ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 808

บทที่ 808 ความโกรธเกรี้ยวอ๋องเสียน

“กุ้ยเฟยพูดกับเจ้าทำไมไม่ตอบ เจ้าช่างใจกล้าเกินไปแล้ว!” ฮ่องเต้ชิงหยู่มองที่นั่งข้างๆ “นั่งสิ”

“ขอบพระทัยเพค่ะ”

จุนเซียวเซียวขอบพระทัยเสร็จก็นั่งลง สายตาจ้องมองไปทางลูกสาว

ทันใดนั้นอันหลิงหยุนก็เข้าใจ ในวังสนมทั้งหลายสุดท้ายใครคือผู้ชนะ

จุนเซียวเซียวดูอ่อนแอ แต่มีความอดทนมาก

ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่มีใครในวังสนม แต่เขาก็ยังเป็นผู้ชาย

ตอนนี้มีลูกสาวแล้ว อายุปูนนี้แล้วได้เป็นพ่อคน ต้องเป็นที่อิจฉาของคนอื่นอยู่แล้ว

ลูกสาวของตัวเอง ก็ต้องยิ่งดีใจและให้ความรัก และจุนเซียวเซียวจะยิ่งได้รับความเอ็นดู

เมื่อดูท่าทางหยิ่งผยองของจุนซือซือ แน่นอนเป็นเพราะความสัมพันธ์ของจุนเซียวเซียว เพียงแต่อันหลิงหยุนไม่ค่อยเข้าใจ คนอย่างจุนซือซือ จุนเซียวเซียวไม่ใช่คนโง่ ทำไมต้องสมรู้ร่วมคิดกับจุนซือซือ?”

น่าเสียดายที่จุนซือซือเกิดเรื่องก่อน มิเช่นนั้นคงซักถามได้

ย้อนกลับไปคิด จะฟื้นได้หรือเปล่า?

เสี่ยวหยุนลงมือหนักเกินไป ทุบตีไม่ว่า และยังวางยาพิษ

จุนซือซือช่างน่าสงสาร!

“ไม่ว่ายังไง เจ้าได้ทำร้ายคน ไม่ว่าใครลงมือกับใครก่อนมันไม่สำคัญ เมื่อคืนกุ้ยเฟยได้บอกเรื่องนี้กับข้า สาเหตุเป็นเพราะจุนซือซือ ข้าก็ไม่ค่อยชอบจุนซือซือ ตั้งแต่นางเข้าวัง ก็ร้องไห้ขอร้องให้กุ้ยเฟยประทานงานแต่งให้นาง กุ้ยเฟยก็ลำบากใจ นางเคยแต่งงานมาแล้ว แล้วยังเป็นคนไม่เจียมตัว ข้าจนปัญญาจริงๆ

แต่สิ่งที่ทำให้น่ารำคาญยิ่งขึ้นคือ นางตกหลุมรักเสินหยุนเจ๋ และร้องไห้จะฆ่าตัวตาย ข้าก็สับสนชั่วขณะ จึงตอบตกลง

โดยไม่คาดคิดว่านางไม่มีวาสนานี้ ก็ถูกพระชายาเสียนทุบตี

ข้าคิดว่า พระชายาเสียนไม่พอใจที่ข้าประทานงานแต่งให้แม่ทัพเสินก็เลยตีคน ดูเหมือนจะเป็นการเข้าใจผิด”

“ฮ่องเต้ แต่เดิมก็ไม่สมควร นางร้องไห้ฮ่องเต้ก็ตอบตกลง หม่อมฉันรู้สึกลำบากใจ ถึงยังไงแม่ทัพเสินก็เป็นน้องชายพี่สาว แม้ว่าซือซือจะเป็นน้องสาวหม่อมฉัน แต่นางก็ไม่คู่ควรกับแม่ทัพเสิน”

ถ้าจุนเซียวเซียวไม่พูดอะไร อันหลิงหยุนก็ยังจะเก็บความรู้สึกดีๆไว้ ตอนนี้ไม่เหลือความรู้สึกดีๆให้นางแล้ว

“พระชายาเสียน เจ้ากับข้าไม่ได้พบกันมานาน ค่ำคืนนี้ไม่ต้องกลับนะ” จุนเซียวเซียวพูดอย่างนี้เหมือนตัวเองใหญ่ที่สุดในวัง

อันหลิงหยุนกล่าวว่า “ที่บ้านมีคนป่วย และต้องกลับไป วันนี้ต้องขอบพระทัยกุ้ยเฟย เอาไว้โอกาสหน้า”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ตบพระธิดาในอ้อมแขนของเขาเบาๆ และกล่าวว่า “เรื่องที่เสินหยุนเจ๋บุกไปถึงอารามชีหนิง พระชายาเสียนมีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นี้หรือไม่?”

อันหลิงหยุนกล่าวว่า “ไม่เลย ไปเห็นพอดี คนพวกนั้นไม่รู้ว่าใครเป็นคนสั่งการ ไปขัดขวางไม่ให้เสินหยุนเจ๋ได้พบฮองเฮา เพราะฮองเฮาขาดสารอาหาร ทุกวันต้องทนทุกข์ทรมานจากการเจ็บป่วย สินหยุนเจ๋จะไปเยี่ยม แต่ทาสสุนัขรับใช้เหล่านั้นต้องการหาเรื่องทุบตี หลายครั้งที่ขัดขวางไม่ยอมให้ไป หม่อมฉันโมโหจึงทุบตีพวกเขา

เรื่องนี้หม่อมฉันกำลังจะรายงานให้ฮ่องเต้ ท่านอ๋องได้ตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว และกำลังจะสอบปากคำ

อารามชีหนิงเป็นอารามของวัง และฮองเฮาเป็นภรรยาองค์แรกของฮ่องเต้ แม้ว่าจะปลงผมบวชบำเพ็ญ แต่ก็เป็นแม่ของประเทศ ทำไมถึงวางแผนกลั่นแกล้งกัน เป็นเรื่องที่น่าโมโหจริงๆ

ถ้าไม่ลงโทษตามกฎ ก็จะยิ่งเหิมเกริม!”

สิ่งที่อันหลิงหยุนพูดอย่างน่าเชื่อถือ ฮ่องเต้ชิงหยู่นิ่งอึ้งชั่วขณะ “ฮองเอาไม่สบาย?”

“เพค่ะ!”

“ต้องทำงานหนัก แล้วยังกินไม่อิ่ม?”

“เพค่ะ!”

ฮ่องเต้ได้ส่งองค์หญิงในอ้อมแขนของเขาให้จุนเซียวเซียว ลุกขึ้นและเดินลงมา

เดินมาหาอันหลิงหยุนและถามว่า “สิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริงหรือไม่?”

“เรื่องนี้ท่านอ๋องสามารถเป็นพยานได้ และยังมีเสินหยุนเจ๋ ถ้าฮ่องเต้ไม่เชื่อ สามารถถามท่านพ่อของหม่อมฉัน ท่านพ่อของหม่อมฉันก็รู้เรื่องนี้ด้วย”

ฮ่องเต้นิ่งเงียบ “คนกลุ่มนี้ควรจัดการ ฮองเฮาไปอธิษฐานขอพร ไม่ใช่ไปรับโทษ กินไม่อิ่ม และยังต้องทำงานหนัก คิดจะกบฏแล้วใช่ไหม!”

“ใช่แล้วเพค่ะ” อันหลิงหยุนเห็นด้วย

“อ๋องเสียน เจ้าไปตรวจสอบดู ว่าใครที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน!”

“หม่อมฉันรับทราบ”