ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 806

บทที่ 806 แต่งงานกับเสินหยุนเจ๋

เช้าตรู่อันหลิงหยุนหลับสบายมาก กงชิงวี่ขยับตัวเล็กน้อย อันหลิงหยุนก็ตื่นขึ้น กงชิงวี่ก้มศีรษะลงและกำลังจะไปจูบอันหลิงหยุน และเห็นเจ้าของร่างเดิมมองมาที่เขาด้วยความงุนงงเล็กน้อย

กงชิงวี่ผงะ และรีบจากไปทันที

หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความตกใจ

เจ้าของเดิมลุกขึ้นนั่ง “ท่านอ๋อง!”

กงชิงวี่ลุกขึ้นและจากไป โดยหันหลังให้เจ้าของร่างเดิม ด้วยใบหน้าที่เย็นชา “ข้าจะไปรออยู่ข้างนอก”

กงชิงวี่ออกไปแล้วเจ้าของร่างเดิมก็ลุกขึ้น

ในมื้อเช้า กงชิงวี่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เจ้าของร่างเดิมก็พูดคุยกับเสินหยุนเจ๋ด้วยรอยยิ้ม เสินหยุนเจ๋คีบอาหารให้นาง กงชิงวี่ก็ยิ่งไม่พอใจ

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จเจ้าของร่างเดิมก็ไปที่หลังเขา เสินหยุนเจ๋ไปธุระ เมื่อได้สิ่งของแล้วค่อยตามไป

ภูเขาด้านหลังเป็นป่า กงชิงวี่และเจ้าของร่างเดิมรออยู่ที่นั่น กลางป่ามีลมหนาวกำลังพัดมา ลมที่พัดมา เจ้าของร่างเดิมมองไปที่กงชิงวี่ “ท่านอ๋อง ท่านเคยมีความรู้สึกชอบไหม?”

“หึ!” กงชิงวี่ใบหน้าไม่พอใจ เจ้าของร่างเดิมยิ้ม แล้วหันไปมองทางเข้าภูเขา กำลังรอเสินหยุนเจ๋

กงชิงวี่ยืนอยู่ครู่หนึ่ง และกล่าวว่า “ที่ผ่านมาข้าไม่ดีต่อเจ้า ก็มิใช่ว่าเจ้าไม่คู่ควรกับข้า อาจเป็นเพราะข้ากับเจ้าไม่มีวาสนาต่อกัน”

เจ้าของร่างเดิมหันไปมองกงชิงวี่ และถาม “ท่านอ๋อง ถ้าข้าเต็มใจ ก่อนจากไปแต่งงานกับท่าน เป็นแค่นางสนม ท่านยินยอมไหม?”

กงชิงวี่ส่ายหัว “ข้าไม่ต้องการ”

เจ้าของร่างเดิมไม่ได้โกรธ นางเพียงแค่มองไปที่กงชิงวี่ด้วยความรัก “สำหรับข้าได้พบท่านอ๋องมันเป็นความโชคร้ายที่ไม่พึงปรารถนา ข้าได้เอาชีวิตเข้าไปแลก และมันไม่ได้ทำให้หัวใจของท่านอ๋องอบอุ่นขึ้นมา

เฟยยิงก็เกลียดหลิงหยุนเช่นกัน แต่ต่อมาเฟยยิงก็ได้ละทิ้งอคติเหล่านั้นและยอมรับหลิงหยุน และยังย้อนกลับมาปกป้องหลิงหยุน

อาหยู่ก็เหมือนกัน น้องสาวของอาหยู่ตายเพราะข้า อาหยู่เกลียดข้า แต่อาหยู่ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน และก็เต็มใจที่จะปล่อยวางอดีต

และอะเสี้ยว… …อีกหลายคน!

หัวใจท่านอ๋องช่างเย็นชา ทำอย่างไงก็ไร้ความรู้สึก!”

เจ้าของร่างเดิมเดินไปหากงชิงวี่ และพูดว่า “ท่านอ๋อง แต่โชคดี อย่างน้อยท่านอ๋องก็ยังคงซื่อสัตย์ต่อตัวเอง ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมทรยศต่อความรัก”

เจ้าของร่างเดิมยื่นมือออกมาลูบใบหน้าของกงชิงวี่ และมองใกล้ๆ “ข้ารู้ว่าท่านเป็นยาพิษ รู้ว่าท่านจะทำร้ายข้า แต่ข้าก็ยังเต็มใจที่จะแต่งงานกับท่าน แม้ว่าต้องตายก็ไม่เสียใจ

หากชาติหน้ามีจริง ท่านกับข้าขออย่าได้พบกันอีก มิฉะนั้นข้าก็จะยื้อท่านไว้อีก”

เจ้าของร่างเดิมหันกลับไป มุมตาของนางเปียกชื้น แต่นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเงยหน้าขึ้นเดินไปหาเสินหยุนเจ๋ที่กำลังเดินอยู่ไม่ไกล “หยุนเจ๋”

“หลิงหยุน ข้าเอาของมาแล้ว ข้าจะไปเปลี่ยนเจ้าก็ไปเปลี่ยน พวกข้าไปที่นั่น ตรงนั้นมีที่ลับตาคน”

เสินหยุนเจ๋มองไม่เห็นกงชิงวี่ ดึงเจ้าของร่างเดิมออกไปเหมือนเด็ก กงชิงวี่รีบตามไปทันที

“ห้ามดึงไปดึงมา ปล่อยมือ และห้ามเปลี่ยนเสื้อผ้า ถ้าอยากใส่ก็ใส่แบบนี้ ถ้าพวกเจ้าถอดเสื้อผ้า ข้าจะพาหลิงหยุนไปจากที่นี่ทันที”

จากนั้นเสินหยุนเจ๋ก็มองไปที่เจ้าของร่างเดิม เจ้าของร่างเดิมพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ก็ใส่แบบนี้”

เจ้าของร่างเดิมเอาเสื้อผ้าออกมา และสวมทับเข้าไปอย่างเรียบร้อย สวมมงกุฎ และเสินหยุนเจ๋ก็รีบใส่เสื้อผ้า

“หลิงหยุนสวยงามมาก!” หลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จ เสินหยุนเจ๋อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

เจ้าของร่างเดิมเตรียมตัวทันที จากนั้นจึงจูงมือเขาเข้าไปไหว้ฟ้าดิน

เจ้าของร่างเดิมเป็นกังวลมาก และไม่รู้ว่าเพราะอะไร

เสินหยุนเจ๋ยุ่งอยู่กับการไหว้ฟ้าดิน ทั้งสองไหว้ฟ้าดินเสร็จเจ้าของร่างเดิมจับมือเสินหยุนเจ๋ “หยุนเจ๋… ... เจ้ากับข้าเป็นสามีภรรยากันแล้ว ข้ารู้ข้าไม่ควรกลับมาหาเจ้า

ถ้าข้าไม่กลับมาหาเจ้าเจ้าก็คงมีชีวิตอยู่ได้ แต่ข้านึกถึงชีวิตที่ไม่มีจุดหมายของเจ้า ข้ารู้สึกทำใจไม่ได้

ข้าเคยสัญญากับเจ้า ถ้าเขาไม่ดี ข้าจะมาหาเจ้า

ข้าผิดสัญญา!