ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 81

บทที่ 81 หมอนเดียวกัน

ประตูถูกผลักออกเบาๆ หูกงชิงวี่ขยับ เอียงตามอง กะพริบตาเบาๆ อันหลิงหยุนก็กะพริบตาเช่นกัน

พวกเขากลั้นหายใจ วิเคราะห์จำนวนคนที่เข้ามา

ปิดประตู ผู้คนทำการค้นหาภายในห้อง มีคนหนึ่งพูดขึ้น: “ทำไมไม่มีคน?”

“อืม บนพื้นไม่มีคราบน้ำ ดูเหมือนไม่อยู่” อีกคนพูดขึ้น

“เป็นไปไม่ได้ ได้รับข่าวสารมา ว่าอยู่ที่นี่”

เข้ามาจำนวนหกคน กงชิงวี่วิเคราะห์ออกมาแล้ว

กงชิงวี่ค่อยๆ ถอดเสื้อห่ออันหลิงหยุนไว้เพียงผู้เดียว ใช้เสื้อโอบกอดร่างอันหลิงหยุน ต่อด้วยดึงเสื้อบนฉากกั้นห้องคลุมให้กับอันหลิงหยุน การเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว อันหลิงหยุนตกใจ

คนเหล่านั้นพบคนอยู่ด้านหลังฉากกั้นทันที กระโจนเข้าที่ด้านหลังฉากกั้นห้องพร้อมกัน กงชิงวี่ถีบยันคนคนหนึ่ง พูดด้วยความโกรธ: “ทหาร!”

ทั้งหกเห็นกงชิงวี่แล้วไม่กล้าต่อสู้ ลุกขึ้นกำลังจะไป

กงชิงวี่กระทืบที่เท้า เก้าอี้ลอยออกไป กระแทกเข้าที่ร่างของอีกฝ่าย แท่งไม้เจาะทะลุด้านหลังของคู่ต่อสู้ เสียชีวิตในทันที เหลือสี่คนวิ่งพุงออกไปที่ลานเพื่อหนีไป ถางเหอได้เตรียมกับดักไว้แล้ว รอแค่คนออกมาลูกธนูระดมยิ่งใส่

ทั้งสี่คนตายคาที่ เหลือเพียงคนเดียวที่ถูกถีบยันในห้อง

กงชิงวี่เดินไปตรงหน้าคนคนนั้น กำลังจะลงมือ มุมปากของคนนั้นกระอักเลือดสีดำข้นออกมา คนนั้นได้ฆ่าตัวตายไป

อันหลิงหยุนเห็นคนตายแล้วจึงรีบวิ่งไปที่เตียง เปิดผ้าห่มแล้วขึ้นเตียงไป ห่อตัวเองไว้แน่น

กงชิงวี่หันและมองไป วิ่งเร็วด้วยคู่เท้าเล็กๆ ของนาง ขึ้นเตียงโดยไม่ยื่นยื้ออืดอาด มองดูนางอีกที นางก็อยู่ในผ้าห่มแล้ว แม้กระทั่งหัวก็ยังปิดเอาไว้

มุมปากกงชิงวี่ยกขึ้น วิ่งเร็วเสียจริง！

ถางเหอมารีบมาถึงหน้าประตู ถามขึ้น: “ท่านอ๋อง เป็นอะไรหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

“เข้ามาเถิด!”

กงชิงวี่เหลือบมองอันหลิงหยุนที่นอนอยู่บนเตียง เดินไปทางด้านนั้นและนั่งลง ความสง่างามยังคงไม่ถูกลดทอน

ถางเหอเข้ามาเจอคนสองคนตายอยู่ที่พื้น โบกไม้โบกมือ: “ยกออกไป”

ปิดประตูแล้วถางเหอให้คนเฝ้าที่หน้าห้องกงชิงวี่ เพื่อไม่ให้ผู้ใดมาอีก

อันหลิงหยุนได้ยินเสียงคนออกไปแล้วจึงมุดออกมาจากผ้าห่ม แต่ตอนนี้อารมณ์นางไม่ดีเลยแม่แต่นิด

ตอนที่คนเหล่านั้นบุกรุกเข้ามา ร่างของนางถูกกงชิงวี่ดึงออกมาจากในน้ำเห็นมันทั้งหมดแล้ว แม้ร่างกายจะถูกมองเห็นทั้งหมดตั้งนานแล้ว แต่อันหลิงหยุนยังคงมีความอึดอัดอยู่

เขาไม่ได้มองนางเพียงครั้งเดียว นางไม่มองเขาไม่แม้แต่ครั้งเดียว

อึดอัดจริงๆ

กงชิงวี่ถาม: “เอาเสื้อผ้าหรือไม่?”

“เสื้อผ้าเปื้อนหมดแล้ว ท่านไปทางนั้นหยิบกล่องของข้ามาให้หน่อยเพคะ”

กงชิงวี่ไปหยิบกล่องหนึ่งมาให้อันหลิงหยุนตามที่อันหลิงหยุนบอก อันหลิงหยุนเปิดออกหยิบเสื้อผ้าหลายตัวออกมาจากข้างใน พูดกล่าว: “ท่านหันไปก่อนเพคะ”

กงชิงวี่หันไป นั่งอยู่ที่เตียงหันหลังให้กับอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว สวมใส่เสื้อผ้าเสร็จลงจากเตียง

กงชิงวี่มองไป: “ใช่ว่าจะไม่เคยเห็น”

“นั่นไม่เหมือนกันเพคะ”

อันหลิงหยุนผิดหวังมาก นี่มันเอาเปรียบแล้วยังเซ้าซี้อีก

อันหลิงหยุนลงจากเตียงก็จะออกไป กงชิงวี่เห็นนางก้าวขาอย่างว่องไวจึงไม่ได้รั้งไว้ ทั้งสองออกไปพร้อมกัน มาถึงข้างนอกเห็นอาหยู่กำลังยืนอยู่ พบทั้งสองอาหยู่ก็รีบถวายบังคม: “ท่านอ๋อง พระชายา!”