ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 80

บทที่ 80 สายลมยามค่ำคืน

หมอจวนพ่อลูกกอดคอกันร้องไห้ ก่อนจะไปก็กล่าวขอบคุณอีกครั้ง อันหลิงหยุนไม่แม่แต่จะมอง

ไม่ใช่ว่านางหยิ่ง แต่เป็นเพราะไม่สามารถวางของที่อยู่ในมือลงได้ พลังทั้งหมดในตัวนางถูกใช้ไปหมดแล้ว หน้าผากก็เต็มไปด้วยเหงื่อ นางเกรงว่าเหงื่อจะหยดลงไปในหม้อดิน หากเป็นเช่นนั้นทุกอย่างที่ทำมาก็สูญเปล่า

รอบตัวเงียบสงบลง อันหลิงหยุนรู้ว่าในที่สุดก็ไม่มีคนแล้ว ไม่มีคนมารบกวน นางจะได้ทำอย่างตั้งใจเสียที

แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกัน ที่ข้างตัวนางมีคนเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน

กงชิงวี่นำผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาผืนหนึ่ง มาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้นาง อันหลิงหยุนไม่กล้ามอง คิดว่าเป็นอาหยู่: “อาหยู่ เจ้าช่วยไปบอกท่านอ๋องแทนข้าทีว่า วันนี้ข้าไม่กินข้าวเย็น”

กงชิงวี่ชยุดชะงักไปชั่วครู่ แล้วจึงผละตัวออกมา หันไปมองอาหยู่ อาหยู่สั่นโดยไม่มีสาเหตุ แล้วจึงรีบออกไปข้างนอก

กงชิงวี่มองไปอีกด้านหนึ่ง แล้วจึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้

เป็นเวลากว่าสี่ชั่วโมง ในที่สุดอันหลิงหยุนก็หยุดเคลื่อนไหว วางมือลง เหนื่อยจนแทบขาดใจแล้ว แล้วจึงถอยหลังไปนั่งลงบนเก้าอี้

ไม่นั่งยังไม่เท่าไหร่ พอนั่งแล้วอันหลิงหยุนรู้สึกใจสั่นโดยไม่มีสาเหตุ

แล้วจึงค่อยๆหันไปมอง มองเห็นคนที่กำลังมองนาง จึงรีบวิ่งเข้าไปหา

กงชิงวี่ลุกขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงปกติ: “ทำเสร็จแล้วหรือ?”

อันหลิงหยุนตกใจ: “ท่านอ๋อง ทำไมมาอยู่ที่นี่เพค่ะ?”

“ข้าถามเจ้าเช่นนี้หรือ?” กงชิงวี่เดินเข้าไปใกล้ สองคนยืนห่างกันเพียงหนึ่งก้าว กงชิงวี่สูงกว่าประมาณครึ่งหัว อันหลิงหยุนจึงรู้สึกเหมือนถูกกดอยู่

นางถอยหลัง จากจะหลีกหนีไป แต่ขาเป็นตะคริวจึงกำลังจะล้มลงไปบนพื้น อันหลิงหยุนสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นทันใด แล้วรีบดึงอันหลิงหยุนไว้ ยื่นมือออกไปยาว แล้วคว้าอันหลิงหยุนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของกงชิงวี่ นางตกใจจนหน้าซีด อย่าจะผละตัวออกมา แต่กงชิงวี่ก็กอดนางไว้แน่น

“ท่านอ๋อง......”

“หุบปาก!”

เมื่อเห็นปากที่พูดไม่หยุดของนาง เขาก็ไม่ชอบใจนัก เหนื่อยขนาดนี้ยังจะวิ่งอีก ไม่รู้จักกลัวตายจริงๆ!

อันหลิงหยุนถูกอุ้มออกไป ตอนนี้ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

ด้านนอกโถงด้านหน้ายังมีองครักษ์อยู่อีกหลายคน เมื่อเห็นอันหลิงหยุนถูกกงชิงวี่อุ้มออกมา ก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง จึงค่อยๆก้มหน้าก้มตาไม่มองโดยพร้อมเพรียงกัน

อันหลิงหยุนพูดว่า: “ข้าเดินเองได้ ขอท่านอ๋องทรงวางข้าลงด้วย!”

พยายามข่มหัวใจที่เต้นแรง อันหลิงหยุนจึงร้องขอ

ทันใดนั้นกงชิงวี่ก็หยุดเดิน แล้วยกมือขึ้นเตรียมที่จะโยนอันหลิงหยุนลง แล้วถามว่า: “จะให้ข้าปล่อยเจ้าลงเช่นนี้ไหม?”

อันหลิงหยุนตกใจ จึงดึงเสื้อของกงชิงวี่ไว้ ตัวก็แนบชิดเข้าไป

“ไม่ใช่เพคะ”

กงชิงวี่หดมือกลับ แล้วอุ้มอันหลิงหยุนเดินต่อไป

อันหลิงหยุนไม่กล้าพูดอะไรอีก เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกกงชิงวี่โยนลงบนพื้น จึงทำได้เพียงอยู่ในอ้อมกอดของกงชิงวี่อย่างว่านอนสอนง่าย

ประตูเปิดออก อันหลิงหยุนถูกวางลงบนเตียง กงชิงวี่จึงเดินแยกตัวออกไปปิดประตู

อันหลิงหยุนรีบลุกขึ้น ตอนที่เพิ่งลุกก็เกือบจะล้มลงบนพื้น

ตอนที่กงชิงวี่หันกลับไป อันหลิงหยุนนั่งหมอบอยู่ที่ข้างเตียงแล้ว และนางก็กำลังค่อยๆลุกขึ้น

กงชิงวี่ถาม: “ขาเป็นอะไร?”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “ไม่ทราบเพคะ”

ตอนนี้พวกเขาต่างทำสีหน้าจริงจัง กงชิงวี่พบว่า ขาของอันหลิงหยุนดูเหมือนจะไม่ค่อยดี ยืนไม่ได้ ไม่มีแรง

เรื่องที่อาซิววางยาพิษก่อนหน้านี้ ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของกงชิงวี่ เขาหันหลังกลับ แล้วตะโกนว่า: “อาซิวอยู่ไหม?”

อาหยู่ตกใจ แล้วรีบบอกว่า: “สองวันมานี้เขาผ่าฟืนอยู่ที่ลานด้านหลัง ไม่ได้ออกมาเลยพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนก็รู้สึกว่าไม่ใช่อาซิว นางรู้สึกว่าขาเป็นตะคริวไม่กล้าขยับ

จึงถอยหลังไปนั่งบนเตียง อันหลิงหยุนนำเข็มเงินออกมา แล้วฝังเข็มให้กับตัวเอง

ฝังลงไปสองเข็ม อันหลิงหยุนก็ค่อยๆรู้สึกดีขึ้น

“เป็นอย่างไรบ้าง?”

รู้ความสามารถของนาง กงชิงวี่จึงถามนาง

อันหลิงหยุนโล่งใจ: “ร่างกายนี้ไม่ดี ยืนนานไปจะทนไม่ไหว ขาก็จะเริ่มเป็นตะคริว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเพคะ”

กงชิงวี่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วหันไปนั่งลงข้างๆอันหลิงหยุน สองมือจับเข่าไว้ แล้วถามว่า: “ไม่เป็นไรจริงๆหรือ?”

“เพคะ ไม่เป็นไร ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ทรงเป็นห่วง!” ตอนนี้อันหลิงหยุนรู้สึกสงบลงอย่างมาก แล้วมองดูขาทั้งสองข้างด้วยความงุนงง

เพื่อครีมความงาม นางก็เต็มใจ ยืนตั้งนานเกือบจะทำให้ขาเสียแล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่จะอยู่ได้ง่ายๆจริงๆ

อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้า วันนี้เป็นวันอะไรกัน นางอยากจะพาท่านพ่อแม่ทัพของนางหนี่ไปเสียจริงๆ