ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 815

บทที่ 815 ความยึดติดของหยุนจิ่น

ในตอนเช้าไทเฮาและไท่เฟยมีอาการดีขึ้น อันหลิงหยุนตรวจดูแล้ว กินอาหารเช้าแล้วก็จัดยาให้ หลังจากกินเสร็จทั้งสองก็ออกไปเดินเล่น ฤดูใบไม้ร่วงอากาศจะเย็นๆ ทั้งคู่สวมเสื้อคลุมใหญ่ อันหลิงหยุนและหยุนโล๋ชวนเดินตามอยู่ด้านหลัง และคนในวังที่เหลือก็ล้อมรอบพวกเขา

กงชิงวี่และอ๋องตวนยืนเอามือไขว้หลังอยู่ที่ริมน้ำไม่ไกล

อ่องตวนถามว่า “ได้ยินมาว่าพี่สะใภ้ไม่สบาย เจ้าก็เห็นแล้ว เป็นขนาดนี้แล้ว เจ้ายังจะไปหาเรื่องนางทำไม?”

“อืม”

“กงชิงวี่ตอบเบาๆ อ๋องตวนเคร่งเครียด “แม้พี่สะใภ้จะทำผิด แต่ก็ไปสวดมนต์กินเจแล้ว เจ้าอย่าจับไม่ปล่อยสิ อีกอย่าง… …เจ้ากับข้าตอนเด็กก็เคยเล่นกับพี่สะใภ้ด้วยกัน”

“อืม”

“เจ้าไม่อยากคุยกับข้าใช่ไหม?” ใบหน้าของอ๋องตวนแดงก่ำด้วยความโมโห

กงชิงวี่กล่าวว่า “พี่รอง ตอนนี้พระชายาตวนต้องใส่ใจดูแลสุขภาพดีๆ ไม่มีธุระอะไรก็ไม่ต้องเข้าวัง เสด็จแม่กับไท่เฟยมีคนคอยดูแล

“ … …”

อ๋องตวนเหมือนเผชิญกับศัตรู “ข้ารู้แล้ว”

หลังจากพูดจบเขาก็หันตัวเดินจากไป กงชิงวี่ยังคงจ้องมองไปที่สระน้ำ

ก่อนเที่ยงอันหลิงหยุนก็มาหากงชิงวี่ “ท่านอ๋องท่านพูดอะไรกับอ๋องตวน? หลังจากพูดไม่กี่คำก็พาหยุนโล๋ชวนจากไป?”

“ข้าแค่บอกให้เขาระวังและใส่ใจทารกในครรภ์”

“……มีแค่นี้?” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ กงชิงวี่ตอบอืม

ทั้งสองคนช่วงบ่ายก็ได้กลับไป

หลังจากกลับจวนอ๋องเสียนอันหลิงหยุนก็รีบไปหาหยุนจิ่น รู้สึกว่ากลับมาช้าไปนิดหนึ่ง

วันนี้หยุนจิ่นมีอาการดีขึ้น และกินอาหารไปนิดหนึ่ง เมื่ออันหลิงหยุนเห็นหยุนจิ่น หยุนจิ่นก็ยืนเหม่อลอยอยู่ที่หน้าต่าง ตาจ้องไปที่นอกหน้าต่าง กำลังครุ่นคิด

อันหลิงหยุนเข้าไปหยุนจิ่นก็ไม่รู้สึก

นึกถึงมู่มิง นึกถึงป๋ายสู้สู้ อันหลิงหยุนรู้สึกปวดใจ นางไม่ต้องการให้คนที่นางรู้จักค่อยจากไปทีละคน

เดินไปหาหยุนจิ่น อันหลิงหยุนมองออกไปข้างนอก “มองดูท่านพ่อข้าเหรอ?”

หยุนจิ่นตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็หันมามองอันหลิงหยุน “เจ้านาย!”

ใบหน้าของหยุนจิ่นซีดจนน่ากลัว แม้ว่าจะกินอาหารเข้าไป แต่ร่างกายที่ฝืนอดทนมาหลายเดือนในขณะนี้ เหมือนหัวใจจะสลาย เมื่อนางเห็นอันหลิงหยุน ก็ปล่อยความรู้สึกออกมา ดูเหมือนว่าร่างกายของนางจะดีขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก็เหมือนทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

อันหลิงหยุนนั่งลงและดึงหยุนจิ่นไว้ในอ้อมกอด หยุนจิ่นหลับตา น้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตา “เจ้านายรู้ได้อย่างไร?”

หยุนจิ่นไม่เข้าใจ อันหลิงหยุนผลักหยุนจิ่นออก “ ข้าสามารถสะกดจิตได้ เจ้ารู้หรือเปล่า?”

“ข้ารู้” เรื่องหลายสิ่งหลายอย่างเกี่ยวกับอันหลิงหยุนหยุนจิ่นรู้

อันหลิงหยุนพยักหน้า “เจ้ารอข้า”

อันหลิงหยุนดึงเอาข้อมูลที่สะกดจิตหยุนจิ่นในตอนนั้นออกมา และสะกดจิตหยุนจิ่น หยุนจิ่นตื่นขึ้นมาก็รู้ว่าในคืนนั้นอันหลิงหยุนก็รับรู้ได้ว่าหยุนจิ่นชอบแม่ทัพอัน

หยุนจิ่นไม่อยากสนใจอะไรนัก แต่นางก็ไม่มีเรี่ยวแรงอะไร

หยุนจิ่น ถ้าในใจพ่อของข้ามีเจ้า เจ้าจะยอมหายจากอาการป่วยไหม?” อันหลิงหยุนไม่อยากเห็นหยุนจิ่นเป็นแบบนี้ จึงต้องยอมให้พ่อนางเสียสละ

ผู้ชายยังไงต้องมีผู้หญิงอยู่เป็นเพื่อน โดยเฉพาะพ่อที่บริสุทธิ์ของนาง!

อันหลิงหยุนนึกไม่ออกว่า จะเป็นคนแบบไหน

หยุนจิ่นยิ้ม “บุคคลที่อยู่ในหัวใจของแม่ทัพอันคือฮ่องเต้หญิงแห่งประเทศเฟิ่ง ข้าจะเทียบได้อย่างไร?”