ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 807

บทที่ 807 ใบหน้านักบุญ

ภายในรถม้ากงชิงวี่ได้ดึงอันหลิงหยุนเข้ามากอดไว้ โดยไม่พูดอะไร

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่ “ท่านอ๋องไม่สบายใจหรือเปล่า?”

“นิดหนึ่ง เมื่อเห็นหลิงหยุนแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น ข้าอยากจะตีคนนั้นให้ตาย?” กงชิงวี่กระชับอ้อมแขนของเขา “แต่ข้าได้ยินมาว่านางกำลังจะตาย ข้าก็รู้สึกไม่สบายใจ”

ถ้าอย่างนั้นท่านอ๋องต้องการอะไร”

“มีบางสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ และข้าก็ไม่สามารถทำอะไรได้”

“ท่านอ๋องแต่งงานกับนางได้!”

“ชีวิตนี้ข้ามีแต่หลิงหยุนภรรยาคนเดียว และจะไม่แต่งงานกับคนที่สอง!”

กงชิงวี่ก้มศีรษะและจูบอันหลิงหยุน และไม่พูด

อันหลิงหยุนไม่สะดวกที่จะพูดมากกว่านี้

ทั้งสองกลับไปที่จวนแม่ทัพและพักผ่อนสัก 1 วัน ไม่กลับไปที่จวนอ๋องเสียน ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขากลับมาแล้ว ทั้งสองตัวติดกันตลอดทั้งคืน จนถึงเช้า

เพราะความเหนื่อย อันหลิงหยุนจึงหลับไป

ตื่นขึ้นในตอนบ่าย อันหลิงหยุนก็ปวดเมื่อยไปทั้งตัว

“เป็นเพราะท่าน!” หลิงหยุนสวมเสื้อคลุมแขนใหญ่ และมองไปที่กงชิงวี่ด้วยความโกรธ ช่างไร้ยางอายจริงๆ!

แม้ว่ากงชิงวี่จะทำงานหนักตลอดทั้งคืน แต่เธอก็มีพลังมาก ออกไปจากห้องและสั่งให้คนเตรียมอาหาร แล้วพาอันหลิงหยุนไปกิน

ทั้งสองออกจากจวนแม่ทัพอย่างไม่รีบร้อน กลับไปที่จวนอ๋องเสียน เห็นลูกรัก เข้าไปกอดและหอมแก้ม และไปดูหยุนจิ่น

หยุนจิ่นผอมลงเยอะ และมีผมหงอก

อันหลิงหยุนเฝ้าดูหยุนจิ่นเป็นเวลานานก่อนที่จะตั้งสติขึ้นมา และเดินไปถามหยุนจิ่นว่าเป็นอะไร แต่หยุนจิ่นไม่พูด ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับก้มหน้าลง

“หยุนจิ่น เจ้าเป็นอะไร?” อันหลิงหยุนเอื้อมมือไปแตะผมของหยุนจิ่น

หยุนโล๋ชวนพูดว่า “ตั้งแต่พวกเจ้าไปแล้วหยุนจิ่นก็เป็นอย่างนี้ แต่เดิมยังกินอะไรได้อยู่ ตั้งแต่แม่ทัพอันกลับมา ก็ไม่กินอะไรไม่ลง ถึงตอนนี้ก็ไม่ยอมกินอะไร ในบางครั้งข้าได้ทำน้ำผึ้ง นางก็ฝืนดื่มเล็กน้อย และตอนนี้นางก็ไม่ได้ออกไปข้างนอก เป็นอย่างนี้ ไม่ยอมพูดว่าเป็นอะไร”

หมอจวนโจวกับหมอกุ่ยก็ไปแล้ว ถึงวันนี้ยังไม่กลับมา ข้าก็จนปัญญา ได้เชิญหมอหลวงฮู๋ในวังมา หมอหลวงฮู๋ดูแล้วก็ไม่รู้จะรักษายังไง ข้ากลัวว่าหยุนจิ่นจะไม่ทันรอเจ้ากลับ เจ้า

กลับมาก็ไปที่จวนแม่ทัพ ข้าจะไปตามเจ้ากลับมา หยุนจิ่นบอกว่าสองวันนี้ไม่เป็นไรแล้ว ขอร้องไม่ให้ข้าบอก แต่ข้าเป็นกังวลมาก”

อันหลิงหยุนจับข้อมือของหยุนจิ่นและตรวจสอบ ร่างกายหยุนจิ่นอ่อนแอ แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ

ไม่กินข้าวแต่ดื่มน้ำ สามารถอยู่รอดได้ ร่างกายขาดสารอาหารมากมาย ถึงเป็นอย่างนี้

“หยุนจิ่นไปนอน รอข้าสักครู่ หงเถาลุ่ยหลิ่วพวกเจ้าไปดูแลหยุนจิ่น” อันหลิงหยุนหันหลังเดินไปที่ลานโอวหลาน อาหยู่ก็รีบตามอันหลิงหยุนไป กลัวจะตามอันหลิงหยุนไม่ทัน

อันหลิงหยุนไม่มีเวลาสนใจอาหยู่ หยิบกล่องยาไปหาหยุนจิ่น และฉีดยาให้หยุนจิ่น

หยุนจิ่นไม่พูดอะไร ยังนอนอยู่เหมือนเดิม

อันหลิงหยุนพูด “ฮ่องเต้มีรับสั่งให้ข้าเข้าเฝ้า หยุนจิ่นเจ้ากินอาหารหน่อย รอข้ากลับมาเล่าให้เจ้าฟัง บางทีเจ้าอาจจะเปลี่ยนใจ”

ดวงตาของหยุนจิ่นมองไป อันหลิงหยุนถอนหายใจ “ทำไมต้องทำร้ายตัวเอง!”

พออันหลิงหยุนลุกขึ้นและเห็นว่ามันมืดแล้ว จึงเข้าวังพร้อมกงชิงวี่ และตามหมอจวนเพื่อไปดูหยุนจิ่น

ฮ่องเต้ชิงหยู่เหม่อมองอันหลิงหยุนครู่หนึ่ง แล้วมองไปที่กงชิงวี่ “เจ้านี่ดีเหลือเกิน ได้เปรียบขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่ว่าข้าได้รับจดหมายจากหนานอี้และประเทศเฟิ่ง ยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ แม่ทัพอันปิดบังข้า ปิดได้แนบเนียนมาก”

อันหลิงหยุนก้มศีรษะลงและไม่พูดอะไร กงชิงวี่กล่าวว่า “เสด็จน้องเกือบเอาชีวิตไม่รอด ทำไมไม่เห็นฮ่องเต้ห่วงใยเลย?”

“ข้ายังจะห่วงใยเจ้า ข้าอิจฉาเจ้า เจ้าได้แต่งงานกับคนที่ข้ายังต้องอ่อนน้อมให้ ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินลงบันไดไปหาอันหลิงหยุน หยุดแล้วมองอันหลิงหยุนอย่างครุ่นคิด

“ข้ายังไม่เคยเห็นฮ่องเต้หญิงประเทศเฟิ่ง แต่พวกเจ้าน่าจะคล้ายกันมาก ลือกันว่าฮ่องเต้หญิงองค์นี้งดงามไร้ที่ติ”

“ขอบพระทัยฮ่องเต้ที่ชื่นชมเสด็จแม่ของหม่อมฉัน อันหลิงหยุนย่อตัวตามมารยาท

ฮ่องเต้ชิงหยู่หัวเราะ “นับแต่วันนี้ไปเจ้าไม่ต้องคุกเข่าให้ข้าแล้ว ทำตามมารยาทนิดหน่อยก็พอฐานะของเจ้าสูง ข้าไม่กล้ารับ”