็ยังเป็นเจ้า ฮู้ว……หลิงหยุน ข้าอยากจะขอโทษเจ้า!”

พูดจบก็ไม่รอให้กงชิงวี่ตอบสนองอะไร จูบเขาทันที จูบเสร็จก็ลุกขึ้นปัดๆ และวิ่งไปอย่างตาลีตาเหลือก กงชิงวี่ตกใจ ลุกขึ้นมองคนที่วิ่งลงเขา ด้วยความจนมุม ก็เหมือนลูกโคลนเล็กๆวิ่งลงเขาหัวซุกหัวซุน

กงชิงวี่ตามลงเขาด้วยใบหน้าที่บึ้งตลอดทาง เพื่อไม่ให้ถูกเอาเปรียบกงชิงวี่จึงไม่กล้าเข้าใกล้ ตามอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลตลอดทาง

ความอดทนของเจ้าของร่างเดิมไม่พอ กำลังกายก็ไม่ได้ บวกกับไม่มีประสบการณ์ ไม่นานก็เดินไม่ไหว นั่งลงไปกับพื้น เหยียดขาสองข้างพิงกับต้นไม้ใหญ่

กงชิงวี่ตามนางมา ยืนอยู่ข้างๆ

“……”ยืนอยู่สักพัก เจ้าของร่างเดิมก็หลับไป

กงชิงวี่เดินเข้ามาใกล้ คุกเข่ามองเจ้าของร่างเดิม กังวัลว่านางจะตื่นขึ้นมา จึงไม่กล้าเข้าใกล้เกิน

“เจ้าหลับแล้วรึ?” เสียงของกงชิงวี่เย็นเยือก

เจ้าของร่างเดิมล้มลงไปด้านข้าง กงชิงวี่จับนางไว้จึงไม่ได้ล้มไป

กงชิงวี่แบกนางไว้แล้วพาลงเขา

เฟิงอู๋ฉิงและอีกสามคนที่อยู่ล่างเขารอมาตลอด เมื่อเห็นคนถูกแบกลงมา ซูมู่หรงกับจุนโม่ซ่างก็เดินรุดหน้าไป

“หลับแล้วหรือ?” ซูมู่หรงอยากจับเอาอันหลิงหยุนลงมา แต่กงชิงวี่มองซูมู่หรงด้วยสายตาเย็นชา

“องค์ชายสามมีธุระยุ่งวุ่นวาย สู้กลับไปก่อนเถอะ”

“ไม่จำเป็น ร่างกายข้าเจ็บป่วยเล็กน้อย ต้องการให้หลิงหยุนรักษา”ซูมู่หรงได้ใจ

กงชิงวี่แบกนางขึ้นรถม้า จุนโม่ซ่างเปิดม่านรถม้าเพื่อจะขึ้นรถม้า: “ข้าเตรียมบ้านไว้แล้ว ไป……”

ปัง!

กงชิงวี่ถีบเขาออกไป จุนโม่ซ่างล้มลงกระดูกแทบหัก

กงชิงวี่ปล่อยม่านรถม้าลงและตะโกนว่า: “เฟยยิง!”

“ท่านอ๋อง”

“พวกเราไปหนานอี้ก่อน”

“ขอรับ”

เฟยยิงขึ้นรถม้า และขับรถม้าออกไป

จุนโม่ซ่างลุกขึ้นรีบขึ้นม้า: “ถังหลง ข้าจะไปเดินเล่น สองวันนี้ลำบากเจ้าหล่ะ”

ถังหลงตะโกนไล่หลังมา: “ฮ่องเต้ นี่ท่าน……”

รีบตามไป เขาไปกันนานแล้ว

เฟิงอู๋ฉิงและซูมู่หรงต่างขึ้นม้าของตนเองตามออกไป

ในรถม้า กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนที่หลับสนิท มองใบหน้าของนางอย่างละเอียด ทำสีหน้าผิดไป มือข้างหนึ่งจับข้อมือของอันหลิงหยุนไว้ รอนางตื่นขึ้นมาแล้วค่อยจัดการนาง

ตลอดทางนี้ ออกจากเมืองเล็กๆชายแดนของหวูโยกั๋ว อันหลิงหยุนก็ไม่ตื่น

เมื่อถึงชายแดนหนานอี้ ซูมู่หรงก็จัดเตรียมโรงเตี๊ยม อันหลิงหยุนให้กงชิงวี่อุ้มกลับไป

ห้องที่พวกเขาอยู่ มีเฟยยิงคุ้มกันอยู่ด้านนอก ใครๆก็ไม่กล้าเข้ามาใกล้

ซูมู่หรงมาก็อยู่ตรงหน้าห้องสักพักและเดินไป

จุนโม่ซ่างก็ยืนร้องท้าทายอยู่ตรงนอกประตูหน้าไม่อาย ทำเอาท่าทางองค์ชายพังทลาย

“กงชิงวี่ข้าว่าหมวกเขียวที่เจ้าสวมมานี่มันสดไปหน่อยนะ(ชายที่ถูกภรรยาสวมเขา)! เจ้าบอกว่าเป็นคนนอกก็ไม่เป็นไร แต่นี่ลูกพี่ลูกน้องตนเอง เจ้าว่าขายหน้าไหมหล่ะ นี่ เจ้านี่น่าสงสารเสียจริง หากให้ข้าพูด เรื่องระหว่างชายหญิงใช่ว่าจะต้องยึดติดตายตามกันไป คนที่สามารถรักได้หรือควรรักนั้นมีอีกเยอะ หญิงในประเทศต้าเหลียงของเจ้ามีมากมาย สวยหาที่เปรียบไม่ได้ หากไม่ได้เจ้าก็หย่ากับนางเถอะ”

“ถ้าเจ้าอยากตายก็เข้ามา” กงชิงวี่พูดเย็นชา จุนโม่ซ่างหันกลับไปมองเฟิงอู๋ฉิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ แม้หน้าจะหมองคล้ำ แต่ก็ดีกว่าได้รับบาดเจ็บ

เขาพัดๆ เดินไปนั่งข้างเฟิงอู๋ฉิง

“เจ้าเป็นเสด็จน้องของหนานอี้จริงหรือ?”จุนโม่ซ่างก็เป็นคนเย็นชาเช่นกัน แต่ตั้งแต่เจอกับคนแบบเฟิงอู๋ฉิง ความเย็นชาก็ทลายลง

เพียงเฟิงอู๋ฉิงชำเลืองตามอง ไม่สนใจจุนโม่ซ่าง

จุนโม่ซ่างก็ไม่รู้สึกหดหู่ คิดว่าฮ่องเต้หญิงแห่งประเทศเฟิ่ง มีสนมสามตำหลักหกเรือน งั้นมกุฎราชกุมารจะมีสามีเป็นกองก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร