ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 800

บทที่800 เสียสติ 

กงชิงวี่ถามนาง: “หลิงหยุนหล่ะ?”

“นางพักผ่อนสองวัน โกรธแล้วสิ” เจ้าของร่างเดิมหลอกกงชิงวี่

“ข้าไม่ได้โกรธอะไร นางโกรธอะไร?” นัยน์ตาของกงชิงวี่เต็มไปด้วยความไม่สบายใจ เจ้าของร่างเดิมส่งดอกไม้ให้ในอ้อมกอดของเขา กงชิงวี่ไม่สนใจ

“ท่านถือไว้”เจ้าของร่างเดิมสั่ง กงชิงวี่ก็อุ้มดอกไม้ไว้อย่างไม่เต็มใจ

เจ้าของร่างเดิมถึงพูดว่า: “ท่านอยากฆ่ากงชิงเซวียนเหอ นางไม่สบายใจ”

“หรือไม่ควรฆ่ารึไง?”หน้าของกงชิงวี่เย็นชา เจ้าของร่างเดิมตลก

“เจ้าหัวเราะอะไร?”

“ข้าหัวเราะที่ท่านฉลาดขนาดนั้น แต่เรื่องนี้แสร้งทำเป็นสับสน หลิงหยุนกับเฟยยิงอยู่กงชิงเซวียนเหอที่นั่น แม้จะเคยช่วยกงชิงเซวียนเหอ แต่กงชิงเซวียนเหอก็ไม่ได้ฆ่านางและเฟยยิง ก็พอที่จะมองเห็นแล้วว่ากงชิงเซวียนเหอนั้นเป็นคนแบบไหน

หลิงหยุนไม่สามารถฆ่าคนเช่นนี้ นางเป็นหมอ คอยช่วยชีวิตคนมาตลอด ท่านก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้ แล้วทำไมต้องฆ่ากงชิงเซวียนเหอด้วย?

หรือจะพูดว่า ทำไมท่านต้องฆ่าต่อหน้าหลิงหยุนด้วย?

ท่านไปฆ่าตอนที่หลิงหยุนไม่อยู่ไม่ได้หรือ?”

กงชิงวี่นิ่ง: “เรื่องของข้า เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง แต่เจ้าจะกลับไปเมื่อไหร่ ที่นี่ไม่มีท่านพ่อท่านแม่เจ้า เจ้าจะอยู่ทำไม? ทำไมหลิงหยุนไม่ออกมา โกรธจริงๆหรือ?”

“ข้ายังหลอกท่านไม่สำเร็จ ท่านนี่หยิ่งยโสเสียจริง ข้าชอบท่านไปได้อย่างไรนะ?” ตอนนี้เจ้าของร่างเดิมไม่เข้าใจ ส่วนกงชิงวี่ที่ถูกเจ้าของร่างเดิมพูดเช่นนั้นก็จมเข้าสู่ความเงียบ

ลมพัดผ่าน กงชิงวี่หมุนตัวกลับไป เจ้าของร่างเดิมก็ตามมาด้านหลัง ทั้งสองคนเดินอยู่บนถนนไม่พูดจา เจ้าของร่างเดิมก็สบายใจมาก นางพูดกับตัวเองว่า: “ที่จริงกงชิงเซวียนเหอนั้นดีมาก หากจำได้ไวกว่านี้ อาจไม่ต้องบาดเจ็บก็ได้”

กงชิงวี่หยุด หมุนตัวกลับมามองเจ้าของร่างเดิม ในนัยน์ตาของเขานั้นเย็นเยือก

แต่เจ้าของร่างเดิมไม่กลัวเขา เงยหน้ามองเขาและยิ้มหวาน: “ถ้าข้ารู้ว่าท่านฆ่าข้าในวันแต่งงานนั่น ข้าก็ควรตามหยุนเจ๋ไปแต่แรก ลูกชายของเฉิงเสี้ยงนั้นสวรรค์ต้องส่งมาให้เป็นคู่กัน ทำไมตอนนั้นข้าโง่ขนาดนั้นนะ ไปชอบท่านอ๋องผู้สูงส่ง โหดเหี้ยมอำมหิต

เหมือนท่านนั้นเป็นก้อนหิน ข้าชื่นชมท่านนับครั้งไม่ถ้วน ทุ่มเทความรักให้ท่าน ท่านเองก็คงหวั่นไหวเล็กน้อย แต่……ท่านไม่ได้หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย

วันนั้นตอนที่หยุนเจ๋ไป เขาพูดกับข้าว่า: “ถ้าท่านไม่ชอบข้า ถ้าท่านไม่รักข้า ถ้าท่านเกลียดข้า แค้นเคืองข้า ให้ข้าไปหาเขา แล้วก็ยังพูดกับข้าว่า เขาจะรอข้า

เขาสัญญาว่าข้าจะไร้กังวล ขี่ม้าไปจนสุดขอบฟ้า เขาสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต ไม่จากไปไหน เขาบอกว่า……ตราบใดที่ข้าต้องการ เขาก็จะให้!

แต่ข้ากลับบอกว่า ข้าชื่นชมมาสิบปี ทุ่มเทความรักมาสิบปี ข้าจะยอมแพ้เช่นนี้ได้อย่างไร

เขาบอกว่าท่านนั้นเป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิต ถ้าแต่งกับท่านจริงๆ ท่านจะฆ่าข้า แต่ข้าบอกว่า ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าก็ยอมแพ้!

แต่ทำอย่างไรได้ ชีวิตสั้นๆนี้ได้พังทลายไปกับท่านจริงๆ ท่านเป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิตจริงๆ

ท่านอ๋องไม่ใช่คนดี มารู้ตอนนี้ก็ยังไม่สาย ข้าอยากไปเยี่ยมหยุนเจ๋

ท่านปล่อยกงชิงเซวียนเหอไป ข้ารับปากว่าจะออกไปจากเรื่อง งั้นข้าจะไปเยี่ยมหยุนเจ๋และจะไป เป็นอย่างไรหล่ะ?”

กงชิงวี่มองเจ้าของร่างเดิมตรงหน้าก็รู้สึกหวั่นๆ นี่ไม่ใช่หญิงสาวในความทรงจำของเขา ความโอหังอวดดี ไร้อารยธรรมโง่เขลาของเจ้าของร่างเดิมนั้นเขารู้

แต่หญิงสาวที่นุ่มนวลอ่อนโยน มีจิตใจดีงามตรงหน้านั้นต่างจากที่เขารู้จักมาก

กงชิงวี่มองเจ้าของร่างเดิมตรงหน้าอย่างละเอียดอยู่นาน ก่อนจะพูดว่า: “แม้ข้าจะไม่ชอบเจ้า และเจ้าก็เป็นส่วนเกิน แต่เรื่องการอยู่หรือไปของเจ้า ข้าไม่อยากพูดอะไรมาก รอให้หลิงหยุนมาตัดสินใจ แต่ถ้าเจ้าอยากไปเจอเสินหยุนเจ๋ ข้าก็สามารถให้เจ้าไปเจอได้ แต่ข้าไม่ต้องการให้เจ้าทำเรื่องวุ่นวายใดๆ”