ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 809

บทที่ 809 มีอาการป่วยทั้งสองวัง

วังจิ่งซิ่ว

องค์หญิงกู้กั๋วร้องไห้ไม่หยุดและท้องฟ้าก็เริ่มมีฟ้าผ่า

ไม่ว่าจะกล่อมยังไงก็ไม่หยุด สาวใช้ก็กังวลมาก รีบวิ่งไปหาจุนเซียวเซียว “กุ้ยเฟยองค์หญิงน้อยร้องไห้ไม่หยุดเลย ข้างนอกฟ้าร้องตลอดไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นอย่างนี้ต่อไปจะทำอย่างไรดี?”

จุนเซียวเซียวกำมือแน่น แต่ใบหน้าของเขายังคงอ่อนโยน “เด็กน้อยๆ เวลาฟ้าร้อง ก็จะกลัวและร้องไห้เสมอ อุ้มมาให้ข้า”

สาวใช้อุ้มองค์หญิงกู้กั๋วไว้ในอ้อมแขนของจุนเซียวเซียว จุนเซียวเซียวอุ้มเด็กเดินไปรอบๆ

มองออกไปนอกหน้าต่างเป็นครั้งคราว

“กุ้ยเฟย… …” ในวังจิ่งซิ่วมีคนวิ่งเข้ามา

“ท่าทางกระวนกระวายใจ มีเรื่องอะไร?” จุนเซียวเซียวถามอย่างไม่แยแส

สาวใช้รีบคุกเข่าลง “กุ้ยเฟยคนใช้ในวังของไทเฮาทั้งหมดถูกลากออกไปประหาร ได้ยินมาว่าไทเฮาทรงป่วย เพราะดูแลไม่ทั่วถึง”

จุนเซียวเซียวกอดองค์หญิงกู้กั๋วไว้ในอ้อมแขนอย่างแรง “เจ้ากลัวอะไร ไม่ใช่เจ้าเป็นคนดูแล ไปทูลฮ่องเต้ บอกว่าองค์หญิงร้องไห้ไม่หยุด ข้ากล่อมไม่ไหวแล้ว”

“เพค่ะ” สาวใช้วิ่งอย่างรีบร้อน จุนเซียวเซียวก็เดินไปเดินมา อย่างกระวนกระวายใจ

อาหยู่เข้าไปในวังและส่งกล่องยา เมื่อมาถึงวังเฉาเฟิ่งก็เห็นคนถูกลากออกไป ร้องไห้โหยหวน

ตูไห่กำลังลากคนไปที่ลานประหาร

อาหยู่ส่งกล่องยามาให้ อันหลิงยุนบอกอาหยู่ไม่ต้องไปไหน รออยู่ที่หน้าประตู แต่อาหยู๋ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

อันหลิงหยุนเจาะเลือดของไทเฮา สวมถุงมือและเริ่มการทดสอบ

กล่องยาทั้งหมดของนางมีหมายเลขกำกับอยู่ และมีการทดสอบแบบง่ายๆอยู่ในนั้น

หวางฮองไทเฮากล่าวว่า “วี่เอ๋อ เจ้าไปเยี่ยมฮั๋วไท่เฟย ก่อนหน้านี้นางลื่นตกน้ำ ไม่รู้ว่าทำไม เหมือนสติไม่ค่อยดี เป็นเวลาครึ่งเดือนแล้ว”

กงชิงวี่ประหลาดใจ “ทำไมอ๋องตวนไม่เคยพูด?”

“เขาไม่รู้ เขาเข้ามาสองครั้ง ฮั๋วไท่เฟยมาที่นี่ไม่เห็นเขา และเขาก็ไม่เห็นกัน”

กงชิงวี่มองไปที่อันหลิงหยุน “หลิงหยุน ข้าไปดูก่อน”

“ท่านอ๋องไปเถอะ” อันหลิงหยุนตั้งอกตั้งใจทำสิ่งต่างๆของนาง หลังจากทดสอบเสร็จอันหลิงหยุนเดินไปหาหวางฮองไทเฮาด้วยความแปลกใจ นั่งลงและถามคำถามบางอย่าง

“ทุกอย่างเรียบร้อยดี ไม่มีอะไร” สาเหตุที่หวางฮองไทเฮารู้สึกว่าป่วย ก็เพราะตัวท่านเองรู้สึกว่าตัวเองป่วย ถ้าไม่ใช่ป่วย ทำไมถึงเป็นอย่างนี้

อันหลิงหยุนมองเข้าไปในเตียง และถามว่าคืออะไร “เสด็จแม่ กลิ่นอะไร?”

“กลิ่นอะไร?” หวางฮองไทเฮามองไปรอบๆ และสูดดม “น่าจะเป็นถุงหอม”

“ข้างในล่ะ?” หวางฮองไทเฮาชี้ อันหลิงหยุนลุกขึ้นและคลานไป พบถุงหอมในเตียง ซึ่งดูเหมือนของนางเล็กน้อย

อันหลิงหยุนเปิดออกอย่างแปลกใจ ไม่มีอะไรอยู่ข้างใน แต่มันมีกลิ่นหอมมาก

อันหลิงหยุนหันกลับมาและหยิบถุงหอมลงมา “ไห่กงกง เอาน้ำมาให้หน่อย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ไห่กงกงนำน้ำมา อันหลิงหยุนก็โยนถุงหอมลงในน้ำ น้ำมันบางส่วนในถุงหอมซึมเข้าไปในน้ำ และลอยขึ้นบนน้ำ

อันหลิงหยุนตักขึ้นเล็กน้อย และเริ่มทดสอบ ที่จริงถึงไม่ทดสอบอันหลิงหยุนก็สังเกตเห็นแล้วว่ามันคืออะไร

ผลทดสอบออกมา กงชิงวี่ก็ถือร่มกลับเข้ามาพอดี ยังมีฮั๋วไท่เฟยกับสาวใช้ข้างกายและแม่นมที่เข้ามาด้วยกัน ล้วนเป็นคนที่อยู่ข้างๆนางทั้งหมด

“ไท่เฟย ขอพักอยู่ที่วังเฉาเฟิ่งสักพัก ขอเสด็จแม่อนุญาต” กงชิงวี่พูด

หวางฮองไทเฮากล่าวว่า “ขึ้นมาสิ เตียงนี้ก็ใหญ่เกินไป อยู่คนเดียวน่าเบื่อมาก มีไท่เฟยอยู่ยังเป็นเพื่อนคุย”

ดูฮั๋วไท่เฟยเหมือนพยายามฝืนเดิน ดูนางไม่กระปรี้กระเปร่าเลย