ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 803

บทที่803 พบจุนซือซือระหว่างทาง

แม่ทัพอันเงียบไปเป็นเวลานานถึงจะพยักหน้า: “พ่อรู้แล้ว พ่อจะไม่ไปคิดเล็กคิดน้อยกับเขา”

“ท่านพ่อ แบบนี้ซิถึงเป็นท่านพ่อที่ดี”

เจ้าของร่างเดิมมองกงชิงวี่: “ท่านอ๋อง ตอนนั้นข้าทำร้ายท่าน จะต้องแต่งงานกับท่าน ทำให้ท่านกับจุนฉูฉูไร้วาสนาต่อกัน แต่ถามใจตัวเองดูว่า จุนฉูฉูเป็นหญิงที่มีแผนร้ายในใจ หากให้พวกท่านแต่งงานกันจริงๆ ก็เป็นการทำร้ายท่าน

ถือว่าข้านั้นมีบุญคุณต่อท่าน

พวกเราแต่งงานกัน ท่านบีบคอข้าตาย ก็ถือว่าท่านเป็นหนี้ข้า

หลังจากตายวิญญาณข้าก็ไม่สงบ ไม่สามารถจากไปได้ ยังอาลัยอาวรณ์

หลังจากที่หลิงหยุนมาข้าก็ต้องควบคุมร่างกายของข้า ให้พวกท่านได้ก่อความรักขึ้นมา วันนั้นในร่างกายข้าความรักมันระเบิดออกมา แม้จะเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวของยา แต่ข้าก็เก็บเอาไว้ เพื่อที่จะระเบิดออกมาสักวัน

และข้าก็ถือว่าทดแทนเรื่องที่ท่านสูญเสียจุนฉูฉูไป

ตามจริงข้าคืนการสูญเสียความสัมพันธ์ให้ท่าน แต่ข้าก็ให้ท่านมีอีกความสัมพันธ์หนึ่ง ไม่เพียงเท่านั้น ข้ายังทำให้ความสัมพันธ์ท่านดีกว่าเดิม ใช่หรือไม่?”

“ใช่”

“ดังนั้น สรุปแล้ว ท่านก็ยังติดค้างข้า”

“อื้ม”

“เช่นนั้น ข้าแค่อยากไปพบเสินหยุนเจ๋ ท่านก็คงตกลงใช่ไหม?”

“ข้ารับปากไปแล้ว ว่าเจ้าสามารถไปเจอได้”

“งั้นดี ขอบคุณท่านอ๋องที่ทำให้ข้าสมปรารถนา อีกอย่าง……ช่วงนี้ข้าไม่อยากอยู่ที่จวนอ๋องเสียน จวนอ๋องเสียนมีคนมากมายชอบซุบซิบ ข้าไม่อยากได้ยินเรื่องที่เกี่ยวกับข้า ช่วงนี้ข้าอยากกลับมาอยู่ที่จวนแม่ทัพกับท่านพ่อ

หากท่านอ๋องไม่วางใจ ก็ตามข้ามาก็ได้ แต่ไม่สามารถนอนร่วมห้องกัน โปรดท่านอ๋องทำให้ข้าสมปรารถนา”

ในใจกงชิงวี่นั้นสับสนยากสงบ เจ้าของร่างเดิมไม่ได้บอกว่าเวลาของนางมีไม่มาก ดูท่านางต้องการจะไปแล้ว ที่หลิงหยุนไม่ออกมาก็เพื่อช่วยนาง

“ได้ ข้ารับปาก แต่เพื่อเลี่ยงที่เจ้าจะเกิดเรื่อง ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้า หากเจ้าต้องการพบกับเสินหยุนเจ๋ น่าจะต้องผ่านข้า

ตอนนี้ฮองเฮาไปอารามชีหนิงแล้ว ด้านอารามชีหนิงนั้นฮองเฮาอาศัยอยู่บนเขา ไม่มีใครสามารถเข้าไปได้ แม้เจ้าจะเป็นพระชายาเสียน แต่ขนาดเสินหยุนเจ๋ต้องการจะพบฮองเฮายังยากลำบาก ซึ่งบางทีข้าอาจจะช่วยได้”

“รบกวนท่านอ๋องแล้ว” เจ้าของร่างเดิมโค้งตัว แม่ทัพอันจับมือของเจ้าของร่างเดิม แล้วพานางออกไป

คนของจวนอ๋องเสียนไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ยังคิดว่าอ๋องเสียนกับแม่ทัพอันไม่ลงรอยกันอีกแล้ว เพิ่งกลับมาก็พาไป

แม่ทัพอันกลับจวน กงชิงวี่ก็ตามไป ไม่สนใจเรื่องของจวนอ๋องเสียน แต่อ๋องตวนกับหยุนโล๋ชวน ออกมาจากลานจุนจื่อ เห็นเดินอย่างไม่รีบร้อน

อ๋องตวนอยู่ที่จวนอ๋องเสียนจนชินแล้ว แต่พูดตามจริง หยุนโล๋ชวนอยู่ที่นี่ก็เคารพซึ่งกันและกันกับเขา เมื่อจะไปแล้ว กลับมาก็ต้องห่างเหินกันอีก

ไปแล้วก็ดี ให้อ๋องเสียนกับพระชายาเสียนตีกันไป

เจ้าของร่างเดิมกลับจวนแม่ทัพเมื่อเจอใครก็สนิทสนมไปหมด ซ้ำยังวิ่งไปด้านหลังลานเพื่อหาพ่อบ้าน จับพ่อบ้านหมุนๆหนึ่งรอบ พ่อบ้านตกใจ รีบมองไปที่แม่ทัพอัน

“วันนี้ดีใจไม่เป็นไร” ในใจของแม่ทัพอันนั้นโศกเศร้า เมื่อเห็นท่าทางดีใจของลูกสาวก็ทุกข์ใจอย่างมาก

คนในลานและในจวนเบิกบานใจกันทั้งวัน กลางคืนก็พักค้างแรมในห้องของแม่ทัพอัน พูดคุยมากมายกับแม่ทัพอัน กงชิงวี่ก็มองดูพระจันทร์อยู่ในลาน หลังจากนั้นก็ไม่สบายใจเดินเข้าไปในห้อง แต่เขาก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ ฟังแม่ทัพอันและเจ้าของร่างเดิมพูดคุยกัน