ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 810

บทที่ 810 เสี่ยวสวีจื่อเป็นบ้า

หวางฮองไทเฮากล่าวว่า “ถุงหอมของข้าราชครูจุนเป็นคนให้ แล้วไท่เฟยถูกวางยาพิษได้ยังไง ยาพิษนี้ให้ในคราวเดียวหรือไม่?”

น่าจะไม่ใช่ คงจะเป็นคนรอบข้าง ใส่ในอาหารทุกวัน มิเช่นนั้นถ้าไม่ได้รับยาสองวันก็จะหมดฤทธิ์ยา นี่ไม่ใช่ยาพิษร้ายแรง แต่ต้องให้บ่อยๆ”

หวางฮองไทเฮาถามกงชิงวี่ “คนในวังฮั๋วหยางอยู่ที่ไหน?”

“ลากออกไปหมดแล้ว!”กงชิงวี่พูดอย่างเฉยชา ไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติในการกระทำเช่นนี้

หวางฮองไทเฮาถามอันหลิงหยุน “มีวิธีรักษายังไง?”

“ขอเพียงไม่รับยา งดกินยาต่อเนื่อง หลังจากปรับสภาพ 2-3 วันก็จะฟื้นตัวเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นานก็จะดีขึ้น

ถ้าอย่างนั้นก็จัดยาเลย”

หวางฮองไทเฮาออกคำสั่ง อันหลิงหยุนเตรียมจัดยา ฮั๋วไท่เฟยกล่าวว่า “ไม่ต้องแล้ว ในเมื่อมันจะค่อยๆดีขึ้น ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะรอให้ค่อยๆดีขึ้น”

“คนก็ตายไปแล้ว เจ้าจะบ้าๆบอๆ ไม่ยอมสิ้นสุดสักที!” หวางฮองไทเฮาสีหน้าเคร่งขรึม เหมือนกำลังจะโกรธมาก

ฮั๋วไท่เฟยหันกลับมา “ข้าไม่สน ข้าไม่รักษา ข้าจะเป็นแบบนี้แหละ”

อันหลิงหยุนพูด “ไท่เฟย ถ้าคิดถึงจริงๆ เวลากลางคืนนึกถึงหน้าฮ่องเต้องค์ก่อน เวลานอนก็จะฝันเห็น แต่ถ้าคิดถึง คิดถึงทุกวันก็จะฝันทุกวัน แต่ถ้าสามารถย้อนคิดถึงเรื่องในอดีต กลางคืนก็จะเอาไปฝัน แต่นั่นคือความฝันที่ยอดเยี่ยม แต่ถ้าได้รับยาพิษ ตอนแรกมันจะเป็นฝันที่สวยงามจริงๆ แต่หลังจากนั้นไม่นานก็จะสับสนและแยกไม่ออก ระหว่างความฝันกับความจริง และต่อไปความฝันนั้นก็จะกลายเป็นฝันร้าย

ไท่เฟยเคยฝันไหมว่าจู่ๆใบหน้าของฮ่องเต้องค์ก่อนก็น่าเกลียดน่ากลัว?”

ฮั๋วไท่เฟยมองไป น้ำตาก็ร่วงลง และรีบเช็ดทันที “เมื่อคืนข้าฝันเห็นฮ่องเต้องค์ก่อนกำลังเดินอยู่ในสวนดอกไม้ มีลมกระโชกแรง ทันใดนั้นท่านก็หันกลับมา มีใบหน้าที่น่าเกลียด ยังใช้สองมือบีบคอข้า บีบจนข้าเกือบตาย โชคดีที่แม่นมเว่ยเรียกข้าตื่น

ที่แท้ก็ข้าบีบคอตัวเอง เกือบบีบคอตัวเองจนตาย!”

หวางฮองไทเฮามองไป “ก่อความวุ่นวาย ป่วยขนาดนี้แล้ว ยังไม่ยอมรักษา เจ้านี้เบื่อกับการมีชีวิตอยู่แล้วหรือ?”

ฮั๋วไท่เฟยรู้สึกอัดอั้นตันใจ เช็ดน้ำตาของ “ถ้ารักษาหาย ฮ่องเต้องค์ก่อนก็จะดีหรือ?”

“แน่นอน!”อันหลิงหยุนรับประกัน

“ถ้าอย่างนั้นก็รักษาเลย” ฮั๋วไท่เฟยก็ตอบตกลง

อันหลิงหยุนสั่งยา และให้คนไปต้มยา

จัดการเรื่องของหวางฮองไทเฮาและฮั๋วไท่เฟยเสร็จ อันหลิงหยุนไปดูกงชิงวี่ “ท่านอ๋อง ท่านฆ่าคนเยอะขนาดนี้ ไม่กลัวฮ่องเต้ตำหนิลงโทษเหรอ?”

“เจ้านายในวังป่วย จะฆ่าคนใช้ที่ไร้ประโยชน์เพียงไม่กี่คนเป็นเรื่องปกติ ที่นี่ชีวิตของคนใช้เหมือนหญ้า หลิงหยุนพึ่งจะเข้าใจเรื่องนี้เหรอ?”

“ถึงอย่างนั้น ถูกฆ่าทั้งหมด มันจะ… …”

“หลิงหยุน มีบางสิ่งที่ไม่ได้กระทำโดยคนคนเดียว คนเดียวไม่สามารถทำอะไรได้” หลังกงชิงวี่พูดจบก็มองไปที่ไห่กงกง

“กงกง ทำไมคนข้างกายของฮ่องเต้และคนใช้สองวังนี้ถึงถูกเปลี่ยนไป?”

ไห่กงกงรีบตอบว่า “ไม่กี่วันที่ผ่านมา ตราประทับของฮ่องเต้หายไปหนึ่งอัน แล้วเกี่ยวข้องกับเสี่ยวสวีจื่อ เสี่ยวสวีจื่อเป็นคนที่อยู่ใกล้ชิดฮ่องเต้ บุคคลที่อยู่ใกล้ชิดเขาหลายคนต่างถูกเชื่อมโยงเข้าไป วังเฉาเฟิ่งกับวังฮั๋วหยาง วังจิ่งซิ่วต่างได้รับผลกระทบ เปลี่ยนคนไปมากมาย

“ใครเป็นคนดำเนินคดีนี้?” กงชิงวี่ถาม

ไห่กงกงตอบ “ทุกวันนี้วังสนมทั้งหมดเซียวกุ้ยเฟยเป็นคนควบคุมดูแล นางเป็นคนจัดการ”

“เสี่ยวสวีจื่อล่ะ?”

“เป็นบ้าแล้ว!”

ไห่กงกงจนปัญญา คนใช้ในวังก็อย่างนี้แหละ ไม่มีคุณค่า ก็เหมือนท่านอ๋องเสียน จะฆ่าก็ฆ่าเลย

“ฆ่าแล้ว?”

“ไม่ใช่ บ้าๆบอๆ ถูกขังอยู่ในห้องขัง ได้ยินกงกงที่เฝ้ายามบอกว่า เมื่อเขากระหายก็จะดื่มเยี่ยว เมื่อหิวก็จะกินอุจจาระ!”

“… ...อาหยู่ เจ้ารีบไปดูเสี่ยวสวีจื่อ ต้องรีบช่วยชีวิตเขาไว้!”

อาหยู่หันตัวเดินจากไป ไห่กงกงเริ่มตั้งสติได้ เสี่ยวสวีจื่อกำลังรออยู่!”

อันหลิงหยุนถาม “เป็นนางใช่ไหม?”

“ไม่ทราบ” กงชิงวี่มองไห่กงกง “กงกง รบกวนท่าน ไปเชิญอ๋องตวนกับพระชายาตวนมาที่นี่ และเรียกราชครูจุนกับท่านกั๋วกงมาด้วย”