ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 818

บทที่ 818 เจ้าห้าป่วย

กงชิงวี่อยู่คนเดียวในเรือนนอนไม่หลับ เลยไปนอนกับต้าเป่าเป้ยทั้งหลายเสียเลย

ท่านพ่อกลับมาแล้ว ต้าเป่าเป้ยทั้งหลายดีใจกันอย่างมาก แต่ละคนเดินไปหาพ่ออย่างมีความสุข

กงชิงวี่เล่าเรื่องข้างนอกให้พวกเขาฟัง เจ้าห้าก็ยังไม่ชอบขยับเช่นเดิม เขานอนอยู่บนพื้น

กงชิงวี่อุ้มลูกชายเข้ามาในอ้อมแขน ให้เขานอนอยู่บนตัด เจ้าเสือน้อยเติบโตจนตัวใหญ่กว่าหมาตัวใหญ่แล้ว เมื่อเห็นเจ้านายไปอยู่ในอ้อมแขนกงชิงวี่ ลุกขึ้นเดินไปข้างกายกงชิงวี่ นอนลงข้างๆกงชิงวี่และวางหัวไว้ข้างๆตักของกงชิงวี่ ให้เท้าของเจ้าห้าวางอยู่บนหัวเสือของมัน เช่นนี้เจ้านายจะสบายมากขึ้นเยอะ

ต้าเป่าเป้ยคนอื่นๆดูถูกอย่างมาก

“ท่านอ๋อง สองสามวันมานี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตั้งแต่ท่านกับพระชายากลับมา ซื่อจื่อห้าก็ไม่ได้กินอะไรเลย สามวันแล้ว” เรื่องนี้ลุ่ยหลิวไม่รู้จะบอกกับใครดี ในจวนตอนนี้แค่เรื่องของหยุนจิ่นก็ยุ่งมากพออยู่แล้ว นางก็ทำอะไรไม่ได้

กงชิงวี่กอดเจ้าห้าเอาไว้กำลังเล่นกับเท้าเล็กๆของเขา เจ้าห้าตัวผอมบางกว่าเด็กคนอื่นๆเล็กน้อย คนอื่นๆอีกสี่คนเจ้าเนื้อจ้ำม่ำ มีแต่เจ้าห้าเท่านั้นที่ผอมแห้ง หากเป็นผู้ใหญ่ คงไม่มีอะไรจะพูด แต่กับเด็กตัวเล็กแค่นี้แม้แต่เนื้อสักนิดก็ยังไม่มี ถ้าหากโตขึ้นมาแล้วยังจะใช้ได้อยู่หรือ?

คงกลายเป็นหนังหุ้มกระดูกแล้ว

แต่พวกเขาผัวเมียมักจะไม่อยู่บ้าน และก็ไม่สามารถตำหนิคนอื่นว่าดูแลพวกเด็กๆได้ไม่ดี ทุกคนในจวน ใครบ้างที่ไม่ได้ดูแลพวกเขาอย่างบรรพบุรุษ คนอื่นๆอีกสี่คนเจ้าเนื้อจ้ำม้ำราวกับลูกบอล แต่คนนี้กลับเป็นเช่นนี้ ราวกับว่าขาดสารอาหารอย่างนั้นแหละ ยังจะพูดอะไรได้?

กงชิงวี่ก็นึกว่าลูกชายก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่คิดว่ายังมีเรื่องนี้อยู่ ไม่กินไม่ดื่ม?

“หรือว่าจะงอน พระชายากับข้าไม่ได้มาอยู่ด้วยเลย?” กงชิงวี่รู้สึกเองว่าใช่

เสี่ยวเฉียวนั่งอยู่ด้านหนึ่ง จิ้งจอกหางสั้นนอนอยู่ข้างๆ นางลูบจิ้งจอกหางสั้นกล่าวว่า: “ไม่น่าจะใช่นะ เจ้าห้าไม่เคยเอาร่างกายตัวเองมางอนเลย สองสามวันมานี้ท่านแม่กลับมาเขาก็ไม่กินแล้ว แต่ข้าถามเขาว่าเป็นเพราะคิดถึงท่านพ่อกับท่านแม่ใช่หรือไม่ เขาส่ายหน้า ท่านพ่อ......ท่านดูตาของเขาสิ ดูเฉื่อยชาเล็กน้อยแล้ว”

กงชิงวี่มองดูลูกชายอย่างละเอียด เป็นอย่างนั้นจริงๆด้วย

กงชิงวี่รู้สึกว่าเรื่องร้ายแรงแล้ว ลูกชายอาจจะป่วยแล้ว ไม่มีคนรู้เลยด้วยซ้ำ

“เสี่ยวเฉียวเจ้ากับอะมู่อยู่ที่นี่ คอยดูแลพวกน้องๆ ลุ่ยหลิววันนี้เจ้ากับหงเถาคอยดูแลที่นี่ พวกเจ้าทั้งหลายไม่ต้องตามมา อยู่ดูแลพวกซื่อจื่อ ข้าจะพาซื่อจื่อห้าไปหาพระชายา”

กงชิงวี่เตรียมตัวจะออกไป เจ้าเสือน้อยไม่วางใจ ลุกขึ้นขู่เสียงอู้วคำหนึ่ง ทำให้กงชิงวี่สะดุ้งตกใจ

กงชิงวี่หันกลับมาด้วยใบหน้าเคร่งขรึมกล่าวว่า: “หากเจ้าไม่อยากให้ข้าจับเจ้าตุ๋นกิน ก็อยู่อย่างสงบเอาไว้บ้าง”

เจ้าเสือน้อยกลัว วิ่งหางจุกตูดไปหลบอยู่หลังเสี่ยวเฉียว นอนอยู่บนพื้นโดยซ่อนหัวเอาไว้ เสี่ยวเฉียวร่างกายอ่อนแอ เจ้าเสือน้อยตัวใหญ่กว่าเสี่ยวเฉียว หางโผล่ออกมาข้างหลัง ส่ายไปส่ายมา!

กงชิงวี่ฮึเย็นชาออกมา อุ้มลูกชายไว้หันหลังออกจากประตูไป ใช้แขนเสื้อตัวใหญ่และกว้างคลุมเจ้าห้าเอาไว้

มาถึงนอกเรือนหยุนจิ่น กงชิงวี่เคาะประตู อันหลิงหยุนถาม: “ใครน่ะ?”

“ข้าเอง”

อันหลิงหยุนถอดเสื้อผ้าออกแล้ว ลุกขึ้นมาบอกกับหยุนจิ่นว่าไม่ต้องสนใจ ก็ออกไปดูหน้าประตู

ประตูเปิดออกกงชิงวี่เข้ามาเอาแขนเสื้อลงมา นำลูกชายให้อันหลิงหยุนดู: “เจ้าดูเขา”

อันหลิงหยุนก็รู้สึกว่าสถานการณ์ร้ายแรง อุ้มลูกชายเดินเข้าไปข้างใน นั่งลงไปตรวจเจ้าห้าดู

อันหลิงหยุนขมวดคิ้วเล็กน้อย: “น่าแปลก ทำไมข้าถึงดูไม่ออกเลยสักนิด สแกนไม่ได้เลย?”

“เป็นไปได้อย่างไร?” กงชิงวี่ไม่เชื่อ

อันหลิงหยุนวางเจ้าห้าลง ตรวจให้เขาอย่างละเอียด

“ท่านอ๋องเจ้าห้าดูเหมือนจะไม่มีชีพจร” อันหลิงหยุนกังวลจนหน้าซีดขาว เจ้าห้าเพียงแค่หลับตาเอาไว้ ไม่พูดไม่จา และไม่มองใครทั้งนั้น ดูเหมือนจะเจ็บปวดมาก หัวใจราวกับขี้เถ้าที่ตายไปแล้ว(ภาวะซึมเศร้าและเฉยเมยมาก)

“นี่มันเรื่องอะไรกัน?” อันหลิงหยุนชี้ไปที่กล่องยาที่อยู่ด้านหนึ่ง: “ท่านอ๋อง กล่องยา!”

กงชิงวี่หยิบกล่องยามาให้อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนเอาหูฟังแพทย์ออกมา ฟังให้ลูกชาย ไม่ได้ยินอะไรเลย แทบจะไม่มีการเต้นของหัวใจเลย

อันหลิงหยุนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามทำใจให้สงบ