ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 816

บทที่816 ไปหาแม่ทัพอัน

อันหลิงหยุนลุกขึ้น: “เจ้าพักผ่อนก่อน ข้าไปดูท่านพ่อข้าหน่อย เขาไปจัดการเรื่องของเสินหยุนเจ๋ คิดว่าน่าจะกลับมาแล้ว อย่าคิดอะไรฟุ้งซ่านไปเอง ถ้าเจ้าล้มลง ใครจะมาช่วยข้า!”

หยุนจิ่นถาม: “แม่ทัพอันชอบข้าด้วยความเต็มใจหรือ?”

“ตอนนี้เขาก็ชอบเจ้าอยู่ เพียงแต่ว่าเขาถือว่าเจ้าเป็นลูกสาว ส่วนเรื่องอื่นๆ ข้าจะไปถามดู ถ้าหากเขามาไม่ได้ชอบเจ้าจริงๆ ไม่สามารถรับเจ้าเอาไว้ได้ ข้าจะบอกกับเจ้า

หยุนจิ่น เพราะอะไรเจ้าถึงทำเช่นนี้กันแน่ ก่อนหน้านั้นตอนที่ดูแลท่านพ่อข้าก็ดีๆอยู่ไม่ใช่หรือ ไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนแต่ก่อนหรือ?”

หยุนจิ่นส่ายหน้า: “ที่แล้วมาข้าเป็นแค่สาวน้อยเท่านั้น ตอนนี้ข้าแสดงความในใจออกมาอย่างชัดเจนแล้ว ถ้าหากแม่ทัพอันปฏิเสธที่จะยอมรับข้า ข้าก็ไม่สามารถที่จะอยู่ต่อได้อีก ข้าจากไปไม่ได้ ทำได้แค่ลาจากโลกนี้ไป”

“หยุนจิ่น เจ้าพักผ่อนก่อน ข้าจะไปถามดู”

อันหลิงหยุนดูออกแล้ว ตอนนี้หยุนจิ่นไม่สนอะไรแล้ว นางจะทำเรื่องนี้ให้สำเร็จให้ได้

ออกจากประตูอันหลิงหยุนถามพ่อบ้าน เห็นพ่อนางกลับมาหรือไม่ พ่อบ้านบอกว่าไม่เห็น อันหลิงหยุนเลยออกไป

เฟยยิงกับอาหยู่รีบตามออกไปทันที อันหลิงหยุนหันกลับมาเห็นทั้งสองคนแล้วก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

“อาหยู่ เจ้ากลับไปก่อน เฟยยิงไปกับข้าก็พอ ตั้งแต่วันนี้ไปเจ้าก็ติดตามท่านอ๋อง เดิมทีตอนที่ข้าเข้าจวนอ๋อง เจ้าก็ติดตามท่านอ๋องอยู่แล้ว”

อาหยู่สีหน้าไม่ชอบใจ: “พระชายา ท่านทำเช่นนี้ต่อข้าได้อย่างไร ตอนที่ท่านจากไป อาซิ่วแข็งแกร่งกว่าข้า เพื่อที่จะให้เหนือกว่าอาซิ่วข้าทุ่มเทอย่างมาก ตอนนี้ท่านก็จะไม่ใช้ข้าอีก?”

“......” อันหลิงหยุนอึดอัดใจ อารมณ์ร้ายไม่เบา!

อันหลิงหยุนกำลังเตรียมจะพูดอะไร กงชิงวี่ออกมาจากประตู: “อาหยู่กับเฟยยิงอยู่ทั้งคู่ ข้าไปเอง”

กงชิงวี่เดินไปเตรียมจะออกไป เฟยยิงมองอาหยู่ครู่หนึ่ง เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

อันหลิงหยุนกล่าวว่า: “ท่านอ๋อง ข้ามีธุระจะคุยกับเฟยยิง ท่านอ๋องพาอาหยู่ไปเกลี้ยกล่อมหน่อย”

“......” กงชิงวี่มองอาหยู่ครู่หนึ่ง พาคนเดินออกไปด้วยความไม่พอใจ

อันหลิงหยุนหันหลังพาเฟยยิงไปจวนแม่ทัพ ระหว่างทางอันหลิงหยุนถามเฟยยิง: “เฟยยิง เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงเลือกให้เจ้าอยู่?”

“อาซิวเป็นเพื่อนของอาหยู่ และก็เป็นคู่หมั้นของน้องสาวอาหยู่ เป็นเพราะเรื่องนี้?” เฟยยิงกล่าวตรงไปตรงมาไม่มีการปกปิด

อันหลิงหยุนชอบความฉลาดของเฟยยิงมาก: “เฟยยิง อาซิวออกไปสองสามปีแล้ว อาหยู่ไม่มีข่าวของอาซิวเลยและก็เพราะแบบนี้ ถ้าหากบอกกับอาหยู่ว่าอาซิวตายแล้ว และยังถูกข้าฆ่าตาย เขาจะเจ็บปวดมาก ด้วยนิสัยของเขาก็จะไม่ฆ่าข้าอีก”

“ข้ารู้” เฟยยิงบอกเรื่องนี้กับกงชิงวี่แล้ว เขาออกคำสั่งไว้แล้ว ห้ามไม่ให้พูดออกไป

อันหลิงหยุนไม่คิดเช่นนั้น: “ยังมีพ่อบ้านของจวนอ๋องเสียน อาซิวเป็นลูกนอกสมรสของเขา”

“ข้าไม่พูดหรอก” เฟยยิงกล่าวต่อ

อันหลิงหยุนพยักหน้า: “เฟยยิง วันนี้ข้าพาเจ้าออกไป เพื่อพาเจ้าไปทำความคุ้นเคยกับเมืองหลวง ข้าพูดกับท่านอ๋องว่าจะให้เจ้าอยู่ที่นี่ แต่ถ้าหากว่าเจ้าไม่เต็มใจ จะออกไปก็ได้”

“เฟยยิงเต็มใจที่จะอยู่ต่อ”

“เฟยยิง ที่ลานจุนจื่อมีซื่อจื่อน้อยทั้งหลายอยู่ เจ้ารู้ใช่ไหม?”

“รู้ มีเรื่องอะไร พระชายาโปรดกล่าวมาตามตรง”

“อืม เฟยยิง ทางด้านลานจุนจื่อนั้นไม่มีอะไร แต่ฝั่งตรงข้ามของลานจุนจื่อ ที่นั่นคือหลิงหลางจูว จัดเตรียมไว้เพื่อจวิ้นจู่โดยเฉพาะ เสี่ยวเฉียวก็คือจวิ้นจู่ในลานนั้น ตอนนี้นางอายุห้าขวบ อยู่คนเดียวในลานก็ต้องไม่เหมาะสมอยู่แล้ว ต้องมีผู้ดูแลความปลอดภัยในลาน คนทั่วไปข้าก็ไม่วางใจ เดิมทีอยากจะให้อาหยู่ไป อย่างไรก็ตามเขาเป็นคนใจร้อนคนหนึ่ง หลายเดือนลงมาก็ยังไม่สามารถทำให้คนวางใจได้ แต่กับเจ้า ถึงแม้อารมณ์จะฉุนเฉียวไปบ้าง แต่เจ้าก็เป็นคนใจเย็นหนักแน่น ดังนั้นข้าอยากจะให้เจ้าไปเป็นผู้ดูแลความปลอดภัยในลาน ข้าจะจัดวางคนอื่นๆไว้ที่นั่นด้วย

ถ้าหากเจ้ายินดี ข้าก็จะจัดการในวันพรุ่งนี้!”

“พระชายาตัดสินใจได้เลย!”

“อืม”

เรื่องนี้ได้ข้อสรุปแล้ว อันหลิงหยุนก็มาถึงหน้าประตูของจวนแม่ทัพ มาถึงหน้าประตูถามคนของจวนแม่ทัพแล้ว บอกว่าแม่ทัพกลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว