ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 802

บทที่802  พ่อลูกสับสน 

กงชิงวี่ยืนอยู่ตรงที่ไม่ไกล เฟยยิงหยุด กงชิงวี่พูดว่า: “ไปสำรวจทางด้านหน้า หากไม่มีอะไรเจ้าก็ทิ้งเครื่องหมายไว้ ถ้ามีเรื่องก็ส่งสัญญาณมาให้ข้า”

“ขอรับ”

เฟยยิงมองเจ้าของร่างเดิมและขี่ม้าไป

เจ้าของร่างเดิมหยิบที่จุดไฟขึ้นมา และจุดกองไฟ หญ้าแห้งบนพื้นก็ถูกนางมาทำรวมๆกัน นางไปหาฟืนมาทุกที่แล้วก็วางลงบนพื้น เพื่อสร้างกองไฟ กงชิงวี่ยืนดูนางข้างๆ นี่ไม่ใช่ภายในของเจ้าของร่างเดิมที่เขารู้จัก

เจ้าของร่างเดิมทำกองไฟเรียบร้อยก็ถอดเสื้อคลุมออก ม้วนกางเกงขายาวขึ้น ใช้มีดลับเป็นง่ามไม้ ลงไปในน้ำเท้าเปล่า

กงชิงวี่รู้สึกใจลอย เจ้าของร่างเดิมนั้นก็มีคุณสมบัติของอันหลิงหยุนอยู่เล็กน้อย เขายืนอยู่ข้างน้ำไม่ได้ลงไป เพราะอยากจะดูว่าเจ้าของร่างเดิมนั้นจะจับปลาสักตัวได้จริงๆหรือไม่

ท่าทางของเจ้าของร่างเดิม เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?

เจ้าของร่างเดิมยืนอยู่สักพัก เอาง่ามลงไป แล้วก็ยกง่ามขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม!

ปลาตัวนึงอยู่บนง่าม จากนั้นก็โยนขึ้นฝั่ง นางแทงปลาอีกครั้งก่อนจะขึ้นฝั่ง

เจ้าของร่างเดิมเดินมายังข้างกองไฟ และเริ่มย่างปลา

ปลาสองตัว นางกับกงชิงวี่กินหนึ่งตัว: “ให้”

กงชิงวี่หยิบปลามาด้านนึง กินไปแล้วก็มองเจ้าของร่างเดิม: “แต่ก่อนที่ยังไม่ได้แต่งงาน เจ้าเคยออกเมืองหลวงไหม?”

“เคยออก ข้ากับเสินหยุนเจ๋รู้จักกันตั้งแต่เด็ก ไปมาหาสู่กันเสมอ เขามักจะพาข้าออกไปเรียนรู้ของเล่นต่างๆไม่น้อย” เจ้าของร่างเดิมไม่ปิดบัง ท่าทางกินปลากินคำเล็กๆทีละคำๆ

กงชิงวี่เข้าใจดี ถามว่า: “งั้นทำไมไม่มีใครรู้?”

“เขาบอกข้าว่า ตอนที่ผู้ชายชอบผู้หญิงจริงๆ ก็จะชอบสิ่งที่น่าเกลียดเหลือทนของผู้หญิง ต้องการให้ข้าไม่โดดเด่นเกินไป บอกว่าท่านพ่อของข้าไม่อยู่ ถ้าข้าอยู่ในเมืองหลวงแล้วโดดเด่น พวกลูกสาวของเหล่าขุนนางจะไม่ปล่อยข้าไป ต้องให้ข้าเรียนรู้การใช้อำนาจ ต้องการให้ไร้ยางอาย ถึงจะสามารถปกป้องข้าได้อย่างรอบด้าน”เจ้าของร่างเดิมถอนหายใจเฮือกใหญ่: “ข้าต้องขอโทษเขา เขายินดีที่จะแต่งงานกับข้า แต่ข้าไม่ยอมแต่งกับเขา ถ้าไม่ใช่ข้า ตอนนี้เขาต้องมีลูกเยอะแยะ พวกเราก็ได้ไปปล่อยม้าเลี้ยงแพะแล้ว”

“เขาทำร้ายเจ้า ถ้าเจ้าให้คนเขารู้เร็วกว่านี้ ว่าเจ้าเองก็เป็นผู้หญิงเรียบง่าย ไม่แน่อาจจะสามารถหาสามีดีๆได้ เขาเองก็เห็นแก่ตัว”

“เห็นแก่ตัวอย่างไร การหาผู้ชายที่รักข้า ที่จริงมันง่ายกว่าข้าไปรักผู้ชาย” เจ้าของร่างเดิมอิ่มแล้ว ก็ห่อปลาอีกตัวและจัดระเบียบ สวมเสื้อคลุม ติดกระดุมหมวกคลุม ดับฟืนไฟที่อยู่บนพื้น เมื่อผิวปาก ม้าก็รีบกลับมาอยู่ตรงหน้านางทันที

กงชิงวี่งงงัน ถ้าตอนนั้นเป็นผู้หญิงคนนี้ บางทีเขาอาจจะไม่ต่อต้านขนาดนั้น

เมื่อขึ้นม้า ครั้งนี้ไม่วิ่งเร็ว เจ้าของร่างเดิมมุ่งไปข้างหน้าช้าๆ

ยามกลางคืนก็ไม่หยุด แต่เมื่อต้องการพักผ่อน เจ้าของร่างเดิมก็คว่ำไปบนม้า ม้าก็เดินไปช้าๆ นางก็หลับไป

กงชิงวี่มองเจ้าของร่างเดิมอยู่ตลอด กลัวว่าจะตกม้า

ตลอดทางเดินมาสามถึงสี่ชั่วยามแล้ว เจ้าของร่างเดิมตื่นขึ้นมาก็ขยี้ๆตา ยืดบิดขี้เกียจ หงายหลังนอนไปบนหลังม้า รับลมยามเช้า

กงชิงวี่มองไปที่เอวอ่อนของนาง สองเท้าของนางเกี่ยวไว้กับโกลนม้า ถอนหายใจอย่างโล่งอก

เจ้าของร่างเดิมนอนเอ้อระเหยสักพัก นานกว่าครึ่งชั่วยามถึงลุกขึ้นมา

เจ้าของร่างเดิมนั่งอยู่บนม้าด้วยท่าทางที่เหมือนไม่ตื่น โงนเงนไปสองตาก็จ้องตรงไป โงนเงนไปใจลอยไป

กงชิงวี่กังวลว่านางจะตกมาอยู่สองสามครั้ง แต่นางก็ยังดีอยู่

เฟยยิงรอพวกเขา ตอนที่ทั้งสามคนเจอกัน เจ้าของร่างเดิมก็ถึงตื่นขึ้นมา เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงถามเฟยยิง: “เฟยยิง เจ้ากินอะไรรึยัง?”

เฟยยิงเก้ๆกังๆ เขาหิวแทบตายแล้ว แต่เสบียงก็อยู่ที่ท่านอ๋องหมด มิเช่นนั้นเขาจะขัดคำสั่งของท่านอ๋องแล้วรออยู่ที่นี่ได้ยังไง

เจ้าของร่างเดิมถอดปลาตัวนั้นที่อยู่บนหลังม้า แล้วโยนไป: “ท่านอ๋องเหลือไว้ให้เจ้า เจ้าไปหาที่ทำให้มันร้อนเสียหน่อย”

เฟยยิงรับไว้ เปิดออกดูก็คือปลาย่าง จึงรีบขอบคุณกงชิงวี่

กงชิงวี่มองไปที่เจ้าของร่างเดิม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร